Εδώ τα χρώματα είναι παιδιά της χίμαιρας.
Βρισκόμαστε στην έκσταση της ουτοπίας.
Οι νύχτες ψιχαλίζουν φως,
υποσχέσεις περιπλάνησης.
Επτάστερο θαύμα φωτίζει το δρόμο,
γιατρεύει την πληγή.
Σε τούτα τα χώματα υπάρχει κατάνυξη.
Μια σύνθετη μυσταγωγία τεχνών.
Δεκαπεντάστερο το κάλλος το Ιόνιο.
Τόπος του μύθου, γεμάτος ρωγμές.
Έρωτας, θάλασσα, τρελό σμαράγδι.
Άνθρωποι μυημένοι, ανέσπερα σώματα
χορεύουν στην αντηλιά του χρόνου.
Αλήθεια πώς μετριέται η ομορφιά;
Πώς μιλάνε στο νερό και σε ποια γλώσσα;
Με δίψα και πόθο ταξιδεύεις για την Ιονιότητα…
Εδώ φτάνεις από παντού.
Η αμεσότητα του κλασικού,
ώριμος καρπός αισθήματος και στοχασμού.
Φρεσκοπλυμένα ρούχα στον ουρανό.
Άγιοι οι καθημερινοί άνθρωποι.
Ειρήνη με συμμετρία.
Μαργαριτάρι μέσα στ’ όστρακο.
Σπέρνοντας αστραπές Επτανησιώτικες,
νικάς το σκοτάδι.
Δίνεις υπόσχεση πως κάτι άλλο υπάρχει,
όπου δε βασιλεύει η φθορά.
Αυτό που λένε οι Ποιητές Αθανασία!…
Θαλασσοφίλητη πατρίδα
πικρή κι αιώνια Ελλάδα
σε ονειρεύομαι μ΄ ελπίδα
Ελευθερία και τη δάδα.
photo by Tama66, https://pixabay.com
