Ας ξεκινήσουμε από τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος, μιλώντας γι’ αυτούς που ορέγονται τον επισκοπικό θρόνο, λέει: «δει ουν τον επίσκοπον ανεπίλημπτον είναι, μιας γυναικός άνδρα» (Προς Τιμόθεον Α’, 3:2). Δηλαδή: «πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος να είναι άμεμπτος και μιας γυναίκας άντρας». Άρα, προϋπόθεση για να γίνει κάποιος επίσκοπος, ήταν (inter alia) η μονογαμία του υποψηφίου. Αλλά και οι μαθητές του Ιησού (με εξαίρεση τον Ιωάννη) ήσαν έγγαμοι («έζησαν εγγάμως»).
Λίγο αργότερα, τα πράγματα αλλάζουν. Η Σύνοδος της Νεοκαισάρειας (314 μ.Χ.) απαγορεύει τον γάμο μετά τη χειροτονία σε όλους τους βαθμούς των κληρικών. Ακολουθεί η Α’ Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας (325 μ.Χ.) που καταδικάζει τη συνήθεια των κληρικών να συζούν με νεαρές γυναίκες – εκτός από τις μητέρες τους, τις αδερφές τους ή τις θείες τους.
Κάποιοι (δεν τους χαρακτηρίζω τραγομάσχαλους), προτού γίνουν επίσκοποι, είχαν ήδη λύσει πλεξούδες γυναικών και είχαν απολαύσει τους ιερούς χυμούς της Αφροδίτης! Ιδού τρεις περιπτώσεις έγγαμων επισκόπων: Γρηγόριος ο Πρεσβύτερος (πατέρας του Αγίου Γρηγορίου του θεολόγου), Γρηγόριος ο Νύσσης (αδερφός του Μ. Βασιλείου) και ο Συνέσιος ΠτολεμαÀδας.
Η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος του 692 μ.Χ. επικύρωσε τους λεγόμενους «Κανόνες των Αγίων Αποστόλων». Ένας από αυτούς διατάσσει: «Των εις κλήρον παρελθόντων αγάμων κελεύομεν βουλομένους γαμείν αναγνώστας και ψάλτας μόνους» (Κανόνας 26). Δηλαδή: «Όσοι άγαμοι προσέρχονται στον κλήρο και σκέφτονται τον γάμο, προστάζουμε να νυμφεύονται μόνο οι αναγνώστες και οι ψάλτες».
Τον 6ο αι. μ.Χ., ο μισέλληνας αυτοκράτορας των Ρωμαίων Ιουστινιανός (ο καυλοτομήσας τους Έλληνες που επέμειναν στην πατρώα τους θρησκεία) απαγορεύει τη χειροτονία επισκόπων που έχουν αποκτήσει παιδιά. Σε περίπτωση που χειροτονηθεί επίσκοπος που έχει γυναίκα και παιδιά, τότε «πάσι τρόπω της Επισκοπής εκβάλλεσθαι».
Στις αρχές του 8ου αι. μ.Χ. ο αυτοκράτορας Λέων ο Γ’ περιορίζει τις απαγορεύσεις του Ιουστινιανού κ’ εφαρμόζει την κοινή λογική. Στο αρχιερατικό αξίωμα έχουν τώρα πρόσβαση και αυτοί που είναι έγγαμοι κ’ έχουν αποκτήσει παιδιά από νόμιμο γάμο. Π.χ. ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωάννης 13ος ο Γλυκύς (1316-1320), γλυκύτατο έγγαμο βίο απόλαυσε, «έχων και υιούς και θυγατέρας», αλλά με το που εκλέχτηκε πατριάρχης, η γυναίκα του έγινε αμέσως μοναχή («της γυναικός αυτού το μοναχικόν ευθύς υπελθούσης σχήμα»). Σχετικά πρόσφατα (το 1901), χειροτονήθηκε επίσκοπος Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως ο Ιωάννης Μαρτίνος, πατέρας παιδιών (χήρος).
Είναι καιρός πλέον να επιτραπεί ο γάμος και στους επισκόπους, προκειμένου και αυτοί οι άνθρωποι ν’ απολαμβάνουν τη χαρά του έγγαμου βίου, όπως την απολάμβαναν και οι Απόστολοι. Το επιχείρημα ότι ο επίσκοπος είναι «πατέρας όλων των πιστών» και ότι τα σαρκικά του τέκνα θα τον εμπόδιζαν να εκτελεί ολόψυχα τα ιερατικά του καθήκοντα, είναι η μεγαλύτερη ανωμαλία των αιώνων Ο επίσκοπος δεν παύει να είναι άντρας και, ως τέτοιος, χρειάζεται τα βασικά: ψωμί, κρασί, γυναίκα.
Εάν οι κληρικοί όλων των βαθμών ήσαν υποχρεωμένοι να είναι έγγαμοι προτού χειροτονηθούν, συμπεριφορές σαν αυτή του καρδινάλιου George Pell θα είχαν μειωθεί δραματικά, αν όχι παντελώς εκλείψει. Με το σημερινό καθεστώς της αγαμίας των κληρικών, πολλοί «περίεργοι τύποι» χρησιμοποιούν το ιερατικό ντύμα ως προκάλυμμα για να ικανοποιούν τις ανίερες ορέξεις τους. Η Εκκλησία έχει ανάγκη από τίμιους και ειλικρινείς κληρικούς, όχι από κάποιους υποκριτές με ακάθαρτο μυαλό.
Συγγραφέας «ξεμπροστιάζει» το Βατικανό: 4 στους 5 ιερείς είναι γκέι κι ας «ωρύονται» κατά της ομοφυλοφιλίας!
Νάνσυ Κουλούρα
13/02/2019
Ο βρετανικός εκδοτικός οίκος Bloomsbury περιγράφει το βιβλίο ως «μια σοκαριστική καταγραφή της διαφθοράς και της υποκρισίας στην καρδιά του Βατικανού»
Ένα μεγάλο ποσοστό των ιερωμένων στα ανώτατα κλιμάκια της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, που κατά καιρούς εξαπολύουν μύδρους στις ομιλίες τους κατά της ομοφυλοφιλίας, είναι οι ίδιοι ομοφυλόφιλοι, ισχυρίζεται ένα βιβλίο που πρόκειται να εκδοθεί την επόμενη εβδομάδα.
Σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου «In the Closet of the Vatican», τον Γάλλο δημοσιογράφο και συγγραφέα Φρεντερίκ Μαρτέλ, σχεδόν το 80% των ιερέων που εργάζονται στο Βατικανό είναι γκέι, χωρίς αυτό ωστόσο να σημαίνει ότι είναι σεξουαλικά ενεργοί.
Μέσα στις 570 σελίδες του βιβλίου του, ο Μαρτέλ παραθέτει τα ευρήματά του και τα στοιχεία που συνέλεξε μέσα σε 4 χρόνια έρευνας. Ο οίκος Bloomsbury, που έχει αναλάβει την έκδοση του πονήματος του Γάλλου δημοσιογράφου στη Βρετανία, περιγράφει το βιβλίο ως «μια σοκαριστική καταγραφή της διαφθοράς και της υποκρισίας στην καρδιά του Βατικανού».
Το αποκαλυπτικό βιβλίο θα εκδοθεί σε οκτώ γλώσσες και θα είναι διαθέσιμο σε 20 χώρες από την επόμενη Παρασκευή, τη μέρα που ξεκινά ένα μεγάλο συνέδριο στο Βατικανό με θέμα τη σεξουαλική κακοποίηση, στο οποίο θα παρευρεθούν επίσκοποι από όλο τον κόσμο.
Ο Μαρτέλ, πρώην σύμβουλος της γαλλικής κυβέρνησης, διεξήγαγε 1.500 συνεντεύξεις στο πλαίσιο της έρευνας για το βιβλίο του. Μεταξύ των ατόμων που μίλησαν στον δημοσιογράφο ήταν 41 καρδινάλιοι, 52 επίσκοποι, 45 παπικοί πρεσβευτές και αξιωματούχοι της διπλωματίας, 11 Ελβετοί σωματοφύλακες και πάνω από 200 απλοί ιερείς.
Νέες καταγγελίες γιά προτιμήσεις Βαρθολομαίου σε ομοφυλόφιλους μητροπολίτες-επισκόπους
Kατάντησε πρακτική η επιβράβευση ομοφυλοφίλων από τον εξαγοράσιμο-διεφθαρμένο πατριάρχη
Προτού προβούμε στη νέα αυτή αναφορά για επιβράβευση της ομοφυλοφιλίας από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε μια και καλή την θέση μας για το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας. Δεν τρέφουμε καμία προκατάληψη εναντίον κανενός συνανθρώπου μας οποιεσδήποτε και εάν είναι οι σεξουαλικές του προτιμήσεις, οι ιδεολογικές του αντιλήψεις και οι πολιτικές του απόψεις.
Ειδικά για τους ομοφυλόφιλους, εκτιμούμε την προσφορά εκείνων που ίσως και λόγω της ευαισθησίας τους εξαιτίας της ιδιαιτερότητάς τους, αναδείχτηκαν ως κορυφαίοι στο χώρο της τέχνης και του πολιτισμού και μάλιστα του ελληνικού. Δύο μεγάλα ονόματα ξεχωρίζουν, ο Κωνσταντίνος Καβάφης και ο Μάνος Χατζιδάκης. Και οι δυο τους όπως και άλλοι λιγότερο γνωστοί, έζησαν με αξιοπρέπεια. Χωρίς να προκαλούν, χωρίς να μετατρέπουν την ιδιωτική τους ζωή σε δημόσιο θέαμα και προπαντός χωρίς να θέλουν να επιβάλλουν τις προτιμήσεις τους στο κοινωνικό σύνολο ως κάτι το γενικώς αποδεκτό. Είχαν πλήρη επίγνωση ότι η προτίμησή τους, είτε σταλμένη από τη φύση και το Θεό, είτε επιλεγμένη από τους ίδιους, δεν ήταν δυνατόν να απαιτηθεί να γίνει κοινωνικό πρότυπο συμπεριφοράς, ούτε και πρότυπο οικογένειας. Και παρότι έζησαν σε καιρούς προκαταλήψεων, έχαιραν εκτίμησης από όλους και μάλιστα από την πολιτική και κοινωνική ηγεσία. Με ιδιαίτερη έμφαση μάλιστα θα υπογραμμίσουμε ότι οι δύο παραπάνω και αρκετοί άλλοι έδειξαν στην κοινωνική τους συμπεριφορά ευθύτητα, περηφάνεια και αξιοπρέπεια που πολύ λίγοι από όσους θέλουν να λέγονται «άντρες» είχαν.
Ειδικά στις τωρινές περιστάσεις ας κοιταχτούν στον καθρέφτη ορισμένοι δήθεν «άντρες» και δήθεν «ηγέτες» της Ομογένειας που συμπεριφέρονται σαν «κότες» και ανέχονται τον κ. Βαρθολομαίο να διορίζει ένα παπιστή, οικουμενιστή, ελεγχόμενο ανδρείκελο, εισπράκτορα και -από ότι δημοσιεύεται σε αμερικάνικα ΜΜΕ- πράκτορα της Τουρκίας, ως δήθεν αρχιεπίσκοπο Αμερικής. Του οποίου ο ερχομός στις ΗΠΑ ισοδυναμεί με το συνολικό ξεπούλημα της Εκκλησίας και της Ομογένειας.
Στις ημέρες μας, η παραπάνω αξιοπρεπής στάση των γνωστών ομοφυλοφίλων που προαναφέραμε έχει προ πολλού ξεπεραστεί από διάφορα πρότυπα «κοινωνικής και πολιτικής ορθότητας» που ισοπεδώνουν τα πάντα. Η ισοπέδωση αυτή μπορεί να γίνει ανεκτή -και έχει πλέον γίνει- στην ευρύτερη δυτική κοινωνία. Το βλέπουμε γύρω μας. Αλλά δεν έχει καμία απολύτως θέση στο χώρο της Εκκλησίας, επειδή, απλούστατα, ο Χριστιανισμός εκ θέσεως αρχής δεν την αποδέχεται και την αποκρούει ως συμπεριφορά.
Στην περίπτωση μας τώρα έχουμε στην ηγεσία της Ορθοδοξίας έναν Πατριάρχη που ναι μεν κηρύττει τον λόγο του Θεού και έχει επισήμως καταδικάσει την ομοφυλοφιλία όπως και τους ομόφιλους γάμους και άλλες μορφές συμβίωσης, αλλά στην πράξη επιβραβεύει τους ομοφυλόφιλους ιεράρχες όπως είδαμε στην περίπτωση του Γαλλίας και όπως κατήγγειλε η ιστοσελίδα www.protectingorthdoxchurch.blogspot.com, για τον νεοεκλεγέντα Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Μακάριο, επικαλούμενη πηγές από Ιεράρχη εντός της Ιεράς Συνόδου του Φαναρίου.
Οι νέες καταγγελίες δείχνουν συγκεκριμένη διαρκή πρακτική επιβράβευσης ομοφυλοφίλων. Παίρνοντας αφορμή από τις πρόσφατες καταγγελίες αρκετοί ομογενείς που ήταν μέλη ή είχαν γνώση των συμβαινόντων στην κοινότητα του Αγ.Νικολάου του Φλάσινγκ, Ν. Υόρκη μας επεσήμαναν ότι περί τον χρόνο 1982, ο τότε Αρχιεπ. Ιάκωβος (ο οποίος δυστυχώς δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την ηθική κατάντια των ιεραρχών της Αρχιεπισκοπής αφού εκείνος τους προωθούσε παρότι γνώριζε) απάλλαξε των καθηκόντων του τον τότε ιερέα της κοινότητας πατέρα Ανέστη (Αναστασιάδη) εξαιτίας βαρύτατων καταγγελιών ομοφυλοφιλίας. Κατά ορισμένους τον έστειλε στο Αγ. Ορος για μια περίοδο μετανοίας και κατόπιν τον μετέφερε σε άλλη θέση εντός της Αρχιεπισκοπής.
Ότι και να συνέβη το επίσημο βιογραφικό του φυσικά δεν λέει την αλήθεια. Εκτός από το ότι την εποχή που προηγήθηκε των καταγγελιών εναντίον του ήταν και επικεφαλής της GOYA και άλλων οργανώσεων νεότητας της Αρχιεπισκοπής, στις οποίες φυσικά ο Ιάκωβος δεν του επέτρεψε ποτέ να ξαναπλησιάσει.
Το 1996 ο Βαρθολομαίος, αφού με την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» διέλυσε την Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής και την κατέτμησε, τον εξέλεξε Μητροπολίτη Κεντρικής Αμερικής με το όνομα Αθηναγόρας και έδρα το Μεξικό, όπου ακόμη ζεί και βασιλεύει. Εκτελεί μάλιστα – κατά τα φαινόμενα (δεν μας έχουν έρθει καταγγελίες ακόμα από εκεί) – αξιόλογο έργο. Αλλά η ικανότητα και η χριστιανική αγάπη και αρετή της συγχώρεσης – που όλοι οφείλουμε να τηρούμε – δεν είναι αρκετές για να εξηγήσουν τις αποφάσεις του κ. Βαρθολομαίου διότι πλέον έχει διαπιστωθεί, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι ο κ. Βαρθολομαίος ακολουθεί συγκεκριμένη πρακτική επιβράβευσης της ομοφυλοφιλίας ιεραρχών και μάλιστα εντός της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, όπου επέλεξε ως μητροπολίτη Σαν Φρανσίσκο τον γνωστό (υπάρχει σωρεία καταγγελιών εναντίον του) για τις προτιμήσεις του Γεράσιμο, που έφτασε μάλιστα να κάνει και δηλώσεις υπέρ του γάμου ομοφυλοφίλων.
Το ίδιο έπραξε και με τον νέο μητροπολίτη Σικάγου Ναθαναήλ (”αδελφή ψυχή” με τον Mακάριο, τον νέο αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας, γιά τους οποίους υπάρχει και φωτογραφικό υλικό), που τον επέβαλε παράτυπα και τώρα ξεπουλά εκκλησιαστική περιουσία στο Σικάγο..
Φυσικά δεν χρειάζεται να πάμε βορειότερα, Καναδά και ν’ ασχοληθούμε με την φημισμένη ”Σωτηρούλα”, ούτε να επαναλάβουμε γιά την ”Εμμανουέλα” Γαλλίας και τον επίσκοπό του.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ισχυριστεί ο κ. Βαρθολομαίος ότι «δεν γνώριζε» τα της Αμερικής, επειδή εδώ έχει αντιπρόσωπο και εισπράκτορα, για δεκαετίες, τον π. Καρλούτσο, ο οποίος γνωρίζει τα πάντα και τους πάντες. Αν πράγματι δεν γνώριζε όφειλε να απολύσει τον π. Καρλούτσο πάραυτα. Η αλήθεια είναι όμως ότι γνώριζε και επέλεξε να «εκλέξει» (δηλ. να διορίσει) ιεράρχες με «ελαττώματα» ώστε να τους ελέγχει με ευκολία και να τους υποτάσσει στις επιλογές του.
Υπό αυτές τις συνθήκες ο κ. Βαρθολομαίος αποδεικνύει έμπρακτα ότι ούτε τις βουλές του Κυρίου σέβεται ούτε την ηθική και ούτε τον ανθρώπινο νόμο (π.χ. καταγγελίες για χρηματισμό του στο ουκρανικό) ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ/ΑΠΟΧΩΡΉΣΕΙ ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ ΑΚΥΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ. Και να ορίσει τοποτηρητή της Αρχιεπισκοπής τον μητροπολίτη Βοστώνης Μεθόδιο με ρητή εντολή να ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΕΚ ΒΑΡΘΡΩΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΟΧΗΣ ΣΧΕΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΤΗΣ, με στόχο να διατηρηθεί μόνο ένας πνευματικός δεσμός με το Φανάρι και να περιοριστούν άμεσα οι οικονομικές βρώμικες συναλλαγές.
(Υπογραφή: + Ο Αμερικής Καλάμιος, υπέρτιμος και έξαρχος Ωκεανών, ”Ειρηνικού τε και Ατλαντικού”)
ΠΗΔΑΛΙΟΝ – Περι μαλακίας, αρσενοκοιτίας, μοιχείας, αιμομιξίας και πορνείας
Το Πηδάλιον αποτελεί το επίσημο και σε ισχύ μέχρι και σήμερα «Ποινολόγιο» της Ορθόδοξης Εκκλησίας, το οποίο αντιμετωπίζει με εξωπραγματικό, όσο και κωμικοτραγικό τρόπο τις παρεκτροπές των πιστών και τις τιμωρίες τους. Συντάχθηκε το 1793 από δυο λόγιους μοναχούς, τον Νικόδημο τον Αγιορείτη και τον ιερομόναχο Αγάπιο. Εκδόθηκε αρχικά στη Λειψία το έτος 1800.
Οι απόψεις του περί ηθικής απέχουν παρασάγγας από εκείνες που έχουν επικρατήσει από την ίδια την κοινωνική εξέλιξη μεταξύ των ορθοδόξων πιστών του 21ου αιώνα. Και μόνο η ανάγνωση του κειμένου προκαλεί άφθονο γέλωτα. Έτσι, προκειμένου να επιβιώσει στο σήμερα ο σημερινός πιστός ή πρέπει να αγνοήσει το Πηδάλιο ως ηθικό καθοδηγητή ή να το πάρει στα σοβαρά και να βυθιστεί μέσα στις τύψεις για το πόσο αμαρτωλός είναι.
Οι εκπρόσωποι της επίσημης εκκλησίας, παρότι και οι ίδιοι καθημερινά φανερώνουν την αδυναμία τους να ακολουθήσουν ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο τις επιταγές του Πηδαλίου, δεν εννοούν να το προσαρμόσουν στην σημερινή καθημερινότητα, αλλά το διατηρούν, όχι χωρίς κάποια ισχυρή δόση υποκρισίας, ως φόβητρο του σημερινού Χριστιανού.
Το βιβλίο του εκδοτικού οίκου «Περίπλους» αποτελεί ένα απάνθισμα από τους κανόνες του Πηδαλίου, περί «Μαλακίας, Αρσενοκοιτίας, Μοιχείας, Αιμομιξίας και Πορνείας». Οι όροι είναι του πρωτοτύπου κειμένου.
Εντύπωση προκαλεί η λεπτομερής περιγραφή των σεξουαλικών παρεκτροπών, καθώς επίσης και η σεξουαλική φαντασία των μοναχών συγγραφέων του βιβλίου.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
-Όποιος λαϊκός ήθελε χωρίση την γυναίκα του χωρίς λόγου πορνείας, ήγουν μοιχείας, και πάρη άλλην ελευθέραν γάμου, ας αφορίζεται. Ομοίως ας αφορίζεται η γυναίκα εκείνην, οπού αφήση τον άνδρα της, άνευ λόγου πορνείας, και πάρη άλλον.
-Επειδή μερικοί εζωγράφιζον εις τοίχους και σανίδας ζωγραφίας τινάς ασέμνους, οίον, γυναίκας γυμνάς, ή λουομένας, ή υπό ανδρών φιλουμένας, και άλλα τοιαύτα αισχρά, τα οποία απατώσι τους οφθαλμούς των ορώντων, και κινούσι τον νουν και την καρδίαν προς επιθυμίας σαρκικάς, διά τούτο προστάζει ο παρών Κανών, αι τοιαύται εικόνες με κανένα τρόπον να μη ζωγραφίζωνται, ει δε τις ήθελε τας ζωγραφίση, να αφορίζεται, επειδή όλαι αι πέντε αισθήσεις του σώματος, και μάλιστα η πρώτη, και βασικωτάτη όρασις με ευκολίαν εμβάζει τας εικόνας εκείνων οπού βλέπει μέσα εις την ψυχήν.
-Ο Θεός μισώντας τόσον πολλά εκείνους τους υπερηφάνους φιλοσόφους των Ελλήνων, τους αφήκε να κυριευθούν από την αμαρτίαν αυτήν διά τιμωρίαν της ειδωλολατρείας των, επειδή γνόντες τον Θεόν, ουχ ως Θεόν εδόξασαν.
-Τόσον δε φοβερόν πράγμα είναι η αρσενοκοιτία, ώστε οπού ο ίδιος Θεός ηθέλησε να καταβή προσωπικώς διά να ιδή αν τη αληθεία ενεργήται τοιαύτη αμαρτία, ωσάν να μη επίστευε καλά, αν ήτο δυνατόν να ευρεθή επάνω εις την γην μία τοιαύτη τερατώδης κακία. Ο δε Αγιος Ιερώνυμος λέγει ότι διά μόνην την αμαρτίαν αυτήν αργοπόρησεν εις τόσας χιλιάδας χρόνους να γένη άνθρωπος ο Υιός του Θεού,διά τούτο και οι ευσεβείς Βασιλείς εις τον θείον τούτον νόμον ακολουθούντες, εθανάτωναν τους αρσενοκοίτας. Και ο μεν Ιουστινιανός, κατά τον Ζωναράν (βιβλ. γ΄), και ο μέγας Θεοδόσιος πρότερον εγύμνωναν τους αθέους αρσενοκοίατας από όλα των τα υπάρχοντα, έπειτα τους επόμπευον, και ούτω τους έδιδαν πικρόν θάνατον. Ο δε Ουαλεντιανός ενώπιον πάντων κατέκαιε τους αρσενοκοίτας. Και Λέων δε και Κωνσταντίνος οι Βασιλείς εν τη εκλογή των νόμων (τίτλ κη΄ σε. 128 της βίβλ. Γιούρ. Γραικορ.) λέγουσι να θανατώνωνται με ξίφη οι ασελγείς, και ο ποιών και ο υπομένων. Εάν δε ο υπομένων είναι παρακάτω από τους ιβ΄ χρόνους, να συγχωρήται διά το ανήλικον.
-Ο παρών Κανών διορίζει ότι όποιος κάμη μαλακίαν, τεσσαράκοντα ημέρας να μη μεταλαμβάνη, απερνώντας αυτάς με ξηροφαγίαν, ήτοι με ψωμί μόνον και νερόν, και κάμνωντας καθ’ ημέραν μετανοίας εκατόν
-Η μαλακία είναι η κοινή και ψοχόλεθρος πανούκλα οπού φθείρει και απολλύει τους περισσοτέρους ανθρώπους του κόσμου, και μάλιστα τους αθλίους νέους, κατά της οποίας όσα και αν ειπή τινας, έχωντας σκοπόν να εκριζώση από τον κόσμον τοιούτον φοβερόν και θεομίσητον κακόν, ποτέ δεν ήθελαν νομισθούν μάταια και περιττά.
-Καθώς όλοι κοινώς λέγουσιν, οι τε παλαιοί και νεώτεροι ιατροί, οι μαλακοί είναι άθλιοι και ελεεινοί, διατί
Α΄ κιτρινίζουσι,
Β΄ αδυνατεί ο στόμαχός των και να χωνεύσουν δεν ημπορούν,
Γ΄ ασθενεί η όρασις των οφθαλμών τους,
Δ΄ χάνουσι την φωνήν,
Ε΄ χάνουσι την ευφυΐαν και οξύτητα του νοός,
ΣΤ΄ χάνουσι την μνήμην,
Ζ΄ χάνουσι τον ύπνον, με κάποια ταραχώδη ενύπνια,
Η΄ τρέμει το σώμα των,
Θ΄ χάνουσιν όλην την ανδρείαν του σώματος και της ψυχής και γίνονται άνανδροι ωσάν γυναίκες,
Ι΄ ακολουθεί εις αυτούς η αποπληξία, ήτοι ο ταμπλάς,
ΙΑ΄ ακολουθεί εις αυτούς συχνάκις η καθ’ ύπνους ρεύσις, πολλάκις δε και όταν είναι έξυπνοι διά το πολύ άνοιγμα των σπερματικών τους πόρων, και
ΙΒ΄ τέλος πάντων γηράσκουσιν ογλίγωρα και αποθνήσκουσι κακώς.
-Είναι αφρονέστατοι εκείνοι οπού διά της μαλακίας και πορνείας χάνουσι το σπέρμα των, το οποίον είναι το βάλσαμον και η δύναμις, και το πλέον πολύτιμον υγρόν του σώματός των, τόσον αναγκαίον εις την ζωήν και σύστασιν του σώματος, ώστε οπού, κατά πάντας τους ιατρούς, ένα δράμι σπέρμα αξίζει διά σαράντα δράμια αίμα, και η δύναμις εκείνου είναι ισόμετρος με την δύναμιν των τεσσαράκοντα δραμίων του αίματος. Λοιπόν, ω νέοι αδελφοί μου, φυλάττεσθε, δι’ αγάπην Θεού, να μη πέσετε εις τοιούτον θεοκατάρατον, διαβολικόν και θεομίσητον αμάρτημα. Φοβηθήτέ το ωσάν πανούκλαν και φθοράν του ανθρωπίνου γένους και μισήσετέ το.
-Η μαλακία γίνεται τριών λογιών, ή με το χέρι το ίδιον του ανθρώπου, ή με το χέρι άλλου, ή με το κοπάνισμα και κτύπημα εις τα μηρία. Δεν πρέπει και τούτο να λανθάνη τους πνευματικούς Πατέρας, ότι η κατάρατος μαλακία προχωρεί και εις τας γυναίκας. Διά τούτο και αυταί πρέπει να κανονίζωνται ωσάν και οι άνδρες, ίνα μη λέγω και βαρύτερα
-Εάν αρσενοκοιτήση τις τον γαμβρόν του, τέσσερα έτη επιτιμάται, ξηροφαγών μετά την εννάτην, και ποιών καθ’ εκάστην γονυκλισίας διακοσίας.
-Εάν τις αρσενοκοιτήση τον αδελφόν του, οκτώ χρόνους επιτιμάται, ξηροφαγών μετά την ενάτην, και ποιών καθ’ εκάστην γονυκλισίας τετρακοσίας.
-Εάν δε τις αδελφός μικρότερος αρσενοκοιτηθή από τον μεγαλύτερον, χωρίς να αρσενοκοιτήση αυτός, τρεις χρόνους επιτιμάται, ξηροφαγών μετά την θ΄ και ποιών γονυκλισίας εκατόν.
-Εάν τις πέση με την θυγατέρα μίαν φοράν, πέντε χρόνους επιτιμάται, ει δε περισσότερον, εξ χρόνους και επτά, ξηροφαγών μετά την ενάτην, και ποιών καθ’ εκάστην γονυκλισίας πεντακοσίας.
-Εάν τις πέση με την μητέρα του μίαν φοράν, επτά χρόνους επιτιμάται, ει δε πολλάκις, δώδεκα χρόνους, ξηροφαγών μετά την θ΄ και ποιών γονυκλισίας πεντακοσίας.
Έτος έκδοσης: 2006
photo dimitrisvetsikas1969, https://pixabay.com
