ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΣΠΑΝΙΑ  συναντιέμαι με λέξεις που ματώνουν, με τη σάρκα ενός βράχου την άνοιξη, ή με κάποιους ανθρώπους που σβήνουν άηχα, όπως υπήρξαν, απέραντες θάλασσες δίχως παφλασμό. Έτσι, λέω, ματώνουν κι οι λέξεις όταν αντηχούν τις πόλεις που παγώνουν στον χρόνο...

[Το ξέρωίσα προλαβαίνω,ένα κερί που σας οφείλωμε το φως του Αυγούστου,κι ένα ματσάκι μαργαρίτεςστη διαδρομή στο χαλίκιδίχως έρμα,όπου οι ψυχές συνήθωςπαραμερίζουννα περάσω·καθώς,τακτοποιώντας οικογενειακές φωτογραφίες,σε μια κορνίζα γδάρθηκα,κι είδα το αίμα μόνο...

Κι είδα τη μάνα μου– ποιοι είναι όλοι αυτοί,μου λέει,και πού ήταν όσο ζούσα;γιατί σ’ αγκαλιάζουνκι εγώ δεν μπορώ;μπορείς! Της λέω,θα ’ρχομαι εγώ να σε βλέπω,κάθε ξημέρωμα·-Δε σε θέλω εδώ,μου λέει,δεν ανάβουν τα σώματακαι μας έχουν ξεπαγιάσει.     ΕΝΥΠΝΙΑ ΤΑ...

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ούτε μόνο χωρική ούτε μόνο χρονική μια διάσταση αθωότητας που μας βγάζει κάποτε τη γλώσσα και καταπίνει τα φωνήεντα σαν λαίμαργος μυρμηγκοφάγος. Εκτός χρόνου θυμάμαι ενίοτε και τους λαρυγγισμούς του Παναγιώτη Φαρμάκη, σαν μοιραζόταν με τον πατέρα μου...

  ΜΙΛΩ ΣΥΧΝΑ με τις παλίρροιες ή με τους χθεσινούς ανθρώπους. Κι όσες γραμμές τους τελούν εν αμφιβόλω επανορίζονται: ένας μοναχικός σπουργίτης, που καρτερά τον χειμώνα του να αναδειχθεί, γίνεται σταυραητός· τα ανάνθιστα κυκλάμινα κι οι πασχαλιές του Απρίλη...