ΑΦΗ! Προσκυνητής του έρωτα ισοβίως.Του ιλίγγου λάτρης.Παγιδευμένος αιωνίωςστου μυαλού σου τη σαγήνη,Απ' όλες μου τις διαδρομές,παράδεισός μου εκείνη,απ' του στέρνου σου την κλείδαστου αυτιού σου το λοβό.Μόλις μισή δρασκελιά,πριν αγγίξω τον Θεό! ΘΕΟΣ ΜΙΚΡΟΣ! Σε μι'...

Αστρολουσμένη, Ορσηίδος κόρη,της θάλασσας και του ήλιου ερωμένη,της Μεσογείου δαντελένια πλώρη,αρχόντισσα της πέτρας παινεμένη!Φιλοσοφίας κι επιστήμης μήτρα,από σελήνης οίστρο γεννημένη,του αμπελιού και της ελιάς η φύτρα,στου ζέφυρου τη σκάφη ζυμωμένη.Της Παναγιάς...

Με αξίωσες, Κύριε!Ορθός να σταθώστην Ωραία Πύλη του κόσμου,να κοινωνήσω Αγάπη! Με αξίωσες, Κύριεόλβιος να ριγώ,ψηλαφίζοντας της Ποίησηςτο κρινόφλεβο πέλμα! Επίτρεψέ μου Κύριε,φεύγοντας,να πάρω μαζί μου:μια χούφτα χώμααπ' τη γης μου,ένα κιούπι Θάλασσα,μιαν αχτίδα...

Μάνα, ψωμί όλης της γης,ανασαιμιά του κόσμου,μοσχοβολιά τα στήθια σουβασιλικού και δυόσμου! Μάνα, τα χέρια σου αγρόςκι η αγκαλιά μποστάνι,μάνα, καντήλι Παναγιάς,της άνοιξης φουστάνι! Μάνα, λαφίνα της πλαγιάς,του αργαλειού γιορντάνι,μάνα, γυναίκα και ζευγάς,μ' αλέτρι...

Εκεί, που η πέτρα στάζει πεθυμιά απ' το στόμακι είν' ποτισμένο απ' τον ιδρώτα μου το χώμα. Εκεί, που τρέχ' ο λογισμός και ξαποσταίνει,που νιώθω και νογάω τη γη μου ν' ανασαίνει. Εκεί, που ψέλλισα τα πρώτα μου τα λόγιακαι δεν υπήρχαν στη ζωή μου τα ρολόγια! Εκεί, που...

Είναι κι εκείνες οι στιγμέςπου κάτι αθέατες οδύνες,κρυμμένες πίσω από εύηχακι ωραία χαμόγελα αιώνων,σφαγιάζουν τις λέξεις τις λυτρωτικές.Ύστερα γλιστρούν,πα στο έλυτρο της γλώσσαςκι επιβάλλουν σιωπές...Εκείνες τις μοναχικές στιγμές,δε θέλουν στόμα οι κραυγές...Είναι...

Σε σένα μιλάω...Που 'χεις την τύχη να βλέπεις την ανατολή,ακάματη κι ακμαία!Να 'χει ξυπνήσει απ' τ' άγρια χαράματα!Να ξεγλιστράμεσ' απ' τα σκέλια τ' ουρανούκαι να τρέχει καταπάνω σου,έχοντας καταπιεί γουλιά γουλιά-ακόμη μια φορά-το θάνατο που σου αναλογεί.Κι αντίς τα...

Τι γυρεύω εδώ;Σ' αυτής της δυστοπίας την έκρηξη;Τόσοι αυτοχριζόμενοι ενάρετοιτριγύρω...Κυκλοφορούντες μετά κλάδων και Βαΐων,υπεράνω πάσης υποψίας,με ύφος εκατό καρδιναλίων!Ενδεδυμένοι το σχήμα της κολακείας,στο χάος μίας διαρκούς αμφιθυμίας,υπηρετούν αφεντάδες...

Χείλη,απ' αχάτη της φωτιάς.Ρίγος υγρό,πυρακτωμένο.Στου μπακιρένιου φεγγαριούτο τάσι,δυο στάλες μάτια μεθυσμένα.Έν' αδηφάγο στόμα,πεινασμένο,ορέγεται το μίσχο του λαιμού σου,τον αβρό.Στήθη,ροδάμια γιασεμιού ολόρθα.Χυμώνει η φλέβαστου κορμιού σου την αφή.Στην προσμονή...

Ω! Χώρα μου περήφανη,πώς σ' έχουν καταντήσει;Πόρνη περιφερόμενη,που έχει φαληρίσει! Σκισμένα τα φουστάνια σου,παπούτσια μπαλωμένα,φτηνά τα μισοφόρια σου,τα δόντια σου πεσμένα... Τ' ασημικά σου κλέβουνεκαι άδειασ' η ποδιά σου,κατάμουτρα σε φτύνουνε,τα ίδια τα παιδιά...