Η Ελλάδα, αυτή η ιερή γη που φώτισε τον κόσμο με πολιτισμό, φιλοσοφία, ελευθερία και λόγο, σήμερα μοιάζει να παραδίδεται σιωπηλά.
Η Ελλάδα, αυτή η ιερή γη που φώτισε τον κόσμο με πολιτισμό, φιλοσοφία, ελευθερία και λόγο, σήμερα μοιάζει να παραδίδεται σιωπηλά.
Καθώς τα κύματα των “ειρηνικών” εισβολέων φτάνουν καθημερινά στα παράλια της Κρήτης, προερχόμενοι από τη Λιβύη και όχι μόνο, η πολιτεία σιωπά, ο κρατικός μηχανισμός απουσιάζει και ο πολίτης είναι σε διακοπές. Δεν είναι πλέον θέμα προσφυγιάς. Είναι οργανωμένη αντικατάσταση πληθυσμού. Είναι πόλεμος χωρίς όπλα. Είναι υποδούλωση με την υπογραφή της ίδιας της ελληνικής κυβέρνησης.
Η νέα τάξη πραγμάτων δεν χρειάζεται πια στρατούς. Έχει “εγκρίσεις” από διεθνείς οργανισμούς, ΜΚΟ και “ανθρωπιστικές συμφωνίες”. Η Κρήτη, η Δωδεκάνησος, τα νησιά του Αιγαίου, γίνονται οι πρώτες γραμμές αυτού του ιδιότυπου πολέμου. Και εμείς; Σιωπούμε. Στρέφουμε το βλέμμα αλλού.
Την ώρα που χιλιάδες νέοι άνδρες, στρατεύσιμης ηλικίας, εισέρχονται σε ελληνικό έδαφος με την πρόφαση του πολέμου και της δυστυχίας, ο Έλληνας παρακολουθεί, αδιάφορος. Η ιστορία επαναλαμβάνεται: Όταν δεν υπερασπίζεσαι το σπίτι σου, θα το υπερασπιστεί άλλος. Και δεν θα το κάνει για σένα.
Η εθνική ταυτότητα διαβρώνεται, η δημογραφική ισορροπία αλλάζει, ο πολιτισμός μας μετατρέπεται σε τουριστική καρτ ποστάλ για τους ξένους.
Ποιος μιλάει σήμερα για την ψυχή του τόπου; Ποιος αγωνιά για τα παιδιά που θα μεγαλώσουν σε μια πατρίδα που δεν θα την αναγνωρίζουν πια;
Η Ελλάδα δεν είναι απλώς ένα κράτος με σύνορα. Είναι μια ιδέα 7.000 χρόνων. Είναι ο φάρος του κόσμου που τώρα κινδυνεύει να σβήσει — όχι από εχθρούς, αλλά από την απάθεια των ίδιων των παιδιών της.
Ο χρόνος τελειώνει.
Η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα — είναι συνενοχή.
Και η Ιστορία δεν συγχωρεί όσους παρέδωσαν την πατρίδα τους χωρίς μάχη.
photo Image license by freepik.com
