Έχω κουραστεί ν ακούω για τον έρωτα,
έχουμε χάσει τη σημασία των λέξεων,
έχουμε μπερδευτεί μέσα στα θέλω μας..
Βαφτίζουμε τις εφήμερες γνωριμίες
σε έρωτες, και μετά δίνουμε την χαριστική βολή
χρωματίζοντας τις ανασφάλειες μας
με την ιερή λέξη αγάπη …
Οι περισσότεροι από εμάς ζούμε σ έναν
φανταστικό κόσμο, με αποτέλεσμα
να παραπλανούμε τον εαυτό μας
με αυτά που προσμένουμε, αλλά δεν ήρθαν ποτέ..
Κι όλα έχουν ξεκινήσει από τότε
που ήμασταν παιδιά, όταν ακούγαμε
τα παραμύθια της Γιαγιάς, για πρίγκιπες
και για όμορφες Βασιλοπούλες..
Και μετά στην εφηβεία, τα πρώτα
σκιρτήματα πάθους, μπροστά στην διάπλαση
του σώματος μας…
Κάθε τι που μας άρεσε το ονομάζαμε έρωτα,
έτρεμε το κορμί μας για ένα άγγιγμα..
Γράφαμε ποιηματάκια και τα κρύβαμε μέσα
σε τετράδια μέσα σε λευκώματα..
Χανόμασταν σε όνειρα που ακόμα κι αυτά
τα κρύβαμε από τον ίδιο μας τον εαυτό..
Ποτέ δεν αναλύσαμε την πραγματική ερμηνεία
του έρωτα και της αγάπης, γιατί αφεθήκαμε
να νομίζουμε ότι ήταν κάτι το συνηθισμένο,
κάτι που έπρεπε να μας συμβεί..
Και τώρα που μεγαλώσαμε, ακόμα χρησιμοποιούμε
τις ίδιες λέξεις..
Ακόμη γράφουμε ποιήματα..
Αλλά τώρα μιλάνε πιo πολύ για ψέμα, για πόνο
για μίσος.. τώρα έχουμε σταματήσει να κρύβουμε
τα όνειρα μας..
Γιατί, τώρα δεν υπάρχουν όνειρα..
Και ούτε τώρα προσπαθούμε να εξηγήσουμε
το τι σημαίνει έρωτας και τι αγάπη…
Αλήθεια, τι να σημαίνουν άραγε ….
photo zuzi_klimecka / https://pixabay.com
