Δεν γράφω για σύνορα.
Δεν γράφω για σημαίες.
Δεν κρατάω καμία πλευρά —
εκτός απ’ αυτή που θάφτηκε χωρίς όνομα.
Γράφω για ένα παιδί που δεν πρόλαβε να μάθει το “γιατί”.
Που κοιμήθηκε δίπλα σε μια κούκλα
και ξύπνησε στην αιωνιότητα.
Γράφω για το γάλα που χύθηκε στο τσιμέντο
δίπλα στο αίμα του.
Για μάτια που πάγωσαν
από φόβο —
κι έμειναν ανοιχτά,
λες κι ακόμα ήλπιζαν.
Δεν με νοιάζει ποιος πάτησε το κουμπί.
Με νοιάζει το μικρό κορμί που βρέθηκε από κάτω.
Που δεν ήξερε ούτε τι σημαίνει “πόλεμος”
ούτε “γενοκτονία”
ούτε “πολιτική”.
Μόνο ήθελε να ζήσει.
Να μεγαλώσει.
Να γίνει κάτι —
ακόμα κι ένα δέντρο.
Κι όμως έγινε αριθμός.
Χωρίς πρόσωπο. Χωρίς φωνή.
Μια σιωπή στο τέλος ενός δελτίου.
Ένα “παράπλευρο κόστος”.
Όχι.
Δεν είναι αριθμοί.
Είναι λέξεις που δεν ειπώθηκαν.
Πρόσωπα που δεν ζωγραφίστηκαν.
Φωνές που δεν γράφτηκαν ποτέ στα βιβλία της Ιστορίας.
Μόνο σε μνήματα.
Γι’ αυτό γράφω.
Όχι για να δείξω.
Αλλά για να μην ξεχάσω.
Γιατί όταν σωπαίνουμε μπροστά στον θάνατο των αθώων —
τον επιτρέπουμε.
Κι αν δεν μπορώ να σταματήσω το χέρι που σκοτώνει,
θα γίνω φωνή για εκείνον που χάθηκε χωρίς να μιλήσει.
photo HOS70, https://pixabay.com
