Μου έδωσες μια σταγόνα βροχής, να φτιάξω ένα γαλάζιο ποτάμι.   Μάχομαι ακόμα, Κύριέ μου.   Μου έδωσες λίγη φωτιά, να φτιάξω τον ήλιο.   Στο όνομα του  Φωτός σου, μάχομαι ακόμα, Κύριέ μου.   Μου έδωσες την τρελή θύελλα, για να την γαληνέψω.  ...

Δεν μιλούσε... Την είδα να βλέπει σιωπηλή το βάλς των λουλουδιών στο πράσινο λιβάδι, τις μεθυσμένες παπαρούνες.   Το χέρι της μετέωρο, προς τις γυμνές παρθένες μαργαρίτες.   Κοιτούσε πέρα, σιωπηλή... Τα μόνα που μιλούσαν, τα χρώματα στο πρόσωπό της.  ...

Ο Θεός δεν είναι άλλος απ’ την αναμονή και τη χρόνια νοσταλγία, πως  μια μέρα θα εμφανιστείς στο λευκό Πύργο, στην πόλη της Πουλχερίας.   Ο Θεός δεν είναι άλλος απ’  τη χαρούμενη όψη της γαλάζιας βροχής, απ’  το μυστικό της ψίθυρο στις πέτρινες στέγες και στα...

Βρεθήκαμε στην άμμο την καυτή παιδιά της πέτρας και του Ιονίου, άγρυπνοι προσκυνητές και  σιωπηλοί.   Ανέβηκε στο βράχο το γυμνό, γυμνή και ανθισμένη, τόξο θανατηφόρο στου ήλιου τα χέρια.   Προσεύχεται... Τα μάτια της κλειστά, προς τον βαθύ τον ουρανό...

Πετούν δυο χελιδόνια,πάνωαπ’ τη στέγη του σπιτιού. Πότιζε η μάνα  μουδυο άσπρες τριανταφυλλιές.Πάνω,απ’  το μαύρο της μαντίλι,δυο μέλισσσεςμιλούσαν με την  ΄Ανοιξη.       photo susan-lu4esm /...

Χορταριασμένες οι  αυλές.Πόρτες κλειστές,μανταλωμένες,που μόνον ο Χάρονταςτις δρασκελάκι η Αρετή από τα ξένα.     photo haalkab / https://pixabay.com 

Πώς βρέθηκες εδώ, θεά της ψυχής μου,ολόγυμνη και όμορφηστην ψυχρή πόλη του Βορρά; Αιχμάλωτη στ’ Ανάκτορα της μοναξιάςμε την αρμύρα του Αιγαίουστα φιλήδονα χείλη! Τρικυμισμένη ομορφιά,φως ηδονικό της Μεσογείου. Οι νύχτες απλώνουν φως ερωτικόκι ο ίμερος την πόλη...

                                    Α’ Αυτός όπου κραυγάζοντας ροβολάειαπ’ τα Κεραύνια,είναι ο θυμωμένος άνεμοςόπου χτυπιέται στα βράχια κι απειλείτα έρημα, γερασμένα σπίτια –της νύχτας φαντάσματαπου αντιστέκονται με πείσμα. Οι φωνές που σαν μακρινές ...