Όπου κι αν έστρεψα το βλέμμα, ότι πανέμορφες εικόνες κι αν αποτύπωσα, όσους νέους κι αξιόλογους ανθρώπους κι αν γνώρισα, όσο καταπληκτικές στιγμές κι αν πέρασα με την οικογένεια και τους φίλους μου, τούτο το καλοκαίρι ένα πράγμα σημάδεψε στο μυαλό μου και στην ανάσα μου…Η τοξική ατμόσφαιρα!
Όλοι συμπεριφέρονται λες και τους χρωστάς την χαρά που δεν έχουν ή τους χρωστάς ευτυχία, εισπνέεις άρνηση για ψύλλου πήδημα, έκρυθμες διαθέσεις, αγένεια, αναισθησία, κουτσομπολιό, κακόβουλη κριτική, βλέμματα έτοιμα να σε κατασπαράξουν…
Πως έγιναν έτσι οι άνθρωποι;
Στην γειτονιά μέσα από τα σπίτια ακούγονται καυγάδες, ο ένας ρίχνει ευθύνες στον άλλο, στους δρόμους οι οδηγοί είναι αφηρημένοι, απρόσεκτοι, νευρικοί και τρέχουν επικίνδυνα σε μικρούς δρόμους…βιάζονται και πιστεύουν πως κάποιος άλλος ευθύνεται που δεν φθάνουν στο άγνωστο…
Βαριούνται να οδηγούν και ταλαιπωρούν εκείνους που απλά απολαμβάνουν μια βόλτα σφυρίζοντας πίσω και υβρίζοντας.
Οι σχέσεις βασίζονται στα ψέματα, την απιστία, την διπροσωπία, την επιθετικότητα και στις αντιθέσεις…..και ο έρωτας μετατράπηκε σε άρρωστο κι επιθετικό σεξ.
Το φυσιολογικό έμεινε πίσω ως μπανάλ και την θέση του πήρε οτιδήποτε χυδαίο..
Απόκοσμη μυρωδιά πολέμου…
Βομβαρδιζόμαστε από αρνητικές και άχρηστες πληροφορίες για γάμους γκέι , για celebrities που κάνουν διακοπές κάπου με νέο φλερτ, για το ποιος αρπάχτηκε μαλλί με μαλλί με ποιον.
Πόση κούραση…
Και μετά η τρομοκρατία του καιρού, της βροχής, του αέρα, της βροντής…
Η τρομοκρατία της ευλογιάς των πιθήκων, η τρομοκρατία της μετάλλαξης του ιού, μιας νέας επερχόμενης πανδημίας….
Η τρομοκρατία ενός νέου πολέμου…
Η τρομοκρατία της έλλειψης νερού και ο πληθωρισμός…
Ειδήσεις απόκοσμες…
Τρελάθηκε το ανθρώπινο γένος ή απλά μας αποτρέλαναν;
Παρατήσαμε τα απλά, την σχέση μας με την φύση, την βόλτα, την επικοινωνία, τον έρωτα, την ηρεμία, ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, τον ήχο της βροχής, τις αληθινές σχέσεις και ασχολούμαστε με την κατσίκα του διπλανού που,πολύ, επιθυμούμε να ψοφήσει. Ασχολούμαστε με τα likes, τις καρδούλες, τα σχόλια….και τους δήθεν σωτήρες μας.
Παρακολουθούμε τις ζωές των άλλων και η δική μας έχει μείνει κλειδωμένη σε ένα παλιό κομό..
Γίναμε κλειδαρότρυπα.
Κακία, μίσος και αρρώστια!
Έτσι όσοι απομείναμε αισιόδοξοι και θετικοί, κλείσαμε τις πόρτες μας, κρατήσαμε τα καλά συναισθήματα για εμάς και τους δικούς μας αντί να τα μοιραστούμε, κρατήσαμε χιλιομετρική απόσταση από την τοξικότητα και μπορεί να μείναμε λίγοι και μόνοι…
Είναι καλύτερα να προχωράς υλοποιώντας τα σχέδια σου χωρίς να μιλάς ποτέ γι’ αυτά…άλλωστε θα σου ψοφήσει η κατσίκα από την πολλή «κατάρα»!
Είναι καλύτερα να έχεις λίγους ανθρώπους δίπλα σου που βαδίζετε στον ίδιο δρόμο με τον ίδιο προορισμό, παρά πολλούς που επιλέγουν μονοπάτια απαισιοδοξίας.
Μπορείς να αγαπάς με σοφία κι ωριμότητα παρά να σε συνεπαίρνει η αρρώστια της εποχής…
Είναι καλύτερα να απομακρύνεσαι ειδάλλως θα σε πάρει η μπάλα!
Και δεν είναι λίγοι όσοι παρασύρθηκαν στην τοξικότητα χωρίς, καν, να το καταλάβουν…
Κοίτα γύρω σου….
photo bardjudith, https://pixabay.com
