Ογρή είναι ακόμη η γη απ’ τις θαλασσαρμύρες των ματιών κι από αίματα αθώων. Ογρή. Ανάβρυσμα στο χώμα ετούτο ο βαθύς καημός, ο σπαραγμός, οι θύμησες. Ο πόνος μέστωσε με τον καιρό μες στις καρδιές η πίκρα στέριωσε στ’ απανωχείλι βδέλλα να καταπίνει το χαμόγελο αχόρταγη....

Συνήθιζε να μένει μόνος, απάνεμα από ψέμα και πλάνη περιόριζε επιθυμίες, ανάγκες κολοσσιαία σχέδια, ένα ποτάμι αδάμαστο, γνώριζε την αξία της συγκίνησης που έχει η ανατολή σε μια άγρια, απάτητη κορφή, ένα θεριεμένο κύμα στ’ ανοιχτά, στο σεληνόφωτο, κέρδιζε, σε...

Παππού, εξεχείλισε η καρδιά με την αθιβολή σου εθόλωσαν τα μάτια μου, μπροστά μου όλο σε βλέπω στο έμπασμα περήφανος, στο έβγα ευκή περίσσια «στην άσπρη πέτρα κρύο νερό, στη μαύρη γιασεμάκια και στην κορφή χρυσόμηλο με κοκαλένια πέννα». Όσο αλαργεύω απ’ τη ζωή...

Τι κι αν σήκωνε το κεφάλι ψηλά και τήραγε τον ουρανό; Τόσα άστρα αναμμένα, τόσο ασήμι στο φεγγάρι και λίγο φως δεν είχε αφήκει να στάξει μέσα στην ψυχή της, ποτέ. Έρμα σκοτάδια ύφαινε στο μυαλό της κι εκεί χάνονταν. Καχύποπτη πάντα, με όλους και με όλα. Τήραγε μ’ ένα...

Ξεθωριασμένο τ’ όνειρο, έτσι φοβέριζαν, φωνές ξένες, απ’ αυτές που υφαίνουν σκοτάδια. Σ’ εξώστη μυστικό, ανέλπιστα, με αγνή θωριά ικέτιδα για ένα φεγγάρι ολόγιομο. Ο τόπος θέλει, να με έχει, ο τόπος που δεν μού ’ταξε ολόχρυσους καρπούς, μα, με μετάλαβε τιμή και...

Φρόνιμες και νοικοκυρές, αγάπη δε ξομπλιάζουν, να στέκει ο όρκος στην κορφή σε ριζιμιό χαράκι κι η Δρακοκαβαλάρισσα με τη χρυσή φαρέτρα, από τ’ ανέφαλα να βγει τη λιόστερνη την ώρα, να πιεί τ’ ασφενταμόνερο, ν’ ανάψει το φεγγάρι. Να βάλει τα κουδούνια της, τα πέτσινα...

Το βυσσινί πουκάμισο μια νύχτα θα φορέσω κι ένα μικρό θαλασσινό κοχύλι στο λαιμό το πολυκαιρισμένο μου μαντίλι άστρο θα δέσω πριν το φιλί στα χείλη σου, μού δείξει τον γκρεμό. Μια δακρυσμένη προσευχή, να σβήσουνε τα φώτα, συλλαβιστά ακούγονται οι λέξεις στην αρχή, την...

Και να που γίναν βαρετές οι Κυριακές να με γερνούν οι ενοχές κι εσύ να φεύγεις κλεμένα χάδια, πόλεις επαρχιακές πώς το λερώνεις το φιλί, πώς τ’ αποφεύγεις. Ξεφτίλες έρωτες, παλιά ξενοδοχεία φτύνεις δυο λέξεις και στον τοίχο με κολάς ένα λαχείο όλη σου η περιουσία μια...

Κάποτε ανθισμένο το σώμα, σάρκα απαλή, ρόδινη, τώρα, μια υγρή ομίχλη διατρέχει το πρόσωπο ο σπασμός στη φλέβα του λαιμού ειρωνικό πολύ, να καλεί, μ’ ένα άλικο τριαντάφυλλο έναν σταυρωμένο θεό ή έρωτα σε τοπίο άνυδρο πια. Τώρα, στην παραζάλη τού ονείρου, χλευάζοντας η...

Και να που τα μάτια βλέπουν προς τα μέσα μοιρολόι Ηπειρώτικο αλήστευτη ομορφιά, αμέρωτο ελάφι η σκέψη ένα κλαρίνο κλαίει μακριά, αγκαλιάζονται τα έλατα πρώτο φιλί στο μέτωπο το κόνισμα ας μένει. Στη μέρα μην ορκίζεσαι, τα σκιορτικά δεξιά μου θεόρατος ο ουρανός άφαντος...