Ο Χρόνος τρέχει
οι εποχές αλλάζουν
Τα ζουμπούλια στο τραπέζι μου
έφεραν μιαν άνοιξη απ’ τα παλιά.
Κι είναι τόσο ζωντανά
κι είναι τόσο αληθινά.
Της άνοιξης το ξύπνημα
πίσω με γυρνά.
Κι είναι τόσο φωτεινά
κι είναι τόσο αληθινά.
Τα πρόσωπα δεν τα θυμάμαι
ούτε τα παπούτσια που φορώ.
Η ευωδιά με τραβάει
σε μια μικρή αυλή με πάει.
Κι είναι τόσο αληθινά
τα όνειρα τα ξυπνητά!
Ο χρόνος τρέχει
οι Πόρτες διαστέλλονται.
Ένα αστέρι με τραβά απ’ το χέρι
σ’ ένα πλατύ ουρανό
στο πέτρινο χωριό.
Και είμαι τόσο ζωντανή
και είμαι πια παντοτινή
όταν η ίδια η στιγμή
ενώνεται με μια κλωστή.
Τώρα είμαι εκει!
Τώρα είμαι εδώ!
Η διάσταση του χρόνου διαρκεί
το ζουμπούλι που κρατώ.
photo Pezibear, https://pixabay.com