Η μάνα μας ακόμη λαγοκοιμόταν στο Χάνι του Καμπόλη το βράδυ που την εκτέλεσαν κάτω από μια βερικοκιά   δύο περιστέρια τη σωρό της ανασήκωναν   κι αμέσως μεταμορφώθηκε σ’ εκείνο το κορίτσι που γινόταν νοτιάς και μάς χάιδευε τη νύχτα κάθε νύχτα του χειμώνα που...

Σαφάρι πήγαμε ένας βουβός σαμάνος μας κυνηγούσε όλη τη νύχτα πήρε τα μάτια μας· μια κοκκινοσκουφίτσα πηγαινοερχόταν και καθάριζε έβγαινε στη βεράντα  έκλαιγε λίγο μετά επέστρεφε -από ’δω όλο φεύγουν τα αποδημητικά με τις βαλίτσες τους, μας λέει -τα ναύλα σας να τα...

Σαν νύχτωνε τα Σάββατα,έσερνε εκείνη ένα χάχανο,δροσερό σαν αφόρετο παπούτσι,καθώς τα φτερά της έτριζαν στην αύρα,κι από το δρόμο ένας αχός,άνθρωποι και Κένταυροι συγκρούονταν τυχαίως,το ποδοβολητό απ’ τις οπλές τους,και τα ελεεινά ερίφια από τις παρακείμενες...

Κι ήρθε μια ξένη γραίαόσο κοιμόμουνκαι το κορμί της ήταν ένα χράμιτραχύ, βαρύκι απέραντομε πλάκωσε·– μα μην το ρίχνεις έτσι δίχως σεντόνια, μου λέειθα γδαρθείςή– ντύσου λίγο με το νερό του ποταμούκι έλα να γλιστρήσεις!σε χωράω μέσα μουβρε ταύρε μινωικέ!σε χωράω...

Υπάρχει μια νύχτα που όλο μου διαφεύγει, σαν ένα τελευταίο νυχτερινό λεωφορείο που δεν το προλαβαίνουμε  όμως ένα αγόρι με ασπίδα ουρανού, την ψάχνει στα βότσαλα και στις σπηλιές των αχινών, την ψάχνει στις άσπρες πέτρες  εκεί όπου διασταυρώνονται αθόρυβα οι γραμμές...

Μερικές φορές ένα όνειρο είναι μια εικόνα σε συνθήκες αποδόμησης. Οι συνθήκες πυκνώνουν γρήγορα κι έπειτα καταλήγουν σε μια κοιλάδα ή σε μια θάλασσα που δε με πνίγει αλλά με στηρίζει σε ένα βάθρο. Βλέπω δίπλα μου τον άνθρωπο Toyota Camry και τη γυναίκα περιδέραιο....

ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΣΠΑΝΙΑ  συναντιέμαι με λέξεις που ματώνουν, με τη σάρκα ενός βράχου την άνοιξη, ή με κάποιους ανθρώπους που σβήνουν άηχα, όπως υπήρξαν, απέραντες θάλασσες δίχως παφλασμό. Έτσι, λέω, ματώνουν κι οι λέξεις όταν αντηχούν τις πόλεις που παγώνουν στον χρόνο...

[Το ξέρωίσα προλαβαίνω,ένα κερί που σας οφείλωμε το φως του Αυγούστου,κι ένα ματσάκι μαργαρίτεςστη διαδρομή στο χαλίκιδίχως έρμα,όπου οι ψυχές συνήθωςπαραμερίζουννα περάσω·καθώς,τακτοποιώντας οικογενειακές φωτογραφίες,σε μια κορνίζα γδάρθηκα,κι είδα το αίμα μόνο...

Κι είδα τη μάνα μου– ποιοι είναι όλοι αυτοί,μου λέει,και πού ήταν όσο ζούσα;γιατί σ’ αγκαλιάζουνκι εγώ δεν μπορώ;μπορείς! Της λέω,θα ’ρχομαι εγώ να σε βλέπω,κάθε ξημέρωμα·-Δε σε θέλω εδώ,μου λέει,δεν ανάβουν τα σώματακαι μας έχουν ξεπαγιάσει.     ΕΝΥΠΝΙΑ ΤΑ...

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ούτε μόνο χωρική ούτε μόνο χρονική μια διάσταση αθωότητας που μας βγάζει κάποτε τη γλώσσα και καταπίνει τα φωνήεντα σαν λαίμαργος μυρμηγκοφάγος. Εκτός χρόνου θυμάμαι ενίοτε και τους λαρυγγισμούς του Παναγιώτη Φαρμάκη, σαν μοιραζόταν με τον πατέρα μου...