Στην φωτογραφία: Παρίσι 2024: Έξι γλυπτά με την Αφροδίτη της Μήλου να συμμετέχει σε Ολυμπιακά και Παραολυμπιακά αθλήματα: Αυτό που κάναν στα αντίγραφα του αγάλματος είναι ιεροσυλία
[Λεξικό Τριανταφυλλίδη]
ιεροσυλία η [ierosilía] Ο25 : α. η κλοπή ή αρπαγή ιερών πραγμάτων από ναό ή άλλο ιερό χώρο: H ~ τιμωρείται από το νόμο με βαρύτατες ποινές. β. για κάθε πράξη που προσβάλλει κτ. το ιερό ή σεβαστό· βεβήλωση: Πράξη ιεροσυλίας, ιερόσυλη πράξη. Aπό έναν άκρατο συντηρητισμό, θεωρούσαν κάθε νεωτερισμό αμάρτημα και ~.
[λόγ. < αρχ. ἱεροσυλία].
Οι Αρχαίοι Ολυμπιακοί αγώνες στην αρχαιότητα ετελούντο στην Ολυμπία για πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων, η τελετή έναρξης έγινε εκτός σταδίου και μάλιστα οι Αθλητές ερχόντουσαν με πλοιάρια και μάλιστα υπήρχε και πλοιάριο με λαθρομετανάστες. Το κυριότερο γίνονται αγώνες άνευ εκεχειρίας .
Ντροπή και κοροϊδία .
https://www.louvre.fr/en/explore/the-palace/ideal-greek-beauty
Η Αφροδίτη της Μήλου «βγήκε» από το μουσείο του Λούβρου και πήρε θέση στα σκαλιά της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, στο 7ο διαμέρισμα του Παρισιού, στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, απέναντι από την πλατεία Κονκόρντ.
Το πιο γνωστό ελληνικό γλυπτό σε όλον τον κόσμο, η Αφροδίτη της Μήλου, “βγήκε” από το Μουσείο του Λούβρου και κοσμεί τα σκαλιά της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης στο Παρίσι.
Συγκεκριμένα, η υπαίθρια έκθεση με τίτλο «Beauty and Gesture» αποτελείται από έξι διαφορετικού χρώματος «Αφροδίτες» και η καθεμία αναπαριστά ένα Ολυμπιακό/Παραολυμπιακό άθλημα. Τα γλυπτά βρίσκονται στο συγκεκριμένο σημείο ήδη από την Τρίτη 2 Απριλίου και θα παραμείνουν έως τις 22 Σεπτεμβρίου, τιμώντας τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες 2024 που θα διενεργηθούν στο Παρίσι.Οι πολύχρωμες Αφροδίτες είναι έργα του καλλιτέχνη Λοράν Περμπός (Laurent Perbos) και επελέγησαν για να αναπαραστήσουν τον Ολυμπισμό, για να γιορτάσουν τον αθλητισμό και την τέχνη, στην έδρα της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, η οποία με τον τρόπο αυτό θα συμμετέχει στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα έργα μεταφέρουν ένα σημαντικό μήνυμα, διότι το καθένα συνδέεται με ένα χρώμα του ουράνιου τόξου, συμβολίζοντας τα ίσα δικαιώματα και την καταπολέμηση των διακρίσεων.
«Ο Γάλλος εικαστικός Λοράν Περμπός συνέλαβε την καλλιτεχνική ιδέα, επιλέγοντας για κάθε γλυπτό τα εξής αθλήματα: το μπάσκετ, την πυγμαχία, τον ακοντισμό, την παρατοξοβολία, το σέρφινγκ και το τένις. Εμπνευσμένες από την Αφροδίτη της Μήλου, αυτές οι γυναικείες φιγούρες από ακρυλική ρητίνη κρατούν η καθεμία ένα αντικείμενο που αντιπροσωπεύει το άθλημά της, μία αλληγορία που έρχεται σε αντίθεση με τη συλλογική φαντασία που συνδέει τον αθλητισμό με τους άνδρες και αντανακλά την εξέλιξη των Αγώνων», αναφέρει χαρακτηριστικά η ιστοσελίδα sortiraparis.com..Σημειώνεται ότι η Ολυμπιακή Φλόγα θα διέλθει από τις αθλητικές Αφροδίτες στις 14 Ιουλίου 2024.
(Τα ανωτέρω γράφει ο Ελληνικός τύπος: https://www.iefimerida.gr/kosmos/afroditi-miloy-stoys-olympiakoys-parisi )
https://artjourneyparis.com/blog/story-venus-de-milo.html
Τώρα διαβάστε τα παρακάτω
«Έλληνες της Μητροπολιτικής Ελλάδος , μας ντροπιάζετε με την αδιαφορία σας τη στιγμή που οι σύγχρονοι βάρβαροι μας ξεφτιλίζουν και σεις χειροκροτείτε σαν χαζοί. Είστε άξιοι της μοίρα σας. Που είναι τα λαμόγια οι δημοσιογράφοι να διαμαρτυρηθούν και οι δήθεν επιστήμονες και οι Ακαδημαϊκοί.
Αν αυτό το έκαναν για τους μουσουλμάνους θα είχε γίνει μακελειό. Άρα οι Μουσουλμάνοι σέβονται τα ιερά και όσιά τους. Διαβάστε την κλοπή του αγάλματος παρακάτω και θα καταλάβετε τι εννοώ.»
Η κλοπή της Αφροδίτης της Μήλου που βάφτηκε με ελληνικό αίμα
Η Αφροδίτη της Μήλου δεν έφυγε από την πατρίδα της αναίμακτα. Οι Γάλλοι κατά την διαδικασία της κλοπής της στέρησαν τη ζωή περίπου σε 200 Έλληνες.
Πολλοί από εμάς έχουμε… επισκεφθεί το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, και έχουμε θαυμάσει τον τεράστιο καλλιτεχνικό πλούτο που φυλάσσεται σ΄αυτό το Μουσείο.
Ο επισκέπτης μένει έκθαμβος και άφωνος μπροστά σε έργα τέχνης που έχουν δημιουργήσει μεγάλοι καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο, όπου η αρμονία, το αισθητικό κάλλος, και η τεχνική αρτιότητα αποτυπώνονται στο καμβά, στο μπρούντζο και στο μάρμαρο.
Ένα από τα πιο σημαντικά έργα τέχνης, που η διεύθυνση του Μουσείου προβάλλει με ιδιαίτερο καμάρι, είναι το μαρμάρινο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου, ένα έργο που δεν έχει με ακρίβεια προσδιοριστεί από ποιον καλλιτέχνης έχει φιλοτεχνηθεί.
Το άγαλμα βρέθηκε το 1820 στη κατεχόμενη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία Μήλο.
Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι το άγαλμα πουλήθηκε από τους Τούρκους στους Γάλλους και οι Γάλλοι για να το φυγαδεύσουν στο Παρίσι μετά την αγορά του, το φόρτωσαν σε ένα καράβι. Όταν οι Έλληνες της Μήλου πληροφορηθήκαν ότι το άγαλμα θα έφευγε από το νησί, ξεσηκώθηκαν για να αποτρέψουν τη φυγή του, κι’ αυτό, γιατί το θεωρούσαν μέρος του Πολιτισμού τους. Τέτοια ήταν η αντίδραση που οι Γάλλοι πυροβόλησαν και σκότωσαν μερικούς Έλληνες.
Όταν τελικά το άγαλμα φορτώθηκε στο πλοίο, οδηγήθηκε πρώτα στον Πειραιά πριν ταξιδέψει για τη Γαλλία. Κάποιοι από τους ‘Έλληνες της Μήλου πήγαν στον Πειραιά για να σταματήσουν την αρπαγή του αγάλματος.
Όπως γράφει ο Έλληνας ιστορικός Δημήτρης Φωτιάδης στην εξάτομη «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821»:
Στον Πειραιά όταν μαθεύτηκε το γεγονός μαζεύτηκαν στην προκυμαία πάνα από χίλιοι άνθρωποι που προσπαθούσαν να ματαιώσουν την αρπαγή του αγάλματος. Τέτοια ήταν η αντίδραση, που συγκρουστήκαν με το γαλλικό πλήρωμα του πλοίου και τα τουρκικά στρατεύματα. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Πάνω από 200 Έλληνες πέσανε νεκροί και τελικά το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου φυγαδεύτηκε στη Γαλλία. (μάλιστα λέγεται ότι το ένα χέρι του αγάλματος μέσα στη δίνη της συμπλοκής έπεσε στη θάλασσα και χάθηκε).
Αυτοί λοιπόν οι «αμόρφωτοι» Έλληνες ψαράδες και αγρότες δώσανε τη μάχη της αξιοπρέπειας δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους για να υπερασπιστούν το Πολιτισμό τους. Μπορεί να μην ήταν μορφωμένοι, μπορεί να μην γνώριζαν από Τέχνη όμως ένιωθαν βαθιά μέσα τους ότι το άγαλμα αυτό ήταν μέρος της ιστορίας τους, μέρος της Πολιτιστικής τους παρακαταθήκης που τους είχαν αφήσει οι πρόγονοι τους.
Αυτή η τραγική ιστορία επιμελώς παρασιωπάται για ευνόητους λόγους.
Έτσι αν κάποια στιγμή επισκεφθείτε το Μουσείο του Λούβρου και θαυμάσετε την Αφροδίτη της Μήλου, θυμηθείτε ότι και σ΄αυτή την περίπτωση οι κυρίαρχες δυνάμεις της εποχής εκείνης άρπαξαν αυτό το θαυμάσιο άγαλμα που οι Έλληνες το πότισαν με αίμα
Πώς οι Γάλλοι άρπαξαν την «Αφροδίτη της Μήλου»
Ανακαλύφθηκε τυχαία από έναν αγρότη και κατέληξε στο Λούβρο
Οι αγωνιώδεις προσπάθειες ενός πάμφτωχου και πολύτεκνου αγρότη να μαζέψει πέτρες για να χτίσει έναν μικρό τοίχο στο χωράφι του, έφερε και πάλι στην επιφάνεια μετά από περίπου 1.900 χρόνια που ήταν θαμμένο στο έδαφος, ένα από τα ομορφότερα αγάλματα που έχουν σμιλευτεί ποτέ στον κόσμο.
Νήσος Μήλος, 8 Απριλίου του 1820. Λίγους μόλις μήνες πριν ξεσπάσει η ελληνική Επανάσταση κατά του οθωμανικού ζυγού, ο ανυποψίαστος εργάτης γης Γεώργιος Κεντρωτάς (ή κατ’ άλλες πηγές Γεώργιος Μποτώνης), άρχισε να σκάβει κάτω από τον ήλιο, μέχρι ου η αξίνα του, χτύπησε πάνω στην οροφή ενός υπόγειου θόλου. Γεμάτος περιέργεια, σύρθηκε μέσα στην τρύπα που είχε δημιουργήσει και βρέθηκε σε ένα μικρό δωμάτιο. Το θέαμα που αντικρίζει τον αφήνει έκθαμβο. Στο πάτωμα του χώρου βρισκόταν ξαπλωμένο ένα ολόλευκο άγαλμα από παριανό μάρμαρο.
Δεν ήξερε τι να το κάνει
Απεικόνιζε μια πανέμορφη γυμνόστηθη κοπέλα. Στα μαλλιά της είχε περασμένο κεφαλόδεσμο (μια μορφή ταινίας, παρόμοια με αυτή που χρησιμοποιούν και σήμερα οι γυναίκες για να πιάσουν τα μαλλιά τους) από τον οποίο ξεφεύγουν πίσω βόστρυχοι. Μπορεί τα δύο της χέρια να απουσίαζαν και η πλήρης συγκόλληση όλων των τμημάτων που βρέθηκαν να έγινε αργότερα στη Γαλλία, ωστόσο ακόμη κι έτσι το κάλλος ήταν απαράμιλλο. Ο αγράμματος αγρότης δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει την αξία που είχε το άγαλμά του, αλλά δεν ήξερε και τι να το κάνει. Έτσι, έκρινε σκόπιμο να μιλήσει για την ανακάλυψη στους συγχωριανούς του. Ακριβώς από αυτό εδώ το σημείο, αρχίσει η περιπέτεια.
Η εμπλοκή των Γάλλων
Εκείνες τις ημέρες, λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, στο λιμάνι του Αδάμαντα της Μήλου, είχε αράξει προσωρινά, λόγω κακοκαιρίας, το γαλλικό πολεμικό πλοίο «Εσταφέτ». Ένας αξιωματικός ονόματι Ολιβιέ Βουτιέ (ο οποίος στη συνέχεια παραιτήθηκε από το πολεμικό ναυτικό της χώρας του και τάχθηκε στο πλευρό των Ελλήνων κατά την Επανάσταση του ‘21), άκουσε για το νέο εύρημα και πήγε αμέσως να το δει.
Ορισμένοι υποστηρίζουν πως ενδεχομένως να ήταν παρών την ώρα που βρέθηκε το άγαλμα, αφού σύμφωνα με την προϊστάμενη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αθηνών Ελένη Μπάνου «οι Γάλλοι είχαν πάρει άδεια για να κάνουν ανασκαφές στα ερείπια του θεάτρου της Μήλου, αλλά και της πόλεως γενικότερα». Ο Βουτιέ ήταν αυτός που πρωτοδιάβασε και την επιγραφή στη βάση του αγάλματος: «Αφροδίτη». Χωρίς καμία πλέον αμφιβολία αναπαριστούσε την αρχαία ελληνική μυθολογική θεά του έρωτα, της ομορφιάς, της σεξουαλικότητας, της ηδονής και της τεκνοποίησης. Ακολούθως την ιχνογράφησε στο χαρτί, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή.
Ο τελικός λόγος στην Οθωμανική Πύλη
Λίγες ημέρες αργότερα φθάνει στο νησί και δεύτερο γαλλικό πολεμικό, το «Σεβρέτ». Ο σημαιοφόρος Ζυλ Ντυμόν ντ’ Υρβίλ που βλέπει το άγαλμα, είναι πεπεισμένος ότι πρόκειται για αποτύπωση της θεάς Αφροδίτης που κρατά στο χέρι προφανώς το μήλο που κατά τη μυθολογία της έδωσε ο Πάρις ως επιβράβευση για την εκπληκτική ομορφιά της. Οι δύο Γάλλοι έχουν αντιληφθεί καλά την αξία της και φεύγουν αμέσως για την Κωνσταντινούπολη, με σκοπό να ενημερώσουν το Γάλλο πρεσβευτή στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο νόμος εκείνης της εποχής όριζε ότι όλες οι αρχαιότητες που ανακαλύπτονται, καταλήγουν στην οθωμανική Πύλη και αποφασίζεται κεντρικά η τύχη τους. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι για τους Οθωμανούς τα αγάλματα δεν είχαν και ιδιαίτερη αξία. Αν και στην Αυλή ήταν υψηλό το μορφωτικό επίπεδο, τα αρχαία μνημεία δεν έγιναν ποτέ κομμάτι της κουλτούρας και της τουρκικής παιδείας.
Όλοι θέλουν να το αποκτήσουν με κάθε τρόπο
Ωστόσο ο πρόξενος της Γαλλίας που βρίσκεται στη Μήλο, ονόματι Βρεστ, προσπαθεί να το αγοράσει πριν ακόμα μάθει τι θα αποφάσιζαν οι Οθωμανοί. Το μυστικό όμως έχει διαρρεύσει. Όλοι πια προσπαθούν να αποκτήσουν το θαυμαστό άγαλμα. «Άγνωστοι αγοραστές από την Αθήνα στέλνουν κάποιον παπα – Βεργή για να το πάρει και να το μεταφέρει στον Πειραιά. Ένας καλόγερος από τη Μήλο, που είχε κατηγορηθεί για ατασθαλίες κι είχε κληθεί στην Πόλη (σ.σ. Κωνσταντινούπολη) για απολογία, σκέφτεται να το πάρει μαζί του και να το κάνει δώρο στο διερμηνέα του στόλου για να τον εξευμενίσει (ο διερμηνέας το στόλου ήταν ένας από τους μεγαλύτερους στρατιωτικούς βαθμούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας), ενώ ο Γάλλος πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, μόλις μαθαίνει για την ύπαρξη του αγάλματος, αρχίζει τις ενέργειες για να το αγοράσει νόμιμα» όπως αναφέρει και στο βιβλίο του «Μια σταγόνα ιστορία, μέρος δεύτερο» (εκδόσεις Πατάκη) ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Καμπουράκης.
Ο πρόξενος της Γαλλίας παίρνει τη σουλτανική «βούλα»
Ο Γάλλος πρόξενος Βρεστ τελικά είναι αυτός που καταφέρνει να πάρει βούλα από την Υψηλή Πύλη για να τη δείξει στις τουρκικές αρχές του νησιού. Διαθέτει επίσης και συστατική επιστολή από τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’ για να πείσει και τους Έλληνες. Δεν μεταβαίνει ο ίδιος στο νησί, αλλά στέλνει τον υποκόμο του Μάρκελο, που φτάνει με το πλοίο «Εσταφέτ» στις Κυκλάδες, 20 Μαΐου του 1820. Άναυδος, βρίσκει το άγαλμα πρόχειρα πακεταρισμένο πάνω σε ένα σπετσιώτικο καΐκι με οθωμανική σημαία, που είναι έτοιμο να φύγει για την Πόλη και από εκεί για Μολδαβία. Το καΐκι όμως δεν απέπλευσε ποτέ με το φορτίο.
Ο ταλαίπωρος αγρότης Γιώργος Κεντρωτάς χωρίς να το θέλει είχε βρεθεί στο επίκεντρο μιας πλειάδας διεκδικητών του ευρήματός του. Χωρίς να γνωρίζει τις κινήσεις του Γάλλου προξένου, έχει εξαναγκαστεί να παραδώσει το άγαλμα στους Τούρκους, με την υπόσχεση ότι μελλοντικά θα πληρωνόταν σε γρόσια. Από αυτό το σημείο και μετά, κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη. Επιδείχθηκαν έγγραφα, ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις, υπήρξαν απειλές, κάποιοι δωροδοκήθηκαν, ενδεχομένως να υπήρξε και γιουρούσι. Το αποτέλεσμα πάντως ήταν η όμορφη Αφροδίτη να καταλήξει στα χέρια των Γάλλων. Δεν θα ξαναγυρνούσε ποτέ στη χώρα που τη γέννησε…
Το άγαλμα φθάνει στη Μασσαλία
Μερικές ημέρες αργότερα, το άγαλμα αποβιβαζόταν στο λιμάνι της Μασσαλίας και την 1η Μαρτίου του 1821 παρουσιαζόταν στα Ηλύσια Πεδία, ως δώρο του πρεσβευτή της Γαλλίας στην Πόλη, μαρκησίου Ντε Ριβιέρ, στο 66χρονο βασιλιά Λουδοβίκο τον ΙΗ’. Πολύ σύντομα, θα αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα μουσειακά εκθέματα του Λούβρου. Ως ένδειξη… καλής θελήσεως, εστάλη στο μουσείο της Μήλου ένα πιστό αντίγραφο του αγάλματος.
Από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα τέχνης
Η Αφροδίτη της Μήλου είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα τέχνης σε παγκόσμιο επίπεδο. Πρόκειται για ένα αριστούργημα της αρχαίας ελληνιστικής γλυπτικής. Φέρεται να φιλοτεχνήθηκε μεταξύ του 150 και του 50 π.Χ. και συνδυάζει αρμονικά τη γυναικεία ομορφιά και θηλυκότητα. Παλαιότερα πίστευαν ότι είναι έργο του Πραξιτέλη, ωστόσο σήμερα είναι σαφές ότι ο δημιουργός του είναι άλλος.
Οι αρχαιολόγοι εξετάζουν το ενδεχόμενο να πρόκειται για δουλειά του γλύπτη Αγήσανδρου ή του Αλέξανδρου, γιου του Μηνίδη από την Αντιόχεια του Μαιάνδρου. Άλλωστε το όνομα αναφέρεται μισό στη βάση του αγάλματος, όπου έχει απομείνει χαραγμένη η φράση «…ΝΔΡΟΣ ΜΗΝΙΔΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΥΣ ΑΠΟ ΜΑΙΑΝΔΡΟΥ ΕΠΟΙΗΣΕ». Η επιγραφή, που φαίνεται σε σχέδια που αποτυπώθηκαν στο χαρτί όταν ανακαλύφθηκε, χάθηκε γύρω στο 1825.
Εξαφάνισαν την πλάκα στο Λούβρο;
Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι την πλάκα με την εν λόγω αναφορά, την εξαφάνισαν οι διευθυντές του μουσείου του Λούβρου για να υποστηρίζουν ότι ήταν έργο του φημισμένου Πραξιτέλη. Στον Αγήσανδρο πάντως, αποδίδεται ένα άλλο άγαλμα που εκτίθεται στο Λούβρο, (μια προτομή του Μεγάλου Αλεξάνδρου), που είχε βρεθεί στη Δήλο. Η Αφροδίτη της Μήλου έχει ύψος 2,02 μέτρα και πρέπει να έχει δουλευτεί σε δύο χωριστά κομμάτια που μετέπειτα ο καλλιτέχνης συνέδεσε στους γλουτούς, εκεί που πέφτουν και οι πτυχώσεις του ενδύματος. Χωριστά επίσης έχουν σμιλευτεί τα πόδια και το αριστερό χέρι, ενώ την εποχή που δημιουργήθηκε η θεά έφερε και κοσμήματα όπως αποκαλύπτουν τα σημάδια που απέμειναν στα αυτιά από τα σκουλαρίκια, και ίσως περιδέραιο στο λαιμό που προκύπτει πάλι από σημάδια.
Δεν ήταν πάντοτε λευκό
Είναι επίσης σχεδόν βέβαιο ότι ήταν ένα πολύχρωμο έργο, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, αλλά το χρώμα έφυγε στα βάθη των χρόνων από το παριανό μάρμαρο. Η δεξιά πλευρά της είναι πιο καλοδουλεμένη και σύμφωνα με τους ειδικούς αυτό μάλλον δείχνει ότι προοριζόταν να τοποθετηθεί σε σημείο που κόσμος θα έβλεπε το άγαλμα από εκείνη την πλευρά. Όσον αφορά το τι κρατούσε στο αριστερό της χέρι, οι γνώμες διίστανται. Η αρχική εκτίμηση ήταν ότι είχε ένα μήλο λόγω του μύθου που προαναφέραμε, ενώ άλλοι εικάζουν πλέον ότι μπορεί να κρατούσε είτε έναν καθρέφτη, είτε την ασπίδα του Άρη και με τα δύο της χέρια.
Έγραψε το παραπάνω άρθρο Ο Γεώργιος Σαρρής είναι δημοσιογράφος – μέλος της ΕΣΗΕΑ, τιμηθείς από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με το Βραβείο Αθ. Μπότση για την αντικειμενική και με πληρότητα παρουσίαση ιστορικών πολιτικών θεμάτων.
Πηγή: https://Newsbeast.gr
The Day Greeks Battled French, Turks Over the Venus de Milo Statue
By Philip Chrysopoulos, April 8, 2024
The Venus de Milo
The Venus de Milo is an ancient Greek sculpture from the Hellenistic period. Credit: Bradley N. Weber/CC BY 2.0
On this day in 1820, a Greek farmer discovered the Aphrodite of Milo, better known as the Venus de Milo, one of the most representative statues of the Hellenistic period of Greek sculpture, and one of the most famous sculptures of ancient Greece.
Created sometime between 130 BC and 100 AD, it is believed that it represents Aphrodite (called Venus in Roman mythology), the goddess of love and beauty.
The statue was found half-buried, in two pieces, on April 8, 1820, when a Milos island farmer named Giorgos (or Theodoros) Kentrotas was digging in ancient ruins in his field to find some stones he needed for his farm.
Yet, instead of ordinary stones, Kentrotas found a statue that turned out to be one of the most famous statues in the world — the Venus de Milo, or Aphrodite of Milos.
Nearby in the same area, French naval officers were conducting excavations for ancient artifacts. When the pickax of the Greek farmer hit something unusual and he dug out a piece of a marble statue, two French navy sailors who were participating in the excavations took notice.
Grecian Delight supports Greece
Kentrotas sensed that his discovery was valuable, and tried to cover the marble statue piece with dirt again, fearing that the French would grab it or would make him sell it to them for much less money than it was worth.
However, the French were not fooled by the farmer and they gathered around his digging spot — urging him to dig further. Kentrotas complied and kept digging until the entire sculpture was revealed.
The fragments of the sculpture were moved to Kentrotas’ sheepfold, while the French had already begun to communicate with consuls and ambassadors back in their offices in Constantinople and Smyrna.
Olivier Voutier: The French naval officer who discovered Venus de Milo
Olivier Voutier was the French naval officer who was heading the excavations for antiquities on Milos. He had studied archaeology, so when he saw the jaw-dropping discovery, he informed his compatriots that he did not have enough money to buy the statue.
Colonel Olivier Voutier Colonel Olivier Voutier. Credit: Public Domain.Along with the Venus de Milo, the French discovered two dedication plaques and a base plinth with an inscription of the name of the sculptor.
The missing arms of the statue were not found, however, and Voutier’s sketch made at the scene shows Venus without arms.After the discovery, the French started negotiating the buying price for the statue. The initial price offered was 400 piasters, known in Greece at the time as grosi (γρόσι), the currency used by the Ottoman Empire until 1844.
However, negotiations became complicated as other parties became involved in the negotiations, making Kentrotas’ opinion secondary. The Ottomans and French Admiral Jules Dumont d’Urville entered the negotiations, which resulted in the delay of the transfer of the statue to France.200 Greeks Killed Trying to Keep Statue in GreeceAccording to Greek historian Dimitris Fotiadis, the islanders found out about the discovery and transaction of Kentrotas with the French and reacted with justifiable anger. The residents of Milos took action to try to stop the French from loading the Aphrodite of Milos onto the French ship.
In the skirmish that ensued, the French soldiers shot at the angry islanders and killed several of them. The French finally managed to put the statue on board and leave for Piraeus — but hundreds of Milos residents followed the ship in their own small boats.
When the French ship docked at the port of Piraeus, the Milos islanders and other Greeks who had been informed of the struggle to keep the statue gathered at Piraeus. This time the Greeks’ mission was to stop the ship from leaving for France — and to take their statue back.Fotiadis wrote that at least one thousand Greeks who were at the port clashed with the French ship’s crew, as well as Ottoman soldiers who had been sent there to protect the French.
More than 200 Greeks were killed in the fight and finally, the statue of Aphrodite of Milos sailed for France on March 1, 1821, just twenty days before modern Greece declared its independence from the Ottoman Empire. The statue was presented to King Louis XVIII.Later, the King handed the priceless Greek statue over to the Louvre Museum.
In 1960, a commission of Turkish archaeologists presented a petition to André Malraux demanding the return of the Venus de Milo.This request was based on a report by the jurist Ahmed Rechim, who accused the French of having stolen the statue and said that it belonged to the Ottoman Empire. Malraux declared the idea “cultural blackmail” and refused to return it.
She still stands today on display at the Louvre, in mute testimony of the wholesale looting of Greek art and artifacts over the centuries.
Μια ακόμη κλεψιά των Γάλλων .
Τα δύο αγάλματα που στολίζουν το Λούβρο:
«Η Αφροδίτη της Μήλου» και η « Νίκη της Σαμοθράκης.» Οι Γάλλοι θησαυρίζουν και εμείς χειροκροτούμε
Aυτή είναι η ιστορία της «Νίκης της Σαμοθράκης» που κατέληξε στο Λούβρο
Δύο από τα γνωστότερα μουσεία του κόσμου, το Βρετανικό και το Μουσείο του Λούβρου έχουν για τους Έλληνες ένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον αφού φιλοξενούν τρία «ξενιτεμένα» έργα της αρχαιοελληνικής τέχνης και μάλιστα υψηλής αισθητικής και τεχνικής. Τα «Γλυπτά του Παρθενώνα» – ή τα κοινώς αποκαλούμενα «Ελγίνεια Μάρμαρα» στο Βρετανικό Μουσείο, η «Αφροδίτη της Μήλου» και η «Νίκη της Σαμοθράκης» στο Μουσείο του Λούβρου. Από αυτά τα πιο γνωστά είναι τα πρώτα, η ιστορία των οποίων εστιάζει δικαίως στην άπληστη κι αρπακτική συμπεριφορά του Λόρδου Έλγιν, ωστόσο κι η «Νίκη», έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και πορεία μέχρι να φτάσει καθαρισμένη κι άψογα συντηρημένη στο Μουσείο του Λούβρου.
Αρχικά η «Νίκη της Σαμοθράκης» αποτελεί το γνωστότερο άγαλμα της θεάς Νίκης, η οποία απεικονίζεται πάντα φτερωτή (πλην της περίπτωσης της Απτέρου Νίκης, με την οποία ο καλλιτέχνης ήθελε να δείξει ότι η Νίκη δε θα εγκατέλειπε ποτέ την πόλη της Αθήνας) και συμβολίζει φυσικά τη νίκη. Στη μυθολογία εμφανίζεται ως κόρη της Στύγας και του Πάλλαντα, ακόλουθος του Δία, ηνίοχος των θεών και με τα αδέλφια της, το Κράτος, το Ζήλο και τη Βiα υποστήριξαν τους θεούς κατά την Τιτανομαχία. Στα ρωμαϊκά χρόνια είναι η θεά Βικτόρια (Victoria < vinco = νικάω).
https://www.worldhistory.org/article/1412/winged-victory-the-nike-of-samothrace/
Το εν λόγω άγαλμα της Νίκης βρέθηκε στο ναό των «Μεγάλων Θεών» ή «Καβείρων» στη Σαμοθράκη και χρονολογείται στην ελληνιστική εποχή (323 – 146 π.Χ.) ενώ δεν έχει αποδοθεί με σιγουριά μέχρι σήμερα σε κάποιον γνωστό καλλιτέχνη. Ο άγνωστος δημιουργός χρησιμοποίησε παριανό μάρμαρο και δημιούργησε μια σύνθεση ύψους 3.28 μέτρων. Η θεϊκή μορφή ήταν σταθερά στηριγμένη στην πλώρη ενός πλοίου, στοιχείο που κατέστησε σαφές στους αρχαιολόγους ότι πρόκειται για αφιέρωμα / ανάθημα νικητών σε ναυμαχία. Πράγματι, το μνημείο ανατέθηκε από τους Ροδίους μετά τη νίκης τους στη ναυμαχία της Σίδης, όπου είχαν βοηθήσει το βασίλειο της Περγάμου εναντίον του Αντίοχου Γ΄ του βασιλείου της Συρίας. Η ναυμαχία αυτή χρονολογείται στα 190 π.Χ.
Σύμφωνα με τη «Μηχανή του Χρόνου», στις 15 Απριλίου του 1865 η αρχαιολογική αποστολή του Γάλλου υποπρόξενου Καρόλου Σαμπουαζό έκανε ανασκαφές στα βόρεια της Σαμοθράκης, όταν κάποια στιγμή ακούστηκε από έναν Έλληνα εργάτη η φράση: «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα»! Είχε μπροστά του τα πόδια και τον κορμό της Νίκης. Ο Σαμπουαζό ήρθε αμέσως σε επικοινώνησε αμέσως με τον πρέσβη της πατρίδας του στην Κωνσταντινούπολη κι εκείνος φρόντισε η Τουρκία (στην οποία άνηκε τότε η Σαμοθράκη) να δώσει έγκριση για να αποπλεύσει γαλλικό πολεμικό πλοίο και να φορτώσει το γλυπτό και να το μεταφέρει στη Γαλλία.
Η ημέρα της μεταφοράς στη Γαλλία.
Το άγαλμα φτάνει στο Λούβρο στις 11 Μαϊου το 1864. Δύο χρόνια αργότερα, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε έκθεση μετά από απαραίτητες εργασίες – χωρίς να φαίνεται το επάνω μέρος του κορμού και τα φτερά. Επίσης, ο Σαμπουαζό είχε αφήσει πίσω την πλώρη γιατί θεώρησε ότι δεν ήταν μέρος του ίδιου έργου, αντίθετα το είδε σαν μέρος ενός τύμβου. Ωστόσο, το άγαλμα χωρίς την πλώρη δεν μπορούσε να σταθεί αλλά από την άλλη δεν μπορούσε να μετακινηθεί και σαν μια ενιαία σύνθεση. Άγαλμα και πλοίο ισορροπούσαν το ένα το άλλο σαν αντίβαρα και το κέντρο βάρους του αγάλματος είχε σταθμιστεί έτσι ώστε να πέφτει στο σημείο που κρατούσε ανασηκωμένη την πλώρη. Το άγαλμα δεν μπορούσε δηλαδή να μετακινηθεί χωρίς να διαλυθεί το πλοίο. Τη λύση έδωσαν το 1875 Αυστριακοί αρχαιολόγοι όταν κατάλαβαν ότι τα τμήματα που είχε αφήσει ο Σαμπουαζό ήταν η μαρμάρινη πλώρη καθώς μπορούσαν να τη συγκρίνουν με ελληνικά νομίσματα που είχαν στη διάθεσή σου κι απεικόνιζαν τη Νίκη σε πλώρες πλοίων. Ο Σαμπουαζό έμαθε για τα μάρμαρα της πλώρης το 1879 και κατάφερε να τα πάρει κι αυτά στο Λούβρο.
Τον Αύγουστο του 1939 η «Νίκη της Σαμοθράκης» μεταφέρθηκε με μεγάλη δυσκολία με μια ξύλινη ράμπα, ώστε να απομακρυνθεί όπως κι όλα τα πολύτιμα εκθέματα του Μουσείου, σε ασφαλέστερη τοποθεσία λόγω του επερχόμενου Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Φυλάχτηκε μαζί με την «Αφροδίτη της Μήλου» και τους «Σκλάβους» του Μιχαήλ Άγγελου στο Château de Valençay. Μέχρι το 1950 συναρμολογήθηκαν όλα τα κομμάτια (φτερά, παλάμες, δάχτυλα, τμήματα της πλώρης κλπ.) της σύνθεσης κι άρχισαν να εκτίθενται στο Λούβρο. Εξαίρεση αποτελεί το κεφάλι της το οποίο δεν βρέθηκε ποτέ.
Σταθμός στη μουσειακή ιστορία του αγάλματος αποτελεί το έτος 2014, όταν ξεκίνησε μια διαδικασία crowd funding για την αποκατάσταση του αγάλματος. Το Μουσείο του Λούβρου κατάφερε να συγκεντρώσει 1.000.000 ευρώ από ιδιωτικές δωρεές και μάλιστα αξιοποίησε τη μέθοδο αυτή για πρώτη φορά στην περίοδο της λειτουργίας του. Συμμετείχαν περίπου 6.700 ιδιώτες, οι οποίοι προσέφεραν από 1 μέχρι και 8.500 ευρώ. Το συνολικό κόστος των επισκευών, οι οποίες κράτησαν έντεκα μήνες, ανήλθε σε 4.000.000 ευρώ το οποίο συμπληρώθηκε φυσικά και με χορηγίες. Η σύνθεση μετακινήθηκε και καθαρίστηκε από τα σημάδια του χρόνου, κάτι που μεταφράζεται πολύ κυνικά με την έκφραση «άσπρισε». Η πολύ παρεμβατική διαδικασία αποκατάστασης δημιούργησε πολλές αντιδράσεις καθώς θεωρήθηκε ότι «έκλεψε» από το γλυπτό την διάσταση του βάθους, του χρόνου, την πλαστικότητά του και τελικά τη βαρύτητά του.
Η συνολική εικόνα της Νίκης της Σαμοθράκης είναι συγκλονιστική. Το πρόταγμα του ενός ποδιού που δείχνει την ορμή, η κίνηση των τεράστιων φτερών, οι πτυχώσεις του φορέματος κι η αίσθηση ότι η Νίκη πατά φευγαλέα στην πλώρη γιατί μόλις έχει «προσγειωθεί» καθιστούν τη σύνθεση ένα προϊόν καλλιτεχνικής κι αισθητικής ιδιοφυΐας. Η περίπτωση του Σαμπουαζό που έσπευσε να αγοράσει ένα ένα τα κομμάτια που έφερνε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη μπορεί να χαρακτηριστεί ως συμπεριφορά τυχοδιωκτική και κερδοσκοπική. Ο Σαμπουαζό αποκόμισε υλικά κέρδη από τη λεηλασία των γλυπτών, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με την περίπτωση του Έλγιν, ο οποίος εκτός από το ότι τα οικειοποιήθηκε, προξένησε και ζημιές στα γλυπτά του Παρθενώνα. Και πάλι όμως, η ελληνική τέχνη και δημιουργία θuσιάστηκε κατά κάποιον τρόπο στον βωμό του κέρδους.
Συντάκτης: Σοφία Ρηγοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κουτσουρά
Από το 2025 με τα νέα σχολικά βιβλία καταργείται
Ο Όμηρος και ο Αίσωπος
Αυτό λέγεται Πρόοδος
photos https://www.sportin.art/en/article-detail/venus-de-milo-according-to-laurent-perbos-a-symbol-of-this-years-olympics-tradition-and-equality, https://www.louvre.fr/en/explore/the-palace/ideal-greek-beauty, https://artjourneyparis.com/blog/story-venus-de-milo.html, https://www.worldhistory.org/article/1412/winged-victory-the-nike-of-samothrace/
πηγές: https://www.iefimerida.gr/kosmos/afroditi-miloy-stoys-olympiakoys-parisi , https://Newsbeast.gr,
