Έσιει τρεις μέρες προσπαθώ λέξη για να συντάξω
να ευχηθώ αιώνια η μνήμη τζιαι να γράψω.
Να στείλω ποσιαιρέτημαν σε άκακους αγγέλους
που άλλοι τ’ αποφάσισαν να ππέσουν τίτλοι τέλους.
Μα το στομάσιην σφίγγεται τα μμάθκια πάλε τρέχουν
για τζίνους τους φτωχούς μιτσιούς οι μάνες πώς αντέχουν;
Βουρούσιν οι τζυρούες τους με μια φωτογραφία
μες τα συντρίμια γονατούν ρωτούν εις στα γραφεία.
Γυρεύκουν τούτοι οι γονιοί έστω τζιαι μιαν ελπίδα
φωνάζουν τζιαι δακρυρροούν “παιδί μου δε σε είδα”.
“Είπες μου εν να θθυμηθείς μήνυμα να μου στείλεις
σγοιαν έφυες που το σταθμό τζίνο το μαύρο δείλις.
Μα περιμένω γιόκκα μου κόρη μου λατρεμένη
είπες θ’ αρκήσετε πολλά μα ‘σαστουν βολεμένοι”.
Ταξίδι δώδεκα λεπτών στες ράγες του θανάτου
ήτουν τα τελευταία σας μεσάνυχτα παρκάτου.
Το μήνυμά σου δεν ήρτεν μα ήρτεν το χαπάρι
πως εις του τρένου τη γραμμή είσιεν ‘ναν καβαλάρη”.
Το κλασικό το σφύριμαν του τρένου σαν (ι)φτάνει
επέλεξεν ο χάροντας βαστώντας το δρεπάνι.
Εσφύρισεν το τρένον τους με τρόμο για να σώσει
να σταματήσει μάσιετουν να μεν πα να καρφώσει.
Η σύγκρουση ήτουν φριχτή σίερα εν που λιώσαν
γλήορα έπιαεν φωθκιάν τζ’ οι πόρτες του μαγκώσαν.
Φωνές, κακόν τζιαι παουρκές, εκρήξεις πέρα ως πέρα
τα τρένα πο φατσιήσασιν κάμαν τη νύχτα μέρα.
Σκούμπρημα τζιαι θανατικό απλώθηκεν γυρώ τους
γυαλλιά σπασμένα ,γιαίματα ξένων μα τζιαι γνωστών τους.
Ο κόσμος επετάσσετουν απού τα παραθύρκα
μα η φωθκιά εκόντεφκεν δεν έκαμνεν χατήρκα.
Κάποιοι εμείναν ζωντανοί γεροί για φατσιημένοι
μα άλλοι ήτουν άτυχοι τζιαι ‘γύραν πεθαμένοι.
Βοήθεια τζιαι άμπουλες εφτάσαν στο σημείο
οι διασώστες έστελλαν εις το νοσοκομείο.
Εκόφκασιν τα σίερα να τους ελευθερώσουν
γυρεύκασιν ονόματα καθέναν να δηλώσουν.
Πολλοί ακόμα εν χασιμιοί τζιαι οι γονιοί καρτέρι
το σπλάχνον τους παρακαλούν
πέρκει τα καταφέρει.
Μα έναν-έναν τον καλούν όπως την καταδίκη
για να του πουν αν η σορός εις το παιδί του ανήκει.
Τσιαττίζουσιν τα δείγματα, τσιακάρουν τα δευτέρκα
να βρούσιν ποια του καθενού εν τα χαμένα ταίρκα.
Κάθε τους ανακοίνωση μασιαίρι μες τα στήθη
νεκαλητά τζιαι μουγκαρκές μες τα κλαμένα πλήθη.
Πλάσμα τζιαι όι σταχαρκά ζητούν που το σσωκάρτι
να βρούσιν για να θάψουσιν τούτον το μαύρο Μάρτη.
Πόνος, γιατί τζιαι σιωπή λόγια πον έχουν θέση
μαύρο το πένθος το βαρύ έσιει στη χώρα ππέσει.
Σταθμάρχης εν ο ένοχος μογλεύκουν τα κανάλια
μα φαίνεσται μου θέλουσιν να κουκκουλώσουν φάλια.
Ένα κλειδίν εξίχασε φωνάζουν να γυρίσει
τζιαι δκυο συρμούς οδήγησε εις της ζωής τη Δύση.
Πιάστε, καταδικάστε τον για το δικό του λάθος
μα τζιαι για τους αρμόδιους δείξετε τούντο πάθος.
Είσιεν ελλείψεις φανερές σ’ ολάκερη Ελλάδα
πολλοί εν πον οι ένοχοι σε τούτη την ομάδα.
Ξιλώστε τους διευθυντές τζι ούλλα τα υπουργεία
για να σαστούσιν οι συρμοί προέχει η Υγεία.
Κλαίει η Ελλάδα τζιαι πονεί γυρεύκει τα στοιχεία
που στείλασιν στο θάνατο την αμαξοστοιχία.
Η Τζύπρος εν εξώππεσε που τούντην τραγωδία
τζιαι δκυό μωρά χαθήκασιν κάμνουμεν τους κηδεία.
Ο ένας ο λεβέντης μας του πάτερ ο υιός του
που το Αυκόρου γέννημα γρόνος ο τελικός του.
Τζιαι η κορού η παφιτού όπως την ανεράδα
εσπούδασε κοπίασε τζικάτω στην Ελλάδα.
Νέοι με σίηλια όνειρα έτοιμοι να πετάσουν
μα έπαιξεν τους η ζωή παιγνίδι για να χάσουν.
Όσον το γιαίμαν εν νωπόν να δώκουν εξηγήσεις
τζι πριν περάσει ο τζιαιρός οι ‘πεύθυνοι τες λύσεις.
Ξυπνάτε ,μεν το δέχεστε, μεν ξιχαστείτε τέλεια
εν άδικα που πήασιν τόσα μιτσιά κοπέλια.
Η Άνοιξη εν έμελλεν να τους ιξημερώσει
στες Πύλες του Παράδεισου πιον θα τους αξιώσει.
Άγγελοι με γρουσά φτερά γυρώ μας φτερουγίζουν
γυρεύκουσιν δικαίωση π’ όσους τους λιβανίζουν.
Υπόσχεση να ‘νεπαυτούν με μνήμη αιωνία
μόνον εάν θα σάσουμεν την παλιόκοινωνία.
Καλό ταξίδι εις το Φως χώμα ‘λαφρύ στο μνήμα
νιοι μου που σας εκόψασιν το της ζωής το νήμα.
