«Γνώσεσθε την αλήθειαν… και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς!…»
(Ιωάν. 8, 32)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Μόνο γνωρίζοντας την αλήθεια… θα ελευθερωθείτε από την δεινή σκλαβιά της αγνωσίας…!
Οι άνθρωποι, αν και όντα με ‘θεο-συγγενή’ καταγωγή… και ‘θεο-πρεπή’ πνευματική εξελιξιμότητα… υποκείμεθα (μεταπτωτικά) σε ψυχο/σωματικά Πάθη, για την θεραπεία των οποίων πρέπει επειγόντως να μεριμνήσουμε! Ένα απ’ τα ‘γιγάντια’ Πάθη [ 1 ] στα οποία αιχμαλωτιζόμαστε, είναι και η Άγνοια… όχι ως έλλειψη γνώσης, αλλ’ ως επιμονή στην αγνωσία! Επειδή, ο εγωισμός… όχι μόνο μας σκοτίζει, ώστε να μην παραδεχόμαστε ταπεινά την αγνωσία, που μας κρατάει αιχμαλώτους στη σκοτεινή εξουσία της, αλλά και μας αποθρασύνει, ώστε να υπερασπιζόμαστε το λάθος… με θράσος δικανικό! Αγνοούμε οικτρά… αλλ’ εμμένουμε στην άρνηση της Πνευματικής γνώσης, που μας κρατάει (εκούσια) στο μαύρο σκοτάδι μιας αγνωσίας… δοκησίσοφης!
Θεμελιώδες αξίωμα της ‘διαλεκτικής’ του μεγάλου Φιλοσόφου, Σωκράτη, είναι η ‘θαυμαστά ταπεινή’ παραδοχή του, ότι: «Εν οίδα… ότι ουδέν οίδα!…» [Ένα πράγμα γνωρίζω καλά… ότι δεν γνωρίζω τίποτα!…], που τον κατέστησε μέγιστο των αρχαιοελλήνων Σοφών. Η ταπεινότητα που μας δίδαξε ο μέγας αυτός «Χριστιανός… προ Χριστιανισμού» [ 2 ] είναι ίδια μ’ εκείνη που δίδαξε ο Θεάνθρωπος Σωτήρας μας στο Ευαγγέλιό Του, θέλοντας να μας εμπνεύσει την ‘βασιλίδα των αρετών’ (ταπεινοφροσύνη), που συνιστά τον ‘ακρογωνιαίο δομικό λίθο’ για την ανέγερση και στερέωση του ‘Πύργου’ της ψυχής μας!
Η βασική μας άγνοια (που μπορεί να εξελιχθεί σε ‘γιγάντια’ αγνωσία…) έγκειται στο ότι: αγνοούμε τις ανθρωπολογικές μας δυνατότητες (δηλ. μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε, εξελικτικά, ως άνθρωποι…), όπως τις κατέχει ο Θεός που μας έπλασε – για όποιο σκοπό μας έχει πλάσει! Η σαφής διάκριση των λειτουργικών κι’ εξελικτικών ‘προδιαγραφών’ ανάμεσα στην ‘βιολογική ανθρωπολογία’ και την ‘θεολογική ανθρωπολογία’ των λογικών όντων, είναι ουσιωδώς απαραίτητη και αναγκαία! Γιατί, οι άνθρωποι ως όντα βιολογικά, είναι «ζώα θνησιγενή» (που πεθαίνουν κατά φύση), ενώ οι ίδιοι άνθρωποι ως ‘θεολογικά’ όντα, είναι «ζώα θεούμενα» (που θεώνονται κατά Χάρη)!…
Αγνοώντας το ‘ανθρωπολογικό υπόβαθρο’ της Ορθόδοξης Πίστης μας (ότι είμαστε ‘πιστά αντίτυπα’ «κατ’ εικόνα και ομοίωση» του Πλαστουργού μας, με θεοειδή ψυχικά χαρακτηριστικά και υπερφυείς εξελικτικές δυνατότητες…), ευτελίζουμε την ύπαρξή μας… κι’ ‘εξαργυρώνουμε’ με φτηνά ανταλλάγματα [ 3 ] την πολύτιμη αυτή ‘περιουσία’ μας! Αλλά, ‘εκποιώντας’ εκπτωτικά την πανυπέρτιμη αξία της ψυχής μας… [ 4 ] χωρίς να έχουμε δοκιμάσει την θεο-δυναμική εξελιξιμότητά της, ποτέ δεν θα μάθουμε ότι… θα μπορούσαμε να είχαμε μεταμορφωθεί, αν είχαμε επιλέξει να εξελιχθούμε ‘θεοπρεπώς’: όπως, δηλαδή, επιθυμεί σφοδρά για εμάς, ο πανάγαθος Δημιουργός και Κύριός μας!
Ένα απ’ τα (θεωρητικά) εμπόδια της ‘θεοπρεπούς’ εξέλιξής μας, είναι ότι ταυτίζουμε εσφαλμένα, από άγνοια, τον ‘θεοειδή’ νου… ή, άλλως, την νοερή ενέργεια της ψυχής μας, με την χοϊκή ‘φαιά ουσία’ του μυαλού μας!… Πόσο μικρονοϊκή, μειωτική και περιοριστική αντίληψη… για την ‘θεο-συγγενική’ μεγαλειότητα της ανθρώπινης ύπαρξης! Επειδή, συγχέοντας εννοιολογικά τον άϋλο κι’ απεριόριστο νου… με τον υλικό και περιορισμένο εγκέφαλό μας, είμαστε υποχρεωμένοι ν’ αποδεχτούμε και όλο το ‘πακέτο’ των λειτουργικών περιορισμών αυτής της υλιστικής άποψης, που παροπλίζει τον ‘θεοειδή’ νου σε μια εξελικτική μετριότητα… η οποία απέχει πολύ από την τελειότητα, για την οποία έχει πλαστουργηθεί και προορισθεί από τον Δημιουργό Θεό!
Η υλική και θνησιγενής σωματική μας φύση, αν και συμφυής (ενωμένη αχώριστα) με την άϋλη και αθάνατη ψυχή μας, διαφοροποιείται οντολογικά απ’ αυτήν, κατά τρόπο ασύγκριτο! Ακόμα και το μυαλό/εγκέφαλος -η φαιά ουσία μας- που λειτουργεί μεν ‘πνευματικά’ (αλλ’ αντλώντας από την ψυχή την ηλεκτρική ενέργεια κι’ επεξεργαστική ισχύ που χρειάζεται…) είναι ύλη-χώμα, και νεκρώνεται αφεύκτως… όταν μείνει χωρίς οξυγόνωση περισσότερο από 3΄ λεπτά! Αντίθετα, ο νους-πνεύμα (η νοερή ενέργεια της ψυχής μας…) είναι άϋλος κι’ αθάνατος, και δεν υπόκειται σε διεργασίες φθοράς, παρά μόνο από την πνευματικά διαβρωτική και καταστροφική ενέργεια της αμαρτίας!…
Έξω από τα όρια της Θεολογικής ανθρωπολογίας, που βλέπει επάνω σε κάθε λογικό πλάσμα την ‘εικόνα’ του Πλαστουργού, η ‘θεο-συγγενική’ μας φύση υποβιβάζεται οικτρά…: α) Ο θνησιγενής εγκέφαλός μας εκλαμβάνεται ως ‘μέγιστος νοηματοδότης’ και ‘ύψιστος διαχειριστής’ της ύπαρξής μας, αλλ’ αυτός είν’ ένα δευτερεύον λειτουργικό όργανο, μετά τον πρωτεύοντα νου! β) Θεωρείται ότι ο εγκέφαλος είναι αυτός που δίνει τους ‘υπαρξιακούς ορισμούς’ στη ζωή μας, αλλά σε σχέση με τον νου… το μυαλό μας υστερεί! γ) Εμείς οι άνθρωποι, θεωρούμεθα πως ‘υπάρχουμε’ μόνο ενόσω λειτουργεί ο εγκέφαλός μας, κι’ αποβιώνουμε -δήθεν- μόλις επέλθει ο ‘εγκεφαλικός θάνατος’… αλλά το «ζωοποιούν πνεύμα» του Θεού [ 5 ] είν’ αυτό που ‘λέει’ τον τελευταίο λόγο…! [ 6 ]
Στον αντίποδα της θεολογικής Ανθρωπολογίας (…), η ‘αισθησιοκρατική’ κατανόηση του κόσμου (μια υλιστική αντίληψη, που μας έχει ‘κληροδοτήσει’ ο ύστερος Μεσαίωνας), αρνείται πεισματικά την ψυχο/νοητική λειτουργία της ανθρώπινης ύπαρξης. Έτσι, η απόλυτη ‘κυβερνητική εξουσία’ εκχωρείται στον εγκέφαλο (ως δήθεν ύψιστο νομοθετικό όργανο) και στις 5 συμβατικές αισθήσεις (ως υπέρτατη εκτελεστική εξουσία) για να διαχειριστούν τη ζωή. Όμως, το ρεαλιστικό ‘προσδόκιμο’ -σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες- για την μεγίστη αξιοποιησιμότητα του εγκεφάλου μας, κυμαίνεται από 10% ως 12%, με εξαιρέσεις κάποιους ιδιοφυείς ανθρώπους που έχουν ιδιαίτερα υψηλό δείκτη ευφυίας, και μπορεί να αγγίξουν -το πολύ, βέβαια- ως και το 15%!…
Αυτό το ανυπέρβλητο ρεαλιστικό ‘STOP’ του έως 15% και μη περαιτέρω… συντρίβει τον εγωισμό μας στο απώτατο όριο εξελικτικής κατορθωσιμότητας του εγκεφάλου μας, που δεν μπορεί να υπερβληθεί από την χοϊκή μας φύση! Είναι… προστατευτικό από πτώσεις μας σε ‘κρημνούς΄ υψηλοφροσύνης (!), να γνωρίζουμε, ότι: α) Μόνο το 15% του εγκεφάλου μας μπορεί ν’ αξιοποιηθεί πρακτικά και να χρησιμοποιηθεί δημιουργικά… τελεία και παύλα! β) Είμαστε υπόχρεοι ν’ ανακαλέσουμε την υπερήφανη καύχησή μας για ‘παντοδυναμία’ του μυαλού, και να ΄λουστούμε’ αυτόν τον συμβιβασμό… που ανακόπτει την αλαζονική μας φόρα! γ) Ακόμα και η ήδη ανερχόμενη και πολλά υποσχόμενη τεχνητή νοημοσύνη (ΑΙ), εκεί: στο ανυπέρβλητο 15%… θα ‘τρώει τα μούτρα’ της… και τα ‘μούτρα’ των εωσφορικά υπερηφάνων κατασκευαστών της! [ 7 ]
Αλλ’ ο περιορισμός της εξελιξιμότητας του εγκεφάλου μας στο έως 15%, σημαίνει ότι το… υπόλοιπο 85% του μυαλού μας ‘πάει στράφι’ (!) μείνοντας αναξιοποίητο;! Ναι, προφανώς, τουλάχιστον… ενόσω θα επιμείνουμε στην ‘αποκλειστικότητα’ του εγκεφαλικού μας ρόλου! Και, μάλιστα, ενόσω ο νους θα παραμένει σκοτεινός από αισχρά πάθη… και δέσμιος σε φιλαμαρτήμονες αιχμαλωσίες της ψυχής! Ωστόσο, αν εγκύψουμε πάνω από την φωτεινή ζωή των Αγίων μας… θα δούμε ότι, οι ταπεινοί αυτοί άνθρωποι, με τη συνέργεια της Θείας Χάριτος, διέπρεψαν… ακολουθώντας άλλες διαδρομές, ένθεης ζωής και ταπείνωσης! Έτσι, ξεπέρασαν κάθε περιορισμό της χοϊκής μας φύσεως (ακόμα και το 15% της εγκεφαλικής εξελιξιμότητάς μας!) και άγγιξαν… και πέρασαν το 100% της ψυχο/νοητικής τελειότητας… που χαρίζει ο Χριστός!
Παρά τις -ούτως ή άλλως τεράστιες- δυνατότητες που έχει από τον Θεό ο ανθρώπινος εγκέφαλος, να διενεργεί θαυμαστά κι’ εξαίσια… αξιοποιώντας απλώς και μόνο το επιτρεπτό (μικρότερο του 15%) όριο των πρακτικών του δυνατοτήτων… υστερεί κατά πολύ έναντι του 100% της θεωρητικής ισχύος! Ωστόσο, η ψυχο/νοητική αντιληπτικότητα του ανθρώπου, εμποδισμένη από μεγαλύτερη του 15% αξιοποιησιμότητα… μπορεί ν’ αλλάξει θεαματικά! Η εν λόγω αδυναμία του να υπερβεί με την δική του ισχύ τους όρους της φύσης, μπορεί να μετατραπεί σε (ένθεη) παντοδυναμία! Πώς…; Σκύβοντας ‘ευφυώς ταπεινά’ μπροστά στον πάνσοφο Δημιουργό… όπως οι Άγιοι της Εκκλησίας μας: «Με την δύναμη του Χριστού… μπορώ να κατορθώσω τα πάντα!». [ 8 ]
Το αντιληπτικό μας σύστημα δεν είναι ένα θέμα που εξαντλείται στον ‘εξωτερικό’ άνθρωπο· δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τον εγκέφαλό μας και τις σωματικές αισθήσεις μας. Είναι μια συνολικώτερη γνωστική εμπειρία… που προσλαμβάνεται από όλη την ψυχο/σωματική ανθρώπινη ύπαρξη, με την συνέργεια της Θείας Χάρης. Υπερβαίνει την αισθητηριακή λειτουργία (όραση-ακοή-όσφρηση-γεύση-αφή) και την εγκεφαλική αντιληπτικότητα, που βασίζεται στις νοητικές διεργασίες! Ώστε, λαμβάνοντας ο άνθρωπος, από την Χάρη του Θεού, ειδικό φωτισμό στην αγνωσία του… και ιδιαίτερη ενίσχυση στην αδυναμία του… μπορεί να ενεργοποιήσει και ν’ αξιοποιήσει προς δόξαν Θεού, κι’ όλο το υπόλοιπο 85% των ανενεργών δυνατοτήτων του, που ήταν παροπλισμένες ως τώρα, λόγω του εγωισμού και των παθών…!
Μέσα από μια διεργασία γνωσιολογική, που βασίζεται στη νοητική μας λειτουργία και στο αισθητηριακό μας σύστημα: α) τα σωματικά αισθητήρια προσλαμβάνουν τα περιβαλλοντικά ερεθίσματα… β) οι αισθήσεις, μέσω των εγκεφαλικών μας συνάψεων και νευροδιαβιβαστών, ‘τρέχουν’ τις διεργασίες ανάγνωσης κι’ αξιολόγησης των ερεθισμάτων αυτών στους εγκεφαλικούς νευρώνες… και γ) τα αισθήματα, ‘διερμηνευόμενα’ από τον εγκέφαλό μας, αποστάζουν την αισθητηριακή μας εμπειρία…! Έτσι, η υπαρξιακή γνώση σωρεύεται σε μια ‘δεξαμενή’ εμπειρικών πληροφοριών… οι οποίες, σε στενή συνάρτηση με τις ψυχο/νοητικές μας διεργασίες και τις εσώτερες αισθήσεις μας, υπηρετούν το έργο της ύπαρξής μας: την ακατάπαυστη δόξα του Θεού!
Όλα λειτουργούν στη βάση μιας αρμονικής συνεργασίας μεταξύ: α) των ερεθισμάτων που προσλαμβάνονται από τα αισθητήρια, β) της εγκεφαλικής ανάγνωσης/επεξεργασίας των ερεθισμάτων αυτών, και γ) των αισθημάτων που παράγονται απ’ την ανάλυση των αισθητηριακών δεδομένων. Ωστόσο, οι ‘υπηρεσίες πληροφοριών’ (!) του εσωτερικού μας κόσμου, δεν περιορίζονται στις αισθητηριακές πληροφορίες που παρεισάγουν εκ των έξω οι αισθήσεις μας, κι’ επεξεργάζεται/διερμηνεύει ο χοϊκός εγκέφαλός μας! Γιατί, η ψυχή μπορεί, υπό πνευματικές προϋποθέσεις, [ 9 ] να ‘πληροφορείται’ πλήρως ό,τι συμβαίνει μέσα και γύρω μας, κοντά και μακριά μας… με αισθήσεις, που λειτουργούν θεοπρεπώς στο απέραντο εύρος/βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης!
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής (+ 4ος αιώνας μΧ) στην «Επιστολή προς Νικόλαον μονάζοντα» [ Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών ] αναφέρεται στους «Τρεις γίγαντες των Παθών… την Άγνοια, την Λήθη και την Ραθυμία…», που συνιστούν τα μεγαλύτερα εμπόδια… στην αγωνιστική προσπάθεια των Χριστολατρών, να ζήσουν Ευαγγελικά και Πνευματικά… σ’ αυτό τον βίο…!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 2 ] Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι, στους Εξωνάρθηκες των πιο παλαιών Αγιορειτικών Μοναστηριών (λ.χ. Μεγίστης Λαύρας, Βατοπαιδίου κλπ) οι μεγάλοι Αρχαιοέλληνες Φιλόσοφοι, Σωκράτης-Πλάτων-Αριστοτέλης κλπ, ιστορούνται ως προσωπογραφικές τοιχογραφίες (λόγω της φωτισμένης φιλοσοφικής διδασκαλίας τους), ως «Χριστιανοί… προ Χριστιανισμού»!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 3 ] Η ‘εμπορική’ (ανταλλακτική) επιπολαιότητα πολλών ανθρώπων, να ανταλλάσουν άσκεφτα τα επουράνια με τα επίγεια… τα υπερκόσμια με τα εγκόσμια…, θα παραπέμπει πάντα στην αντίστοιχη αφελή προθυμία που είχαν άλλοτε οι Ιθαγενείς της Αφρικής και της ΝΑ Ασίας, να ανταλλάσσουν (και μάλιστα με ψευδαίσθηση… κέρδους!) τα πολύτιμα μαργαριτάρια που αλίευαν στον βυθό των θαλασσών, με τις… ‘πολύχρωμες’ πλαστικές χάντρες και τα εντυπωσιακά καθρεφτάκια που αντιπροσέφεραν σ’ αυτούς, οι πονηροί Ευρωπαίοι κατακτητές και αδίστακτοι υλικο/ηθικοί εκμεταλλευτές τους!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 4 ] «Τί ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί…;! Ή τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού…;!»
(Ματθ. 16, 26).
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Τί ωφέλεια έχει ένας άνθρωπος, αν κερδίσει όλο τον κόσμο… αλλά χάσει την ψυχή του;! Κι’ ακόμα, τί μπορεί να δώσει ο άνθρωπος ως ισότιμο/ισάξιο αντάλλαγμα της ψυχής του…;!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 5 ] «Το πνεύμα εστί το ζωοποιούν, η σαρξ ουκ οφελεί ουδέν…» (Ιωάν. 6, 63)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Αυτό που ζωοποιεί τη νεκρή σάρκα, είναι το πνεύμα. Από μόνη της, χωρίς το πνεύμα, η σάρκα δεν μπορεί να ωφελήσει σε τίποτα…
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 6 ] Άνοιξη 2010… Ένας αδελφός της Μονής -ο μακαριστός πια π. Πέτρος- είχε υποστεί κατά τη διάρκεια της νύχτας βαρύ εγκεφαλικό, ώστε το πρωί τον βρήκαμε ‘χαμογελαστό’ σε κατάσταση κομματώδη. Διακομίστηκε σε μεγάλο Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου διασωληνώθηκε (με μηχανική υποστήριξη αναπνοής), καθώς όλες οι ζωτικές του ενδείξεις ήταν μηδενικές.
Ύστερα από ενάμισυ μήνα στην εντατική του εν λόγω Νοσοκομείου, χωρίς καμμία αλλαγή στην κατάστασή του, η διεύθυνση έλαβε και επέβαλε την αυθαίρετη απόφασή της για άμεση αποσύνδεση του π. Πέτρου, τον οποίο θεωρούσε ‘εγκεφαλικά νεκρό’ ήδη προ πολλού, «για να μη δεσμεύεται από… νεκρό, μια πολύτιμη κλίνη της Εντατικής» όπως μας έλεγαν. Έτσι, η αποσύνδεση του π. Πέτρου είχε αποφασιστεί για το μοιραίο εκείνο πρωί…
Ειδοποιημένος από τον Ηγούμενο της Μονής μας, έφτασα στο Νοσοκομείο κατά τις 8:00΄, με την εντολή να προλάβω να κάνω την κουρά του π.Πέτρου σε Μεγαλόσχημο μοναχό, πριν τον αποσυνδέσουν. Συνάντησα τον Καθηγητή Εντατικολόγο, κι’ αφού του μετέφερα την επιθυμία του Ηγουμένου μας και του εξήγησα την σημασία της πράξης αυτής (ακολουθίας του Μεγάλου Σχήματος) για έναν μοναχό που φεύγει (αν και ο Καθηγητής ισχυριζόταν ότι ο π.Πέτρος είχε φύγει προ πολλού…), μας δόθηκε η άδεια, σε μένα και τους δύο συνοδούς μου, να εισέλθουμε στην Εντατική με κάποιες προϋποθέσεις.
Άρχισα την ακολουθία του Μεγάλου Σχήματος, με την συμμετοχή δύο αδελφών. Σε όλη τη διάρκεια της ακολουθίας, όπως επί ενάμισυ μήνα πριν… ο π. Πέτρος ήταν ‘εγκεφαλικά νεκρός’ και, άρα, ασάλευτος εντελώς και χωρίς καμία ένδειξη ζωής στα συνδεδεμένα με διάφορα μόνιτορ όργανά του. Καμιά ώρα μετά, τελειώνοντας την ιερή ακολουθία έσκυψα, όπως συνηθίζεται μετά την Μοναχική κουρά, να ασπαστώ τον ‘νεόκουρο’ Μεγαλόσχημο Μοναχό. Και τότε οι ψυχές μας (των συμμετεχόντων) συγκλονίστηκαν…
Στις παρειές του ‘εγκεφαλικά νεκρού’ π. Πέτρου, κυλούσαν δάκρυα…! Τα μάτια του, βέβαια, παρέμεναν κλειστά… αλλ’ εξέβλυζαν δάκρυα… χωρίς άλλη ένδειξη ζωής! Θορυβήθηκε έντονα όλη η πτέρυγα, γιατροί και νοσοκόμες που ήταν παρόντες στον θάλαμο, αδυνατώντας να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν!Επικοινωνήσαμε αμέσως με τον Ηγούμενό μας, για να τον ενημερώσουμε. -«Και τώρα… Γέροντα;» ρώτησα. – «Τώρα… ή θα τον πάρει η Παναγία, για να ξεκουραστεί… ή θ’ ανοίξει τα μάτια του και θα επιστρέψει στη ζωή…!».
Το μεσημέρι, ο ‘εγκεφαλικά νεκρός’ άνοιξε τα μάτια του, διαψεύδοντας κάθε ‘βεβαιότητα’ των ιατρών και του Εντατικολόγου Καθηγητή, ότι «είχε φύγει προ πολλού…» και αποστομώνοντας κάθε αρνητή της Ανάστασης του Χριστού, της Πνευματικής ζωής… και της Ευαγγελικής Αλήθειας: «Το πνεύμα εστί το ζωοποιούν…» (Ιωάν. 6, 63) [ Αυτό που ζωοποιεί τη νεκρή σάρκα, είναι το πνεύμα…]! Έκτοτε, ο π. Πέτρος έζησε άλλα οκτώ χρόνια, πλήρως αυτάρκης, αυτοδύναμος και αυτοκίνητος…
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 7 ] Κάθε περιορισμός της ελευθερίας μας σε επιλογές, προξενεί στις ψυχές μας αρνητικά και δύσθυμα συναισθήματα, με εύλογες αντιδράσεις. Ιδιαίτερα, όμως, ο εμποδισμός της γνωστικής μας εφέσεως, της ερευνητικής μας επιθυμίας και της δημιουργικής μας πνοής… βιώνεται ‘τραυματικά’ και οδυνηρά! Ειδικώτερα, οι επιστήμονες των ερευνητικών εργαστηρίων… δεν μπορούν να συμβιβαστούν υποχωρητικά -λόγω πληγωμένου εγωισμού- με τον γνωσιολογικό αυτό περιορισμό τους στο 12-15%… και τον εγκεφαλικό αποκλεισμό τους από το περαιτέρω 85%… των θησαυρών της έρευνας και της αλήθειας, που υπηρετούν. Έτσι, πολλοί από αυτούς, όταν δεν έχουν ‘ερείσματα’ πνευματικά μιας ενεργού πίστεως στον αληθινό Θεό, και μιας ζώσας κοινωνίας μαζί Του, ώστε ν’ αποδεχθούν ταπεινά τα ‘όρια’ της ‘μη περαιτέρω’ εξέλιξης του εγκεφάλου, φτάνουν σε απόγνωση… και, είτε παραφρονούν και παρακρούουν… είτε -δυστυχώς- αυτοχειριάζονται, τερματίζοντας την ‘αδιάφορη πια’ ζωή τους!…
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 8 ] «Πάντα ισχύω… εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ!…» (Φιλιπ. 4, 13)!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Μπορώ να κατορθώσω τα πάντα, με τη δύναμη που αντλώ από την Σχέση και την Κοινωνία μου με τον παντοδύναμο Χριστό!
* * * * * * * * * * * * * * * *
[ 9 ] Το διακόνημα του Πνευματικού-Εξομολόγου ψυχών, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, είν’ ένα Μυστηριακό λειτούργημα που απαιτεί, κατά την άσκησή του, την πλήρη προσήλωση του νου στο ιερό δρώμενο: τον διαμεσολαβητικό, μεταξύ Θεού και μετανοούντος ανθρώπου, ρόλο. Συνεπώς, η προσοχή του νου και της καρδιάς του Πνευματικού εστιάζεται, κυρίως, στην Ευχή του Ιησού… και μέσω της Ευχής στα λόγια και στην καρδιά του εξομολογούμενου! Όλοι οι ψυχικοί ‘πόροι’ του Πνευματικού είναι απασχολημένοι στον ‘αφουγκρασμό’ της «συντετριμμένης καρδίας» του εξομολογούμενου ανθρώπου… τον οποίο ‘βλέπει’ κι’ ‘ακούει’ μέσω της Ευχής… αλλά και μέσα από μια ‘διευρυμένη’ αντιληπτική κατανόηση που διενεργεί η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, του «ετάζοντος καρδίας και νεφρούς…» (ψαλμός 7, 10), από την οποία ποτέ δεν διαφεύγει τίποτε, μέσα-έξω-πάνω-κάτω-πέρα-δώθε-γύρω-παντού…!
Προς επίρρωση του ανωτέρω: Φθινόπωρο 1983… Στο Ασκητήριο του Αγίου Εφραίμ του Κατουνακιώτου (+ 1998), έχουν έρθει 4 προσκυνητές (δύο αξιωματικοί της ΣΣΑΣ -ένας στρατοδίκης κι’ ένας ιατρός- ένας μεσήλικας ταβερνιάρης κι’ ένας νεαρός φοιτητής- για ν’ ανοίξουν την καρδιά τους στον Άγιο Γέροντα. Ο Γέροντας Εφραίμ δέχτηκε πρώτον στο Εξομολογητήριο τον Στρατοδίκη που ήταν πιο πονεμένος, ενώ οι άλλοι 3 καθόμαστε κάπου στην αυλή, περιμένοντας την σειρά μας. Ξαφνικά, βλέπουμε τον Γέροντα Εφραίμ να βγαίνει από το εξομολογητήριο με το πετραχήλι του, βιαστικά και κουτσαίνοντας… λόγω των πληγωμένων ποδιών του. Και, στραμμένος προς τον ταβερνιάρη, ακούμε να του φωνάζει με έκδηλη οργή: «Βρε Χρήστο, τί κάνεις εκεί… βρε;!» – «Τί κάνω… γέροντα; κομποσχοίνι ‘τραβάω’…!» – «Τί κομποσχοίνι, βρε κεφάλα;! Τον αδελφό σου τον Γιάννο κατακρίνεις…!» Παγοκολώνα… ο Χρήστος! – «Αχ, βρε Γέροντα, όλα τα βλέπεις… όλα τ’ ακούς… τίποτε δεν μπορώ να κρύψω! Συγχώρα με…».
Τί είχε συμβεί…;! Ο Άγιος Γέροντας Εφραίμ, ενώ εξομολογούσε στον ναό του Ασκητηρίου εκείνη τη στιγμή κάποια άλλη ψυχή, ‘άκουγε’ συνάμα με τον καθαρό του νου, τους… λογισμούς του ταβερνιάρη -ίσως και όλων ημών- που καθόταν έξω στην αυλή ξεκοκκίζοντας με επίφαση ευλαβείας (εμείς οι άλλοι, μόνο αυτό βλέπαμε…) ένα τεράστιο κομποσχοίνι που κρατούσε στο χέρι. Όμως, ο νους του ήταν αλλού… εκεί όπου η καρδιά του πονούσε, γιατί είχε υποστεί μια μεγάλη αδικία τις προηγούμενες ημέρες από τον αδελφό του, σε θέμα πατρικής κληρονομιάς, και μέσα του τον κατέκρινε σφοδρά… όντας σκανδαλισμένος και πικραμένος από την αδελφική πλεονεξία!
