ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ
ούτε μόνο χωρική ούτε μόνο χρονική
μια διάσταση αθωότητας
που μας βγάζει κάποτε τη γλώσσα
και καταπίνει τα φωνήεντα
σαν λαίμαργος
μυρμηγκοφάγος.
Εκτός χρόνου θυμάμαι ενίοτε
και τους λαρυγγισμούς
του Παναγιώτη Φαρμάκη,
σαν μοιραζόταν με τον πατέρα μου
πάνω στη μάντρα μας
μια μπύρα·
δεν καταλάβαινα τις λέξεις,
μήτε πώς από το κεφάλι του
αναδυόταν ένα μαντίλι
σαν πανί τριγωνικό
κι απ’ το αμπέχονο εξείχε πάντα
μια μαργαρίτα
μέσα από έναν άδειο τελαμώνα·
το πώς έμοιαζε τόσο με τον Όσιο Λουκά
και γιατί κάτι γατόνια της γειτονιάς
νιαούριζαν ακούγοντάς τον
εκστασιασμένα·
το πώς ο πατέρας
συγκατένευε
–από πού κι ως πού;–
σε όλη
αυτή τη θλίψη·
και, τέλος πάντων,
τι ήθελε να πει
με τα μάτια του,
που έκλαιγαν πάντα δίχως δάκρυα,
και σε ποια γλώσσα;
Δεν είχα ακόμη καταλάβει
πως στην αιχμή των φωνηέντων
οχυρώνεται πάντα
ένα ποίημα,
που πασχίζει να γραφτεί
ανεξάρτητα απ’ τη γλώσσα του.
20/02/2018
photo darwisalwan / https://pixabay.com
















































