Άγνωστοι μεταξύ μας, αποφασίσαμε να συναντηθούμε.
Αρχικά, μία ήσυχη αμηχανία με συνόδευε. Ένιωθα δισταγμό, μια αμφιβολία για το «πώς θα ανταπεξέλθω”. Το κίνητρο, η ανάγκη σύνδεσης και ουσιαστικής επικοινωνίας, υπερνίκησε.
Με ενδιαφέρον και μέτρο, η αγαπημένη μας εισηγήτρια, «έστρωσε το χαλί» που φιλοξένησε την ομάδα. Η παρουσία της ουσιαστική, σαν σοφού συνοδοιπόρου.
Άκουσα όσα ειπώθηκαν με σεβασμό κι αφουγκράστηκα όσα ίσως δεν ειπώθηκαν. Η στιγμή που έγινε μέσα μου ξεκάθαρο, ότι όλοι μας, λίγο-πολύ, με τα ίδια υπαρξιακά ζητήματα παλεύουμε, ήταν λυτρωτική.
Σ’ αυτόν τον κοινό τόπο, σταθήκαμε να ξαποστάσουμε μαζί, παρέα. Σε σταυροδρόμι, σχεδόν αρχετυπικό, μέσα στην σύγχρονη καθημερινότητά μας. Ακόμη νιώθω το γερό κράτημα από το χέρι του Δημήτρη, από το αόρατο χέρι όλης της ομάδας. Μια ομαδική φωτογραφία, απαθανατίζει τη στιγμή. Άραγε και την ενέργεια που αναδύεται και ρέει μέσα σε αυτή την αγκαλιά; Εγώ πάντως την ένιωσα. Και είμαι ευγνώμων γι’ αυτή. Εμπιστεύθηκα, έφερα στην επιφάνεια τις ευάλωτες πλευρές μου, σαν το ευαίσθητο δέρμα ενός μωρού.
Δεν είναι (μόνο) αυτά που έμαθα. Είναι κυρίως αυτά που ένιωσα. Η σύνδεση, η γαλήνη, η ενέργεια στο χώρο και το χρόνο, η ανακούφιση κι η βεβαιότητα ότι ήμουν στο μέρος που έπρεπε να ήμουν. Το θαυματουργό μοίρασμα…
Αναστέναξα ακούγοντας το Μοιρολόι. Σε λευκό χαρτί, ζωγράφισα. Ζύμωσα τον εύπλαστο πηλό μέσα στις παλάμες και τα δάχτυλά μου. Τον μύρισα. Έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα στις αισθήσεις, στο σώμα μου.
Δεν είμαστε άγνωστοι πια. Μοιραστήκαμε. Δώσαμε χρόνο και χώρο στις σιωπές, στις αισθήσεις, στα συναισθήματα που αναδύθηκαν και απελευθερώθηκαν. Βαθιά αίσθηση ευδαιμονίας γεμίζει το στήθος μου.
Η επίγνωση βιώθηκε, για μένα προσωπικά, σαν τοκετός. Επώδυνος και με κόπο, μα και με πολύτιμα δώρα. Με αναγέννηση. Κάτι κερδίζουμε, κάτι χάνουμε, νομοτελειακά.
Έχουν περάσει βδομάδες. Μια μεστή συγκίνηση και χαρά, αναδύεται μέσα μου και τώρα, που γράφω. Διάχυτη αίσθηση ευγνωμοσύνης και πληρότητας. Ανήκω. Και με έναν τρόπο που δεν μπορώ, που ίσως δεν έχει και σημασία να περιγράψω με λόγια, αγαπώ και αποδέχομαι τον εαυτό μου, αγαπώ τη ζωή.
(κείμενο που δημοσιεύθυκε στην εφημερίδα του Gestalt Foundation Athens, σχετικά με παρακολούθηση σεμιναρίου «Ο θάνατος ως αναπόσπαστη αλήθεια της ζωής μας»)
photo prostooleh, Image license by freepik.com
