Πικράγκανθη μέθη
ζωή το λένε κάποιοι
Ζωή να σου πετύχει
“Αν έχεις τύχη διάβαινε”
Εκφωνεί ο βραδινός τακτικός επισκέπτης.
Δε σταθήκαμε τυχεροί?
στο ύψος των περιστάσεων?
μείναμε σιωπηλοί, δειλοί?
Κάτι δεν κάναμε.
Κάπου δε χωρέσαμε
“Σε πότισα ροδόσταμο με πότισες φαρμάκι”
Ποιος έκρινε? ποιος προδίκασε? ποιος προοιωνίζει?
Μα κανείς.
ο άνθρωπος έχει το αυτεξούσιο.
Και τότε γιατί σπαράζουν χήρες και ορφανά?
Επιτηδευμένα λόγια.
Όλα τα μάθαμε.
για όλα έχουμε μιαν απάντηση.
λες κ αν αποδεχτούμε άγνοια
Θα χαρακτηριστούμε ανόητοι.
Μα ανοησία είναι η θνητή έπαρση
Εγώ ευθύνομαι που χώρισα. Τα παιδιά μου δε με θέλουν.
Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας συνετά κ προσεχτικά.
Μην κι αφήσουμε περιθώριο να παρεισφρήσει κάποιος άλλος..
Και χάσουμε την παντογνωμία
Δύναμη λένε.
κανείς δεν υποστηρίζει την αδυναμία
Κι ας νιώθω τόσο αποκαμωμένη απόψε.
Δεν θέλω να παλέψω. Δεν θέλω να νικήσω.
Ήρθα απλά να περάσω αυτή την ζωή.
Κι όσο μπορώ με το κεφάλι ψηλά.
Την αξιοπρέπεια ναι την δέχομαι.
Μου αρέσει
δεν σημαίνει να δέχεσαι με καρτερία
Μα να δέχεσαι.
Μύγα στο σπαθί μας δεν θέλουμε.
αλλά κι η μύγα και το σπαθί αποτελούν πραγματικές έννοιες.
Αυτές που από ενστικτώδη ενοχή απορρίπτουμε.
Αυτές που απρόσκοπτα ακολουθούν ένα μονοπάτι.
Που οδηγούν σε έναν δρόμο σε μια λεωφόρο.
Μονοπάτια είμαστε.
Όποιο κ αν πάρεις κάπου θα σε βγάλει.
Για την λεωφόρο δεν ξέρω.
Βήμα βήμα πάω αγοραφοβικά σχεδόν
Σταδιακά ανοίγω τα αναχώματα
Συνειδητότητα δείχνω.
Είμαστε μικροί κι ασήμαντοι
αυτό δε σημαίνει απαραίτητα αχυράνθρωπος (μαριονέτα) .
Αυτό είναι για μένα ΟΥΣΙΟΤΗΤΑ.
photo Bananayota, https://pixabay.com
