Τον Οκτώβρη του 2001, έφυγε για πάντα από τη ζωή, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, Κυριάκος Σιμόπουλος.
Με το θάνατό του, έκλεισε και ένα πληθωρικό συγγραφικό έργο, περίπου 10.000 σελίδων. Πλούσια πνευματική παρακαταθήκη, για κάθε προοδευτικό άνθρωπο.
Σπάνια, στις μέρες μας, συναντά κανείς περιπτώσεις συγγραφέων μη λογοτεχνικών βιβλίων, ιστορικού και πολιτικού μάλιστα περιεχομένου που να δραστηριοποιούνται εκτός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Πνεύμα ακούραστο, ασυμβίβαστο και αιρετικό, ο Κυριάκος Σιμόπουλος, είναι ένας από τους τελευταίους δημόσιους διανοούμενους της εποχής μας.
Ο Κυριάκος Σιμόπουλος γεννήθηκε στο Καστανοχώρι του Νομού Ηλείας. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Για την αντιστασιακή του δράση, την περίοδο της κατοχής, εξορίστηκε στη Μακρόνησο (1948-1951), όπου τέσσερις φορές κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του από τα βασανιστήρια.
Ο Κυριάκος Σιμόπουλος έγραψε για να διαβαστεί από ένα ευρύτερο κοινό. Χρησιμοποιεί στους τίτλους και βέβαια στο περιεχόμενο των αναλύσεών του, όρους φορτισμένους πολιτικά, ώστε να αντανακλούν ξεκάθαρα την άποψή του. “Ξενοκρατία, μισελληνισμός και υποτέλεια”, “Διανοούμενοι και καλλιτέχνες, ευτελείς δούλοι της εξουσίας”, “Μύθος, απάτη και βαρβαρότητα οι Ολυμπιάδες”, είναι κάποια παραδείγματα από τίτλους έργων του.
Εργάστηκε ως δημοσιογράφος, από το 1951, σε πολλές εφημερίδες, ενώ από το 1961 είχε στο ραδιόφωνο του ΕΙΡ, την εκπομπή «Ο κόσμος του βιβλίου», που τη σταμάτησε η χούντα το 1967. Επί δικτατορίας διεγράφη από την ΕΣΗΕΑ, στην οποία ξαναγράφτηκε το 1975. Εκτός της δημοσιογραφίας, ο Κ. Σιμόπουλος έγραψε πολλά βιβλία, κυρίως ιστορικά, ενώ έκανε και μεταφράσεις. Διετέλεσε διευθυντής Σύνταξης στην Ιστορία και Προϊστορία του ελληνικού έθνους του Χριστόπουλου.
Ο ακαδημαϊσμός και η σύνδεση του συγγραφικού έργου με την πανεπιστημιακή καριέρα και τα ιστορικοπολιτικά, κοινωνιολογικά και οικονομικά δοκίμια, συνήθως, απευθύνονταν σε πολύ λίγους. Ο Κυριάκος Σιμόπουλος βρίσκεται στον αντίποδα της λογικής αυτής. Έγραψε όλα τα βιβλία του, για να διαβαστούν από όλους. Ακολούθησε ένα διαφωτιστικό πρόγραμμα με συγκεκριμένο στόχο: Την απομυθοποίηση και την αναλυτική κριτική.
Σπάνια έδινε συνεντεύξεις και απέφευγε, συνειδητά, να μιλάει πολύ. Άλλωστε και να ήθελε, δεν μπορούσε. Ήταν αποκλεισμένος από τα περισσότερα ΜΜΕ. Για αυτά τα βιβλία ο ίδιος είπε μόνο δυο λόγια:
«Στόχος μου, στόχος των βιβλίων μου, είναι η επισήμανση των πλαστογραφιών, των παραχαράξεων και των διαστρεβλώσεων της ιστορικής αλήθειας, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα…»
Ο στόχος του, σε όλα τα γραφτά του, ήταν η αποκάλυψη της αλήθειας, έστω κι αν αυτό του κόστισε ατέλειωτες ταλαιπωρίες από οποιαδήποτε εξουσία. Ιδιαίτερα η απομυθοποίηση μερικών κατασκευασμένων Ελλήνων “ηρώων” και πολλών τυχοδιωκτών, ξένων “φιλελλήνων”.
Οι ξένοι που ήρθαν στην Ελλάδα αμέσως μετά την Επανάσταση αλλά και κατά τη διάρκεια του Αγώνα, ήταν πρώτα-πρώτα οι εθελοντές, οι λεγόμενοι “φιλέλληνες”. Όχι όλοι βέβαια. Οι περισσότεροι όμως. Απόστρατοι αξιωματικοί ή καταδιωκόμενοι ή τυχοδιώκτες, που έτρεχαν όπου ακουγόταν τουφέκι. για να προσφέρουν τις “υπηρεσίες” τους, κάτω από οποιαδήποτε σημαία. Ακόμη και την ημισέληνο του σουλτάνου Μαχμούτ, ελπίζοντας ότι η πολεμική δράση, θα τους εξασφάλιζε γρήγορη σταδιοδρομία και πλούτο. Ένας κόσμος περίεργων μεταναστών, όλων των τάξεων, επαγγελμάτων και ιδεολογιών που ταξίδευαν στην Ελλάδα, τη Γη της Επαγγελίας, με τις μεγάλες ευκαιρίες και τον ανεκμετάλλευτο πλούτο..!!
Και, σε ένα μεγάλο ποσοστό και οι Έλληνες και ξένοι διανοούμενοι, που συμμετείχαν ή σιωπούσαν, μπροστά στις συμφορές της ανθρωπότητας που καταγράφονται στις τρεις τελευταίες χιλιετίες της ιστορίας.
Παραμένουν όμως, δυστυχώς, στη μνήμη, πολλών ανθρώπων, ως ιδανικοί “φιλέλληνες”, Και συνεχίζουν να δοξολογούνται από πασίγνωστους υποτακτικούς διανοουμένους και καλλιτέχνες που τους αποθεώνουν.
Αποσιωπώντας, εξευγενίζοντας και αποκρύπτοντας τα εγκλήματά τους. Είναι το αποτρόπαιο έγκλημα, κυρίως των ιστορικών, που διαστρεβλώνουν την αλήθεια, συγκαλύπτουν τα πραγματικά γεγονότα και επιχρυσώνουν τις βαρβαρότητες των πατρώνων τους.
Για τη δική μας τη γενιά, ο Σιμόπουλος, ήταν ο γνήσιος Ήρωάς μας.
Γίναμε όλοι “μαθητές” του, στη διάδοση της Αλήθειας, με οποιοδήποτε κόστος. Τον λέγαμε ΕΛΛΗΝΑ ΓΚΕΒΑΡΑ, με όπλα τα βιβλία του. Και Πιστεύω μας το δικό του Πιστεύω:
” Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του, κάποτε, να σε κάψει..”
