Τέσσερις φωτογραφίες, σκιαγραφούν την απόλυτη ομοιότητα μιας τραγωδίας. Οκτώ δεκαετίες μετά. Κι ενώ όλα μιλούσαν για νέα πια πολιτιστική και πολυπολιτισμική επανάσταση..
Νάσου ο μεσαίωνας να επιστρέφει χειρότερος κι από την εποχή της δόξας του.
Μέσ στο ασπρόμαυρο φόντο λοιπόν, μιας άλλης εποχής κυριαρχεί το έγχρωμο της μεσαίας φωτογραφίας που μας γυρίζει πολύ πιο πίσω κι από τη γκρίζα κατάντια που ο ασπρόμαυρος φακός, αποτυπώνει, για να μας θυμίζει πως η βαρβαρότητα και η κτηνωδία, δεν έχουν ούτε εποχές, ούτε εθνότητα. Μοναχά μίσος, μοχθηρία, μικρότητα και ηθική ανεπάρκεια Από ηγετίσκους της συμφοράς.
Η πρώτη φωτογραφία είναι με τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης Όταν οι Γερμανοί, τον Ιούλιο του 1942 τους εξευτέλισαν δημόσια 9.000 ανθρώπους. Το ίδιο έκαναν και στις 4.000 Εβραίους των Ιωαννίνων Στην τέταρτη φωτογραφία. Μα και σε όλες τις άλλες κοινότητες της επικράτειας.
Που για να τους μειώσουν την κοινωνική ισχύ και τη προσωπικότητα οι Γερμανοί, τους είχαν απαγορέψει την πρόσβαση σε εστιατόρια. Την είσοδο τους σε καφενεία, σε αθλητικές εκδηλώσεις, σε χώρους δεξιώσεων, σε συναυλίες, σε θεατρικές παραστάσεις Ακόμα και σε αυτές των μπουλουκιών. Των πλανόδιων θιάσων. Με στόχο την κοινωνική τους απομόνωση. Επειδή τους θεωρούσαν μιάσματα. Κατώτερα όντα.
Έτσι επέβαλαν την ισχύ τους οι φασίστες του Γ’ Ράιχ.. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Για να σας δικαιολογήσει και την ύπαρξη της μεσαίας φωτογραφίας; Της έγχρωμης φωτογραφίας, με τα πρόσωπα αυτά που εκτελούν τις ίδιες εκείνες, ασπρόμαυρες αποφάσεις; Σε βάρος ενός λαού, που τόσο τους πίστεψε. Κι έχτισε ελπίδες πάνω σε αυτούς.
Τα ίδια μέτρα των φασιστών του Χίτλερ, Στα σύγχρονα, γι αυτούς, μιάσματα.. Που απλά σαν οντότητες διατηρούν τις επιφυλάξεις τους, σύμφωνα με το υποτιθέμενο δημοκρατικό πολίτευμα που έχουμε.. Επιφυλάξεις γύρω από τα επιβαλλόμενα μέτρα.. Και διαφωνούν με την όποιας μορφής υποχρεωτικότητα..
