Στέκομαι ακίνητη σαν ήπιος άνεμος εγκλωβισμένος στο χολ. Διαβάζω οδηγίες απολυμαντικών, φαρμάκων. Μπαίνω πιο μέσα, αργώ να μπω· πολίτης πάντοτε του ενδιάμεσου κενού. Εκεί η αποφορά της απόστασης που δεν συνάντησε καμία εγγύτητα, εκεί κι η εκφορά των μεταφορών για τον ήχο της ζωής που κάνει θόρυβο όταν φεύγει.
Ίου, ίου, ίου… φωνάζει ο τρίχρονος Άλντο στο Μιλάνο που ακούει απ’ το παράθυρο μόνο ασθενοφόρα. Απ’ το μπαλκόνι μου κοιτώ το λερωμένο στρώμα. Τα απορριμματοφόρα εδώ και μέρες προκλητικά το αγνοούν. Σχεδία, λέω, για να επιβιβαστώ σαν λήξει η πολιορκία. Η ζωή μου, άλλωστε, έχει την ίδια ευθύνη που αναλογεί στη νεραντζιά του δρόμου.
Προχωρώ παραμέσα να συναντήσω τους υπόλοιπους έγκλειστους. Ανοίγω το τζάμι της βιβλιοθήκης και απελευθερώνω μεγάλο αριθμό Ισπανών ποιητών. Ήταν συγκεντρωμένοι και ασφαλείς σε μια ανθολογία. Τους μεταφέρω στο σαλόνι, εκεί που υπό άλλες συνθήκες θα δεχόμουν επισκέπτες. Επιστρέφω στο γραφείο. Δίπλα από τα λεξικά κλεισμένος σε γυαλί χαμογελά ο μπαμπάς στον φωτογράφο.
[Η ορχήστρα το βράδυ εκείνο έπαιζε στο κατάστρωμα την «Ντιλάιλα». Σεπτέμβρης, κι όλο τον χρόνο την περίμενε την κρουαζιέρα.]
Τώρα τα κρουαζιερόπλοια πλωτά νοσοκομεία, μέρες αρόδο απαγορεύουν στους επιβάτες να κατεβούν πριν λήξει η καραντίνα.
Τον κατεβάζω απ’ την κορνίζα και τον πηγαίνω να βρει τους άλλους στο σαλόνι. Ανησυχεί πως δεν θα καταφέρει να συνεννοηθεί στην ξένη γλώσσα, μα εκείνοι, πιο ανήσυχοι απ’ αυτόν, μιλούν για τον Χιλιανό Σεπούλβεδα. Μα να πεθάνει στον τόπο τους από τον νέο ιό; «Πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει», έγραφε στο παραμύθι του και πέταξε. Σ’ εμάς κάτι ανάλογο δεν το προβλέπει καμιά βεβαίωση μετακίνησης. Πιο βέβαιη μου φαίνεται η απόδραση με τη σχεδία του στρώματος.
Κάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ, στην αγαπημένη μου γωνία.
Σου την παραχωρούσα να μου διαβάσεις την τελική διόρθωση της συλλογής πριν το τυπογραφείο. Διαβάζω τώρα εγώ και με κοιτάς ασάλευτος μαζί με τον μπαμπά. Με κοιτάτε που διαβάζω. Με κοιτούν να τους διαβάζω. Περιμένουν τη σειρά τους υπομονετικά να διαβαστούν, μήπως και ξαναζήσουν. Κοίτα σε ποιον στηρίζουν τις ελπίδες τους… Χαμογελώ. Χαμογελάς κι εσύ που δεν χρειάστηκε να συνεννοηθείς στα ισπανικά. Η ρυθμική της γλώσσας μόλις ξεκίνησε ν’ απλώνεται απ’ το σαλόνι στα δωμάτια.
Πιο μεταδοτική από κάθε πανδημία.
Ο θυρωρός των ημερών, 2022
photo elvina1332 / https://pixabay.com
