Όταν πριν από 60 χρόνια, ο μεγάλος μας δάσκαλος Ευάγγελος Παπανούτσος, έγραφε για το “Έπος της μηχανής”, κανένας δεν θα πίστευε πόσο γρήγορα θα γινόταν πραγματικότητα. Έγραφε τότε αλλά εμείς δεν τον ακούγαμε.. Αν ζούσε τώρα, αναρωτιέμαι τι θα έγραφε για την αποτρόπαιη γενοκτονία στη Γάζα που ακόμη και ο Ο.Η.Ε. έχει κλειστά τα μάτια..
Καιρός είναι να τον ακούσουμε τώρα.. Και να θυμηθούμε ξανά και όλη την εποχή του.. Που σημάδεψε όχι μόνο τη γενιά μας αλλά και ολόκληρη τη νεοελληνική ιστορία μας..
Έγραφε:” Είναι η “μηχανή”, αυτή η εκπληκτική ανθρώπινη εφεύρεση, υλοποιημένη σκέψη ή ατέλειωτη πηγή αντινομιών; Καλυτερεύει τον άνθρωπο ή τον κάνει όμοιό της; Μάλλον το δεύτερο, συμπεραίνουμε εμείς. Τον αποστεγνώνει, τον κάνει ενεργούμενο. Τον διαλύει. Τον αδειάζει από ανθρωπιά, τον κάνει ένα σωρό μαθηματικών μονάδων.. Δεν χαίρεται τίποτε, δεν νιώθει τίποτε.. Περιτυλιγμένος από τα τεράστια εργοστάσια που τα χτίσαμε καίγοντας τα δάση μας..
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ξανάρθει εκείνη η φεουδαρχική εποχή όπου η απανθρωπιά των δυνατών σήμαινε ανώτερο καθήκον και η συστολή των αδυνάτων σήμαινε ανανδρία..”
Αν ζούσε σήμερα ο δάσκαλός μας, που μας έφυγε πριν από 40 χρόνια, θα έβλεπε με αφόρητη πίκρα ότι έχει ξανάρθει, σχεδόν, εκείνη η μαύρη εποχή.
Όπως και η δική μας γενιά, ιδιαίτερα που τέτοιες μέρες το 1944, γιορτάζαμε το τέλος της κατοχής και τις πρώτες μέρες της ελευθερίας μας που δεν προφτάσαμε να χαρούμε. Ο εμφύλιος, μας ξανάφερε τη φεουδαρχική εποχή των “μεγάλων” του κόσμου.
Τώρα πια διαβάζουμε για τους παγκόσμιους γίγαντες του πλούτου και… καμαρώνουμε..
Ακούμε για τις τρομακτικές οικολογικές καταστροφές και περνάει η ώρα μας, να τις βλέπουμε στα χρωματιστά κανάλια μας.. Πεινούν τα δύο πέμπτα των συνανθρώπων μας ..
” Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος..”
Ένας απάνθρωπος κόσμος που τον βλέπεις πια να γιγαντώνεται και στην πατρίδα μας.
Ο ανώτεροι από τη μια.. Και οι δειλοί από την άλλη..
Η γενιά που μεγάλωσε με τις αγωνίες του Παπανούτσου, φεύγει, σιγά-σιγά.. Έκανε ό,τι μπορούσε, άλλοτε σωστά κι άλλοτε λάθος..
Ακούμε όμως, σήμερα, τη γενιά που είναι στα χέρια της το παρόν και το μέλλον του τόπου μας.. Άλλοτε γεμάτη απελπισία κι άλλοτε με μια συγκρατημένη διάθεση να κάνει κάτι.
Για όσα δεν έγιναν, για όσους δε φρόντισαν έγκαιρα, για την αδιαφορία μας, για τα χιλιάδες καμένα δέντρα, ζώα, σπίτια. Για το οξυγόνο που θα μας λείψει. Για την τεράστια οικολογική καταστροφή. Για τα χωριά και τους οικισμούς που εκκενώνονται, που εξαφανίζονται, που γίνονται κάρβουνο. Ο ουρανός της πόλης έχει πάρει ένα χρώμα γκρι και καφέ.
Άλλη μια φορά φέτος η στάχτη ντύνει αυτοκίνητα, πεζοδρόμια και μπαλκόνια. Οι δύσκολες μέρες δεν λένε να τελειώσουν…
Κι άλλη μια φωνή μιας νέας θεατρικής ομάδας που τολμά, καταγγέλλει και ονειρεύεται:
Οι δουλειές και τα γλέντια, θα ξανάρθουνε πάλι, με αγκαλιές και φιλιά, μικροί και μεγάλοι,
Με ταξίδια και όνειρα, σαν αδέρφια θα ζούμε Με αγάπη κι αγώνες, τη ζωή θα ξαναβρούμε.
Όλα περνάνε και τα καλά ξαναγυρνάνε..
Το τραγουδάμε κι εμείς.. Ίσως γιατί κι εμείς θέλουμε να το πιστέψουμε…
πηγη φωτογραφιας businessrise design
