Μισάνοιχτο παράθυρο στην πόλη,
θέα μουντή και σκονισμένη.
Στο απέναντι περβάζι κάτι πράσινα φυτά στέκουν απογοητευμένα.
Απομονωμένες ζωές
μουντζουρωμένες…
ανάσες βρώμικες.
Στο γραφείο μου επάνω ένας ξένος επισκέπτης μια βιολέτα.
Παράταιρη μελωδία
σε μια γκρίζα τραγωδία
αγωνίζεται να δώσει ρεσιτάλ.
Οι Ηλιαχτίδες διανύουν έτη φωτός
για να φωτίσουν έτη νυκτός.
Είναι βαθιά τα σκοτάδια της συνήθειας του φόβου
της ανήλιαγης καρδιάς σου.
Μάταια.
Στα πεζοδρόμια της απελπισίας
περιδιαβαίνουν ζωές μηχανικές
χτυπώντας το εισιτήριο
για διαδρομές ανούσιες και βαρετές.
Δεν αλλάζουν εύκολα οι πόλεις
όσες και αν πέσουν οι βροχές.
Παραμένουν στους αιώνες σιδερένιες φυλακές
των ψυχών χωματερές.
photo mariaamanda0140 / https://pixabay.com