Η 6η Αυγούστου είναι μια θλιβερή επέτειος για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Σαν σήμερα, στις 6 Αυγούστου 1945, στη Χιροσίμα, οι Αμερικανοί έριξαν την πρώτη ατομική βόμβα! Ήταν η πρώτη φορά που ένα τέτοιο όπλο μαζικής καταστροφής χρησιμοποιήθηκε εναντίον πόλεων. Μια δεύτερη βόμβα ακολούθησε στις 9 Αυγούστου στο Ναγκασάκι, προκαλώντας τον άμεσο θάνατο 80 χιλιάδων ανθρώπων, με τα θύματα να υπερδιπλασιάζονται ως το τέλος της ίδιας χρονιάς.
Ο στόχος τους ήταν η κατατρόπωση των ιαπωνικών ενόπλων δυνάμεων. Έκτοτε, η Χιροσίμα έγινε σύμβολο του παγκόσμιου αντιπυρηνικού κινήματος. Και σηματοδοτεί για την ανθρωπότητα και την αρχή της πυρηνικής εποχής.
Και αναρωτιέμαι, αυτοί που έζησαν αυτές τις τρομακτικές ημερομηνίες, έχουν συνειδητοποιήσει τη συνενοχή τους για το άγριο μέλλον που αυτοί έχτισαν και χτίζουν ακόμη; Θα βρεθεί ένας νέος Αινστάιν που θα εξομολογηθεί δημόσια: “Έκανα μεγάλο λάθος, όταν υπέγραψα και εγώ για την κατασκευή της βόμβας…” . Θα υπάρξει ένας σημερινός Οπενχάιμερ που θα ομολογήσει: “Είμαι εκείνος που καταστρέφει κόσμους…” Τι άλλο θέλουμε για να τελειώνουμε με την αποπυρηνικοποίηση του πλανήτη. Τα πυρηνικά όπλα και τα πυρηνικά εργοστάσια ενέργειας.
Η πολεμική σύγκρουση στην Ουκρανία εδώ και ενάμιση χρόνο, τα λέει όλα. Ένα πυρηνικό καταστροφικό ατύχημα, μπορεί να προκληθεί κάθε στιγμή. Και δυστυχώς, πολλές χώρες συνεχίζουν ανεμπόδιστα την προώθηση της πυρηνικής ενέργειας και επιμένουν μάλιστα να μας λένε συχνά ότι οι πυρηνικοί βομβαρδισμοί στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, ήταν “αναγκαίοι”.
Και η νεολαία μας; Πώς ανέχεται όλα αυτά τα τερατώδη ψέματα; Το λόγο έχει ο σημερινός, ανήσυχος φοιτητής, ο φίλος μας ο Άγγελος Αντιβασέας.
“Στην πραγματικότητα, αυτή η κοινή άποψη (η “αναγκαιότητα” της βόμβας), δεν είναι παρά ένα απόλυτο ψέμα. Και η αλήθεια είναι μία. Η Ιαπωνία ήταν ήδη έτοιμη να παραδοθεί. Η έρευνα, μετά τον πόλεμο, που δημιούργησαν οι Η.Π.Α, για τους “στρατηγικούς βομβαρδισμούς”, τα λέει όλα ξεκάθαρα: “φαίνεται ξεκάθαρα ότι, ακόμη και χωρίς τις επιθέσεις με ατομικούς βομβαρδισμούς, η αεροπορική υπεροχή πάνω από την Ιαπωνία θα μπορούσε να ασκήσει επαρκή πίεση ώστε να επιφέρει την άνευ όρων παράδοση και να αποφύγει την ανάγκη εισβολής”. Ο Dwight D. Eisenhower, πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ και στρατηγός κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, έγραψε απομνημονεύματα, όπου μιλάει για τα γεγονότα. Ο ίδιος αμφισβήτησε αν η ρίψη πυρηνικών στην Ιαπωνία ήταν πραγματικά μια καλή απόφαση και πίστευε ότι η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί: “Ήταν πεποίθησή μου ότι η Ιαπωνία, εκείνη τη στιγμή, αναζητούσε κάποιον τρόπο να παραδοθεί με την ελάχιστη απώλεια ‘προσώπου’.”
Ρωτάμε λοιπόν: Γιατί οι ΗΠΑ έριξαν τις βόμβες στην Ιαπωνία, αφού γνώριζαν ότι ούτως ή άλλως ετοιμαζόταν να παραδοθεί; Η αλήθεια είναι ότι οι πυρηνικές επιθέσεις δεν είχαν καμία σχέση με την Ιαπωνία. Δεν είχαν σκοπό να ωθήσουν την Ιαπωνία να παραδοθεί. Είχαν σκοπό να τρομάξουν την ΕΣΣΔ. Η ΕΣΣΔ σχεδίαζε την εισβολή της στην Ιαπωνία, για να την απελευθερώσει από το φασισμό. Που σημαίνει ότι η Ιαπωνία θα μετατρεπόταν σχεδόν σίγουρα σε μια άλλη Λαϊκή Δημοκρατία. Οι βομβαρδισμοί ήταν μια προσπάθεια των ΗΠΑ να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους. Η επακόλουθη στρατιωτική κατοχή της Ιαπωνίας δεν ήταν παρά η συνέχεια αυτής της προσπάθειας.”
Αυτό ακριβώς που γίνεται και τώρα, φίλε μας Άγγελε. Ίδιες ομοιότητες τότε και τώρα… Μπελ επόκ τότε, παρακμή τώρα… Ισοπέδωση της Πολιτικής τότε όπως και τώρα. Καταναλωτικός αμοραλισμός, όπως και τώρα. Και η λογική του τότε Αμερικανού στρατηγού Μπόουερ τον Ιούνιο του ’45 τότε: “Δεν είναι δυνατόν να μη ρίξουμε τη βόμβα… Τόσα δολάρια ξοδέψαμε για να την φτιάξουμε…” Και τώρα, ένας Γερουσιαστής των ΗΠΑ, σήμερα, 5.6.2024, λέει τα ίδια: “Η Ουκρανία είναι ένα χρυσωρυχείο, με πόρους αξίας τρισεκατομμυρίων δολαρίων που οι ΗΠΑ δεν έχουν την πολυτέλεια να χάσουν..”!
Αυτό ακριβώς πιστεύουν όχι μόνο οι “μεγάλοι” του κόσμου αλλά, δυστυχώς και οι σημερινοί υποψήφιοι “μεγάλοι”… Για την Ουκρανία και την Παλαιστίνη… Ο ένας χειρότερος από τον άλλο.
