Πάει καιρός
και δεν μπορούμε να χαρούμε
ένας ορίζοντας
γεμάτος πληγές
απομόνωση
σπασμένα γόνατα
σφραγισμένα χείλη
γδαρμένες παλάμες
κουρασμένα πέλματα
χέρια δεμένα
κι μια καρδιά
να ψυχορραγεί
συνεχόμενα και αδιάκριτα.
Αχλή η ζωή
Κι όμως μπορείς
μεγάλε άνθρωπε
να ξεδέσεις
μεταξένια τα χέρια σου
και να πετάξεις
αυτά που σου πλακώνουν
την ψυχή.
Η γη μυρίζει ελπίδα
κι ας είναι ματωμένη
από τους χειμώνες.
Ας ντύσουμε την ζωή Άνοιξη
είναι καλύτερα
κι ας έχουν φορτίο οι ώμοι.
Να βρούμε το θάρρος να ξεσηκωθούμε
μαζί με την λύπη μας
και τις μάχες της ζωής
δικαιώνουμε τα παιδιά μας
και όλες τις ψυχές
που χάνονται άδικα καθημερινά
…ασύστολα…
Ακόμη μας σκοτώνουν αόρατα ..!!
photo by useche360, https://pixabay.com