Αυτό το άπιαστο, πολυτραγουδισμένο παιδικό μας όνειρο, αυτό το απλησίαστο όραμα μιας ενωμένης, ευτυχισμένης Ευρώπης όσο πάει και γίνεται απλησίαστο. Αυτές οι ρομαντικές βραδιές που άρχιζαν και τέλειωναν με τις πολιτικοφιλολογικές συζητήσεις περί καταργημένων συνόρων, περί μιας και μοναδικής ευρωπαϊκής γλώσσας, μίας Βουλής και μίας ευρωπαϊκής κυβέρνησης, φαίνονται τόσο κωμικές τώρα πια…
Διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε τις εφημερίδες, ακούμε και ξανακούμε τις συνεντεύξεις των ευρωβουλευτών και αναρωτιόμαστε ποια ενωμένη Ευρώπη ονειρευτήκαμε και ποια χιλιοκομματιασμένη, διαλυμένη, ματωμένη μάς προκύπτει κάθε μέρα.
Η Αυστρία, η Γερμανία, η Ιταλία και η Τουρκία, με την καθοδήγηση, τη βοήθεια ή τη συνεργασία των ΗΠΑ, λέει ο ίδιος ο υπουργός των Εξωτερικών μας, προσπαθούν να μετατρέψουν τα Βαλκάνια σε παραμάγαζά τους, σε πρατήρια των προϊόντων τους, σε σαββατιάτικες λαϊκές αγορές ευκαιρίας. Η Αδριατική σήμερα, το Ιόνιο αύριο και το Αιγαίο αργότερα θα πάψουν, λοιπόν, να είναι τα θέρετρα ευτυχίας που ερωτεύτηκαν ποιητές και εφοπλιστές και θα γίνουν.. φέρετρα δυστυχίας; Και τι απομένει σε μας, τους Έλληνες, που αιώνες τώρα κυριαρχήσαμε σε αυτούς τους θεσπέσιους χώρους; Η σιωπή, η αδράνεια και η άνευ όρων υποδούλωση στα μεγάλα “αφεντικά”..
Ή μήπως μπορούμε να ξαναϋψώσουμε τα λάβαρα του Ρήγα Φεραίου και του Κοραή και με τα πύρινα κείμενα τους να ξανατραγουδήσουμε για την Ελλάδα των πέντε ηπείρων και των δεκαπέντε θαλασσών και ωκεανών!!; Πόσο κωμικά μάς φαίνονται όλα αυτά, όταν ανοίγουμε τα μάτια μας διάπλατα, διαβάζοντας τις ρεαλιστικές συνεντεύξεις και τα προσγειωμένα άρθρα των ευρωβουλευτών μας: «Η Ιταλία, η Τουρκία, η Αμερική, η Αυστρία και η Γερμανία, έχουν ήδη διεισδύσει οικονομικά και στην Αλβανία και στη Βουλγαρία και στη Γιουγκοσλαβία. Δεν μπορούμε πλέον να τους ανακόψουμε. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε, να μη μείνουμε, τουλάχιστον, εντελώς, απέξω…»!!
Αυτή την Ευρώπη, λοιπόν, ονειρευτήκαμε; Αυτή την ενωμένη Ευρώπη ονειρευτήκαμε, που θα μας «προστατεύει» από κάθε επιβουλή και από κάθε… φτώχεια και πείνα; Την Ευρώπη μας, στα χέρια του νέου αμερικάνου Πρόεδρου και στα πόδια του πάμπλουτου φίλου του;
Ποιος θα μας μιλήσει ξεκάθαρα κάποτε; Να μας πει ότι Ενωμένη Ευρώπη 2025, σημαίνει ότι ξαναγυρίζουμε πια στην παλιά εποχή των φεουδαρχών και των κολίγων. Στην εποχή του.. «..ανήκομεν εις την Δύσιν»..!!… Να το πάρουμε απόφαση ότι ο κόσμος ξαναγυρνά στην εποχή των τσιφλικάδων. Και στον εφιαλτικό κόσμο του Όργουελ… Διαλέγετε και παίρνετε.
Όπως πετάμε μια φιάλη στον ωκεανό με ένα μικρό εφτασφράγιστο μήνυμα και με την «απελπισμένη» ελπίδα μήπως το βρει κάποιος, κάποτε, στους αιώνες των αιώνων… Έτσι «πέταξα» κι εγώ αυτές τις «απελπισμένες» σκέψεις μου… Μήπως κάποτε, κάπου, κάποιος… από κάποιον άλλο πλανήτη, απελπισμένος κι αυτός του εικοστού πρώτου αιώνα, ανακαλύψει σ’ αυτές τις σκόρπιες σκέψεις ενός αμετανόητου, ηλίθιου ιδεολόγου, κάποια αποδεικτικά στοιχεία «ηλίθιας» ζωής, στ’ απολιθώματα ενός κόσμου που χάνεται…
Μακάρι τη «φιάλη» αυτή να τη βρει κάποιο «απολιθωμένο» κίνημα ή ένα, κατά λάθος, «ρομαντικό» ρομπότ του εικοστού πρώτου αιώνα και, χαμογελώντας ή κλαίγοντας, θελήσει να ξαναζωντανέψει το χαμένο κόσμο μας…
Αυτό σημαίνει ότι, τελικά, τίποτε δε χάνεται. Όπως κάθε μεσαίωνα τον διαδέχεται κάποια αναγέννηση, έτσι και ο δικός μας σκοτεινός αιώνας υπάρχει κάποια αδιόρατη ελπίδα να φέρει κάποτε και τη δική του αναγέννηση… Αν, βέβαια, απομείνει τίποτε από τη λάμψη του παγκόσμιου πολιτισμού. Και αν η πολιτική πάψει να είναι ένα συνειδητό μέσο μικροσυναλλαγών και υπηρέτρια ξεπλύματος βρώμικου χρήματος ή μια άρρωστη αυλή αμοραλιστών ηγετών και διαδόχων… και ξαναγίνει ένας στίβος ωραίων αγώνων στη μάχη των ιδεών…
Ως την ώρα του τάφου μας, θα υπάρχει πάντα μια άσβεστη ελπίδα στα μισοσβησμένα μάτια μας.. Ίσως γιατί, τελικά, η μόνη ευτυχία στη ζωή είναι ο δρόμος για την Ιθάκη… Κι αυτή η ελπίδα είναι ο ίδιος ο Άνθρωπος. Αυτό το τέρας της φύσης, πανάξιος και πανάθλιος, λαμπερός και σκοτεινός, πεινασμένος και χορτασμένος, αηδιασμένος και ευτυχισμένος, δικαστής και ένοχος, θύμα και θύτης, στον απάνθρωπο καταναλωτικό αμοραλισμό μας… Μήπως κάποτε κοιταχτεί σε κάποιο καθρέφτη, αντικρίσει το πλαστικό του πρόσωπο και ψάξει να ξαναβρεί το φυσικό του χρώμα…
Αυτός ο ίδιος, μόνος κι αβοήθητος, ο αιώνιος Άνθρωπος, σκλάβος και ελεύθερος, αφέντης και δούλος του ίδιου του εαυτού του, είναι η μόνη ελπίδα μας… Για να μη χαθεί ο κόσμος μας… Αυτός ο κόσμος ο μικρός… ο Μέγας…
photo Peggy_Marco, https://pixabay.com
