Με ένα βαρυσήμαντο θεατρικό αναλόγιο αποχαιρέτησαν το 2024 το Θέατρο Τέχνης και ο Ρένος Χαραλαμπίδης. Για πρώτη φορά παρουσιάστηκαν αποσπάσματα από το έργο του Βασίλη Διαμαντόπουλου «Οι Καλλικάντζαροι», σε μια ιδιαίτερη παρουσίαση, συνοδεία πιάνου από τον Θάνο Μαριέτη και αυτοσχεδιαστικού χορού από την Μαρία Μανουκιάν.
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης, μαθητής του μεγάλου ηθοποιού, αποκάλυψε πως είχε στην κατοχή του αντίγραφο του έργου που έγραψε ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και αποφάσισε 35 χρόνια μετά να το παρουσιάσει, αποχαιρετώντας το 2024 σε μια στιγμή που το Θέατρο Τέχνης αποφάσισε να μοιραστεί εμφαντικά στιγμές των ανθρώπων που το δημιούργησαν.
Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος είχε παρουσιάσει αυτό το έργο μόνον μία φορά στο παρελθόν, και έκτοτε ποτέ ξανά. Με τον τρόπο αυτό, το έργο παρέμεινε άγνωστο στο κοινό.
Η παρουσίαση αποσπασμάτων από τον Ρένο Χαραλαμπίδη ήταν άμεση, δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να νοιώσει την ιδιαίτερη γραφή του Βασίλη Διαμαντόπουλου και τους χαρακτήρες των Καλλικάντζαρων. Λόγια μεστά, με άποψη, νόημα και σκοπό, σε ένα έργο που βασίζεται στην παράδοση κοιτάζοντας το ‘τώρα’.
Η παρουσίαση έγινε στο Υπόγειο του Κάρολου Κουν, στο Θέατρο της Πεσμαζόγλου, εκεί όπου ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, από την αρχή της ίδρυσης του Θεάτρου Τέχνης ερμήνευσε ρόλους που άφησαν ιστορία.
Το 2024 λοιπόν έκλεισε για το Θέατρο Τέχνης με την κραυγή “Οι Καλλικάντζαροι υπάρχουν”! και ήταν ο πιο όμορφος τρόπος να κλείσει με τον “σοβαρά αστειευόμενο” λόγο του Βασίλη Διαμαντόπουλου, δια στόματος Ρένου Χαραλαμπίδη.
Όπως αναφέρει ο ίδιος ο Ρένος Χαραλαμπίδης στην προσωπική του σελίδα στα social media:
<<Τα Χριστούγεννα του 1990, όταν ήμουν τελείως αρχάριος ηθοποιός, ο Βασίλης Διαμαντόπουλος μου έδωσε μια φωτοτυπία από ένα έργο που είχε γράψει και δεν ανέβηκε ποτέ.
Όπως αυτοσαρκαζόμενος έλεγε «ξεχάστηκε στο χρονοντούλαπο της ιστορία».
Το έργο ήταν «Οι Καλλικάντζαροι». Ήθελε να με ακούσει σε έναν ποιητικό μονόλογο που είχε γράψει για να το παίξει ο ίδιος γύρω στο 1977. Παρατηρούσα τις χειρόγραφες σημειώσεις του στην φωτοτυπία και την αγωνία της γραφής του και η δικιά μου αγωνία γινόταν ακόμα πιο βαθιά. Όταν άρχισα να το παίζω έκλεισε τα μάτια του και άκουγε με απόλαυση.
Υπέθεσα ότι δεν απολάμβανε την «ερμηνεία» μου αλλά μάλλον το υπέροχο κείμενο που είχε γράψει. Όταν κάθιδρος τελείωσα γύρισε με τρυφερότητα και ένα ζαβολιάρικο χαμόγελο στο βλέμμα και μου είπε: το διάβασες υπέροχα. Πώς το έκανες ; Μπερδεμένος απάντησα ότι δεν ξέρω. Χαμογέλασε ακόμα πιο βαθιά και μου είπε: Και φρόντισε να αργήσεις να το μάθεις γιατί μόνο με την γνώση και την τεχνική ποτέ δεν θα το ξαναπαίξεις τόσο ωραία. Γιατί ποτέ ξανά δεν θα είσαι τόσο αθώος.
Τότε δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Τώρα ξέρω. Και έχοντας περάσει 35 χρόνια (αδιανόητο …αδιανόητο…) από εκείνη την ανάγνωση, θεωρώ χρέος μου στον Δάσκαλο και στην χαμένη μου αθωότητα να σας διαβάσω αυτήν την φωτοτυπία στο ιστορικό υπόγειο που μαζί με τον φίλο του Κάρολο Κουν μετέτρεψε σε μύθο.
Δεν θυμάμαι γιατί κράτησα το κείμενο. Ίσως για να έχω κάτι αναμνηστικό από εκείνον. Αλλά κατά βάθος για να τσεκάρω αν θα καταφέρω να τον «διαψεύσω» και να παραμείνω «αθώος» μετά από τόσες και τόσες καλλιτεχνικές οδύσσειες.
Την Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου λοιπόν στις 20:00 στο υπόγειο Τέχνης, με ελεύθερη είσοδο και με εξαιρετικούς καλλιτέχνες όπως τον σολίστα του πιάνου Θάνο Μαριέτη και την εμπνευσμένη χορεύτρια-χορογράφο Μαρία Μανουκιάν, στο υπόγειο του Τέχνης με μια φωτοτυπία από τα χέρια του Διαμαντόπουλου θα ψάξω ότι έμεινε από εκείνη την αθωότητα του πρωτάρη>>.
