Θα ’θελα να ’μουν εκ γενετής ανεμολόγιο.   Αδιάκοπα να χαράσσω ροές και πορείες ανέμων. Να διαιρούμαι σε τεταρτοκύκλια, προς ενενήντα μοίρες έκαστο και να ’χουνε στραμμένα προς το μέρος μου των ναυτικών τα μάτια.   Στην πραγματικότητα, υπάρχω ως γυναίκα....

Από τον κόσμο των λαθών μου αποχωρώ. Βέβαιη πια σαν ρίζα αιωνόβιας ελιάς βαθιάς ριζωμένης στο χωμάτινο σπίτι της. Το λάθος μου με ακολουθεί. Τούτο εστί το λάθος μου, φωνάζω. Εκ γενετής, θαρρώ, το κουβαλάω.   Κάποτε το αφήνω στην άκρη του δρόμου, του διαδρόμου ή...

   σε σύστημα πολυτονικό η μακρόχρονη λήγουσα των ρημάτων όταν τονίζεται παίρνει περισπωμένη αργεῖς κλαῖς τρῶς αγαπῶ   μια μέρα δεν άντεξα κατάπια μαζί με τον καφέ μου ένα μακρόχρόν(ι)ο σ’ αγαπῶ΄ -μετά από τόσες προσπάθειες φιλοξενίας δεν μου έκανε τη χάρη...