Πνοές ανέμου
Καλπάζουν με τ’αλογάκια της Παναγιάς.
Σκέψη πρώτη και σκέψη τελευταία
Πηγάζουν μέσα απ’τα αποσιωπητικά
Γιατί πάντα το υλικό της μνήμης
Είναι φτιαγμένο από πέτρα και σύννεφο
Σαν τις απίθανες μέρες των χελιδονιών.
Μια τετραγωνική ρίζα αρχαίας νύχτας
Δραπετεύει από τον βυθώδη έρωτα
Και ποιήματα σκόρπια
Που δεν ζητάνε δικαίωση
Αλλά να ισορροπήσουν αενάως
Με τα δροσερά ιμίστιχά τους
Μέσα στη βασιλεία των ρημάτων.
Κουλουριαζόμαστε ενάντια στην ασχήμια
Ως θύματα των σιωπώντων.
Ένα χαμόγελο πικρό-
Κι η γάτα κουλουριάζεται αμήχανα κι αυτή
Στα πόδια της ερωμένης.
Δωροθέα, Εύθυλλα, Ιζόλδη
Εκεί που όλες μαζί μυροδοτούν
Κάτι που προπορεύεται μες στα βιβλία
Και κάτι άλλο που ακολουθεί
Στις πορσελάνες με το τσάι
-Ο απατηλός αντικατοπτρισμός του τίποτα-
Κι είναι Οχτώβρης του Λουκιανού
Οχτώβρης του Λογγίνου
Με μάτια απειράριθμα
Και ξόρκια να δένουν τους κατοπινούς
Στο άγνωστο πλευρό των mortium.
photo by Andhoj, https://pixabay.com
















































