Ρωτάς που τελειώνει το ταξίδι μας.
Σε ποιο σταθμό, σε ποιο λιμάνι.
Κι εγώ θάλασσα αφρίζουσα γίνομαι.
Οι φλέβες μου γίνονται ράγες
μέσα τους εκτροχιάζονται οι ερωτήσεις σου.
Τι δεν θέλησες σε τούτο το κοινό ταξίδι;
Σε ρωτώ γιατί αδημονείς να τερματίσει;
Εγώ δεν διέσχισα όλη την θάλασσά μας.
Δεν μας φανερώθηκαν όλα τα κοχύλια
να ρουφήξουμε τους μυστικούς χυμούς.
Όχι, δεν ψάχνω για λιμάνια
το δικό μου νησί δεν είναι στην Γη.
Είναι πέρα από ομίχλες εποχών.
Είναι έξω από τελειωμένους κύκλους μοίρας
εκεί, που ηλιοστρέφεται η ψυχή μου.
Το ταξίδι μου δεν τελειώνει σε νησί σωτηρίας.
Δεν θέλω να αράξω σε αναμνήσεις.
Στο δικό μου νησί ανθίζουν αιώνια λουλούδια.
Τα στάχυα δεν σκύβουν κεφάλια
χορεύουν γύρω από ηλιοτρόπια αιώνια!
Δεν ψάχνω για ταξίδια φυγής
το δικό μου τρένο τρέχει σε ράγες ψυχής.
Δεν υπάρχουν στόχοι σταθμοί
είναι των ονείρων μου προορισμοί!
Μια στάση μόνο θα κάνω να κατέβεις εσύ.
Image license by freepik.com, vecstock
