Συχνά, οι πολέμιοι του Φιλελευθερισμού –αφελώς ή σκοπίμως– παραχαράσσουν την έννοια των ατομικών ελευθεριών (κεντρικό άξονα της θεωρίας του), ταυτίζοντάς την αυθαίρετα με την κοινωνική ανισότητα, και του χρεώνουν έλλειψη ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα.
Αρνούνται να καταλάβουν ότι ο Φιλελευθερισμός απλώς παρέχει στους πολίτες το δικαίωμα να ορίζουν οι ίδιοι τη ζωή τους, σύμφωνα με τις ατομικές τους δυνατότητες, κινούμενοι βεβαίως μέσα στο νομικό πλαίσιο του κράτους, το οποίο αρκείται να επιτηρεί και να διασφαλίζει την ανταποδοτικότητα της δραστηριότητάς τους.
Αγνοώντας ή περιφρονώντας την ανθρώπινη φύση, που βασίζεται στη διαφορετικότητα, θέλουν να υποτάξουν τη διακριτή προσωπικότητα του κάθε ατόμου σε ένα αφομοιωτικό σύνολο ισοπεδωμένων συνειδήσεων, που άλλοτε θα μένει ακίνητο σαν τέλμα, και άλλοτε θα εφορμά σαν σύννεφο τυφώνα.
Και τους ερωτώ: Πόσες πιθανότητες έχουν ένας λευκός κι ένας μαύρος να γίνουν ομοιόχρωμοι, ένας έξυπνος κι ένας ηλίθιος να συνεννοηθούν, ένας νάνος κι ένας γίγαντας να κάνουν την ίδια καριέρα στο Μπάσκετ;
Βλέπουμε τους δρομείς να ξεκινούν την ίδια στιγμή από την ίδια αφετηρία, αλλά να καταλήγουν στο τέρμα με διαφορετικό χρόνο, τους μαθητές μιας τάξης να παρακολουθούν την ίδια διδασκαλία, αλλά να έχουν διαφορετικές επιδόσεις…
Τα παραδείγματα της ανθρώπινης «ποικιλίας» είναι πάμπολλα –διαφορετική σωματική διάπλαση, διαφορετικό χρώμα, διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικά προτερήματα, διαφορετικά ενδιαφέροντα, διαφορετικό DNA. Όμως, τα μέλη μιας κοινωνίας μπορούν και συνυπάρχουν αρμονικά στο ίδιο περιβάλλον, αφού η ανομοιότητά τους εκφράζεται με τις ιδιαίτερες ικανότητές τους, που μπορούν να λειτουργήσουν συμπληρωματικά.
Διότι ο διαφορετικός δεν ταυτίζεται με τον άνισο, δηλαδή δεν είναι κατ’ ανάγκην ανώτερος ή κατώτερος των υπολοίπων, αλλά αυτός που εκδηλώνεται με άλλον τρόπο ή σε άλλο χώρο δράσης. Ένας καθηγητής Γεωπονίας σαφώς και υπερέχει σε θεωρητικές γνώσεις από έναν αγράμματο αγρότη, αλλά χωρίς τον αγρότη Γεωργία δεν υπάρχει. Ένας μηχανικός μπορεί να φτιάξει το πιο γρήγορο αυτοκίνητο, αλλά ο οδηγός του οχήματος είναι αυτός που θα αναδείξει την ταχύτητά του.
Η εξομοίωση των πολιτών, και μάλιστα με «προκρούστεια» μέθοδο, αποτελεί ουτοπία, καθώς αντίκειται στην ανθρώπινη υπόσταση, και καθιστά γραφικό (στην καλύτερη περίπτωση) τον προσανατολισμό κάποιων ιδεολογιών σ’ αυτόν τον στόχο. Εξάλλου, όπου δοκιμάστηκε αυτό το “όραμα”, απέτυχε οικτρά, με εκατομμύρια θύματα στο βωμό αυτής της λανθασμένης εμμονής.
Το ζητούμενο σε μια ευνομούμενη κοινωνία δεν είναι να εξαναγκαστούν οι πολίτες της σε ισότητα, με το ψαλίδισμα της όποιας υπεροχής τους, αλλά να εξασφαλιστούν για όλους ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες (ισονομία), τις οποίες ο κάθε πολίτης θα αναπτύξει ανάλογα με τις δεξιότητές του. Αντί να κοπούν τα πόδια των ψηλών (για να νιώθουν άνετα οι κοντοί), να μεγαλώσει τεχνητά το ανάστημα των κοντών, ώστε να έχουν το ίδιο οπτικό πεδίο με τους ψηλούς.
Η δίκαιη κατανομή υποχρεώσεων και απολαβών διαμορφώνει τις ιδανικές συνθήκες για μια αρμονική συμβίωση, η οποία επιτρέπει στον καθένα να αναπτύξει ελεύθερα την ιδιαιτερότητά του ως συνιστώσα μιας κοινόκτητης ευτυχίας. Διότι σε έναν χώρο συλλογικό, όπως η κοινωνία, κάθε ατομική προσπάθεια, για να πετύχει, χρειάζεται την ανοχή ή τη συμμετοχή των συμπολιτών-συνεργατών (βλέπε περιπτώσεις εργοδότη – εργαζομένων, στρατηγού – στρατιωτών κ.λπ.)
Επομένως, αντί να παρεμποδίζουμε κακεντρεχώς την πρόοδο των ικανών, τρέφοντας τη μισαλλοδοξία μας, πρέπει να ενθαρρύνουμε την προσπάθειά τους, όντας σίγουροι ότι η εξέλιξή τους θα αναβαθμίσει και τα δικά μας δεδομένα, αφού, ως γνωστόν, «μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα».
