Πουλιά που ποτέ δεν επέστρεψαν από την αποδημία
Τα λόγια που έχασαν τον δρόμο
Κι έμειναν στην ορφάνια
Πιο πολύ από πριν
Κι ας είχες επιμένει πως τα εννοείς
Λέξεις που πρόδωσαν τα αισθήματα
Κ πορεύονται μόνες σε μια πορεία προς το Σινά
Εκεί που μετουσιώνονται κάποτε τα νοήματα,
..μα εσύ έμεινες εκεί
Κ εγώ έρημος, έγινα
Μήπως προσέλθεις κ σε μένα
..για προσευχή
Αγιασμένος τόπος η μνήμη
Καιροφυλαχτεί παρουσία
Ψυχρό ατσάλι η απομάκρυνσις
Εγκατάλειψις πρόσφορη
Συνεχίζω μαζί σου
..μόνη..
Πιο μόνη από ποτέ.
Το λουλούδι σου στο προσκέφαλο του κρεββατιού μαράθηκε
Αλλά πάντα εκεί
Σύμβολο
Πως υπήρξες..
Και υπήρξα κι εγώ
Κι ας γέμισε νεκρά πέταλα το μαξιλάρι
..με ροδόνερο έρανα το σεντόνι
Να περάσουν τα βράδια μας στην αθανασία ..
Κι αυτό το κεντητό κάδρο στον τοίχο,
..δεν υποφέρεται το αηδόνι,
Όταν πεθαίνω από πλήξη
Λες και το κάνει επίτηδες
και δε σταματά το κελάιδισμα.
Έμεινα να ειμαι απόλυτα κενή
Πέτρα ο χρόνος που σμιλεύεται από του καιρού τα πάθη
Την Κυριακή μετέλαβα για τους δυο
Όπως μετάλαβα στα χείλη το φιλί σου
Κ δεν έπλυνα το σώμα εδώ και 3 μέρες
Σημάδι πως χαϊδευτικά από χέρι δικό σου
Η ενθύμησις ολοζώντανη
Σε περίμένα ως η άνοιξη τα μπουμπούκια
Κι όταν ήρθες..
Δεν μας έφτασαν όλες οι νύχτες τις υπόλοιπης ζωής μας
Κι αρπάξαμε ορισμένες κι από την ζωή την εσχάτη..
Αρχή φόρμας
Τέλος φόρμας
Αρχή φόρμας
Τέλος φόρμας
photo osamaabdo, https://pixabay.com
