Κατάγομαι από την Αίγινα!
Αγαπώ τις θάλασσες της, τα σοκάκια της και τα κρυμμένα της μυστικά. Την πλούσια ιστορία της και τα μαγευτικά δειλινά της. Τα ταβερνάκια της, τους μεζέδες της, τους ανθρώπους της.
Κάθε χρόνο στο νησί γίνεται το αδιαχώρητο.
Φέτος ακόμη περισσότερο.
Υπάρχουν λόγοι γι αυτό. Ο πρώτος είναι ο φθηνός ναύλος με το συμβατικό πλοίο, και ο δεύτερος, ο κοντινός προορισμός από την Αθήνα.
Ωστόσο ο ταξιδιώτης έχει να απολαύσει πολλά περισσότερα…
Την Αίγινα την ερωτεύεσαι από την πρώτη στιγμή…για χίλιους λόγους!
Είναι η αύρα της και το βλέμμα που χάνεται χωρίς να εξαφανίζεται.
Εκεί που κοιτάς απέναντι το Αγκίστρι, την Μονή, το Πετροκάραβο, την Μετώπη, το απέραντο γαλάζιο από την ταράτσα ενός ξενοδοχείου στην Αγία Μαρίνα, το πράσινο του ναού της Αφαίας, το δέος στο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταριου, το υπέροχο μοναστήρι της Χρυσολεόντισσας χωμένο μέσα στο δάσος, την απόλυτη ησυχία στο Μοναστήρι του Αγίου Μηνά, τον Πύργο του Μαρκέλλου, τον αρχαίο Ελλαιώνα, τον Ναό του Απόλλωνα, τον Άγιο Νικόλαο τον Θαλασσινό, την Παλιαχώρα….
Είναι ένα νησί με ψυχή. Ένας τόπος όπου κάθε βήμα στο πλακόστρωτο της παραλίας μοιάζει να σε φέρνει πιο κοντά στην καρδιά της ελληνικής ιστορίας.
Εδώ δεν έρχεσαι μόνο για να ξεκουραστείς. Έρχεσαι για να θυμηθείς.
Η Αίγινα υπήρξε μία από τις πιο ισχυρές ναυτικές δυνάμεις της αρχαίας Ελλάδας, με δικό της νόμισμα και πολιτισμό που ανταγωνιζόταν την Αθήνα.
Όμως, η πιο ένδοξη στιγμή της ήρθε πολλούς αιώνες αργότερα, όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης της ελεύθερης Ελλάδας, επέλεξε το νησί ως προσωρινή πρωτεύουσα του νέου κράτους.
Ήταν το 1828, και η Αίγινα έγινε για λίγο το κέντρο της ελληνικής αναγέννησης. Εδώ θεμελιώθηκε το πρώτο Εθνικό Τυπογραφείο, όπου τυπώθηκαν τα πρώτα επίσημα έγγραφα της νεαρής Ελλάδας. Εδώ ιδρύθηκαν σχολεία, δημόσιες υπηρεσίες, ακόμα και ο πρώτος «Ορφανοτροφικός Ξενώνας» από τον ίδιο τον Καποδίστρια, ένα πρότυπο κοινωνικής πρόνοιας για την εποχή. Το μικρό νησί έλαμψε σαν φάρος πολιτισμού και ανασυγκρότησης, σε μια χώρα που έβγαινε από τα συντρίμμια της επανάστασης.
Εδώ οργανώθηκαν θεσμοί. Σ’ ένα μικρό νησί, στήθηκε η πρώτη γέφυρα ανάμεσα στο όραμα και την πράξη.
Σήμερα, τα ίχνη αυτής της εποχής είναι παντού — αν και διακριτικά, σαν ψίθυροι του παρελθόντος.
Το Κυβερνείο, το ιστορικό κτίριο που στέγασε το πρώτο εκτελεστικό συμβούλιο της Ελλάδας, στέκεται ακόμα στην καρδιά της πόλης, ταπεινό αλλά γεμάτο μνήμες. Το Ορφανοτροφείο, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του, υπενθυμίζει τον ανθρωπισμό και το όραμα του Καποδίστρια, που δεν κυβέρνησε με σπαθί, αλλά με ήθος.
Εδώ ο Καποδίστριας δεν έφτιαξε μόνο μια προσωρινή πρωτεύουσα. Ίσως χωρίς να το ξέρει, έφτιαξε τον πρώτο παλμό ενός κράτους που γεννιόταν μέσα στη σιγή.
Αλλά η Αίγινα δεν ζει μόνο στο παρελθόν. Στο παρόν, γοητεύει με την απλότητα και τη φυσική της ομορφιά. Ο παραλιακός δρόμος με τις νεοκλασικές προσόψεις και τα παραδοσιακά καφενεία μυρίζει θάλασσα και φιστίκι. Το ηλιοβασίλεμα εδώ δεν χρειάζεται φίλτρα. Και στο εσωτερικό του νησιού, ο Ναός της Αφαίας — ψηλά στο λόφο, ανάμεσα σε πεύκα — στέκει σαν να αιωρείται ανάμεσα σε ουρανό και αιωνιότητα.
Η Αίγινα είναι νησί με παρελθόν, αλλά και με καρδιά. Δεν φωνάζει, δεν επιδεικνύεται. Σου ανοίγει την αγκαλιά της σιωπηλά, με πεζούλια, γιασεμιά και ιστορίες που περιμένουν να τις αφουγκραστείς. Είναι το νησί που σε διδάσκει ότι η αληθινή Ελλάδα δεν βρίσκεται μόνο στα μνημεία, αλλά και στην αξιοπρέπεια, στη φροντίδα, στη μνήμη.
Ίσως τελικά να μην είναι τυχαίο που ο πρώτος κυβερνήτης διάλεξε την Αίγινα. Γιατί όποιος θέλει να ξαναγεννήσει έναν λαό, ξεκινά από τόπους που έχουν ψυχή.
Δεν φωνάζει η Αίγινα. Δεν πασχίζει να εντυπωσιάσει. Κι όμως, όποιος την περπατήσει αργά, χωρίς ρολόι και με ανοιχτά μάτια, καταλαβαίνει γιατί κάποτε έγινε καρδιά ενός έθνους που μόλις άρχιζε να ανασαίνει.
Κι όταν φύγεις από την Αίγινα, το μόνο που θα σου λείπει δεν θα είναι η θάλασσα. Θα είναι εκείνη η παράξενη αίσθηση ότι βρέθηκες, έστω και για λίγο, σ’ έναν τόπο όπου όλα χτίζονται με σεβασμό.
φωτό
Από Jean Housen, CC BY-SA 3.0, Από Jean Housen, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/ – https://el.wikipedia.org/
