Γλυκά σταφύλια
κουβαλούν οι λυγερές
στα πατητήρια.
Αψύς ο μούστος
και πηχτός μεθά τους νιους
χορευταράδες.
Μ’ ευγνωμοσύνη
πίνουν τα σπαρτά κι η γη
το πρωτοβρόχι.
Ρουφούν οι ρίζες
τη βροχή, όπως ο νους
το φως της γνώσης.
Σιγανή βροχή
στην τσίγκινη στέγη μας
κρούει την άρπα.
Μετά τη βροχή
ιχώρ της Γης το χώμα
μοσχοβόλησε.
Αυτάρκης γυρνώ
στη μοναξιά του δάσους
και στοχάζομαι.
Σεμνά μου γνέφουν
απ’ τη σιωπή των βράχων
τα κυκλάμινα!
Κούμαρα βάφουν
την κάπα του Νοέμβρη
και τα χείλη μας.
Νωθρές οι ώρες
κυλούν γεμάτες θλίψη
το φθινόπωρο.
Πώς καταπίνει
σιωπηλό το σούρουπο
το φως της μέρας!
Καιρός για ύπνο,
πασχαλίτσα! Τον Μάρτη
τα ξαναλέμε!
Από το βιβλίο μου :”ΜΕΛΙΧΛΩΡΟ ΦΩΣ”
photo by NoName_13, https://pixabay.com