Τούτη η χώρα αδερφέ μου, τούτες οι πέτρες, που άλλες φορές σμιλεύουνε πολιτισμό κι άλλες φορές σαν συμπληγάδες σε συνθλίβουν, τούτη η χώρα που κάποτε μεθυστικά μοσχοβολά βασιλικό και κάποτε η καμένη σάρκα της σου καίει το ρουθούνι, τούτη η χώρα που άλλοτε σφάζει κι...

Έγρουζε ο χειμώνας, πυκνή η αντάρα πνιχτοί καπνοί από τζάκια και μυρωδιά από ξύλο εμποτισμένο. Γέρναν τα δέντρα. Θαρρείς βαστούσαν ακόμη κρεμασμένους από καιρό πολέμου στα κλαδιά τους.   Έπιασε να χιονίζει. Μα ένα χιόνι αλλιώτικο. Όπου επάνω του έπεφτε κόκκινα...

Σε κείνα τα παλιά τραπέζια που οκλαδόν σχεδιάζαμε το μέλλον, σε κείνα τα κλειστά πατάρια που ρίχναμε θεμέλια στα όνειρά μας, είχα ξεχάσει φίλε κι αδερφέ μου, είχα ξεχάσει να σου πω πως σ’ αγαπάω.   Κι ούτε μια γρίλια δε σκέφτηκα ν’ ανοίξω, στον ήλιο που...

Τι θλιβερά που στέκονται αντικριστά τα ερωτευμένα δέντρα. Αγγίζονται οι φτέρνες τους βαθιά μέσα στο χώμα, μα στα κορμιά τους ο πόθος μένει πάντα ανεκπλήρωτος. Θροΐζοντας ασθενικά τα λόγια της αγάπης, σαν άλλοι δεσμώτες περιμένουν για ένα άγγιγμα, για μια αγκαλιά,...

Ρούμι άλλο δε γεύτηκα ' ξον απ΄ αυτό  της Κούβας των χειλιών σου, χλωμέ Ερνέστο των ύστερών μου επαναστάσεων, στ’ ακρόχειλο που ανόθευτα με άγγιξε Σεπτέμβρη, μήνα υγρασίας.   Το ήξερα λοιπόν, πριν σε γνωρίσω πως θα ραγεί το μέσα μου για σένα   το ΄χα, θαρρώ...

Δες, σώπασαν κι οι ποιητές,με βυθισμένα πόδια στην ιλύτων εκβολών του Έβρου,με διδυμότειχα ακροδάχτυλασε εικονικές σκανδάλες περασμένα.   Δες, σώπασαν κι οι ποιητές,ηχούν μονάχα συριγμοίαπό παιδιάστικα πνευμόνια στο αρχιπέλαγος,ερπύστριες οι θύελλεςισοπεδώνουν...

Παιδιά της Ελλάδας, παιδιά που σ’ αλμυρό νερό της μάνας σας η μήτρα από έμβρυα σας βάφτισε, εσείς που σε Ολύμπια θηλή το πρώτο γάλα σας θηλάσατε κι αρχαίοι κίονες στο βρεφικό σας το κρεβάτι παραστάθηκαν, παιδιά του «Άξιον εστί», της «Ρωμιοσύνης», των «Μοιραίων»,...