Πέντε αιώνες βυθισμένη στο σκοτάδι,
τραυματισμένη, με σπασμένα τα φτερά,
πέντε αιώνες στον Μεσαίωνα, στον Άδη,
δούλα βαρβάρων η παλιά αρχοντοκυρά.
Δύσκολα χρόνια, που τα σκέπαζε η μιζέρια,
-πάντα τα κάτεργα του σκλάβου είναι βαριά-
του Αλεξάνδρου η αδελφή σε ξένα χέρια
να καρτερεί να ξημερώσει λευτεριά…
Και, επί τέλους, λευτεριάς φύσηξε μπάτης
στη νύφη του Θερμαϊκού πριν εκατό
χρόνια, που μπήκε λυτρωτής ο στρατηλάτης
με τον ακαταμάχητο Ελληνικό στρατό.
Η δούλα έγινε κυρά και πάλι στα Βαλκάνια,
αρχόντισσα περήφανη, με ιστορία βαριά.
Κι’ ας θέλουν κακομοίρηδες, με ανοησία σπάνια,
τη δόξα της να κλέψουνε, μα και τη λευτεριά!
Βάρβαροι ανιστόρητοι, τα όνειρα σας πλάνα!
Κι’, αν η Θεσσαλονίκη μας ο πόθος σας κρυφός,
εδώ είναι γη Ελληνική κι’ η Μακεδόνα μάνα
πάντα θα είναι ελεύθερη και θα σκορπίζει φως!
photo by RmX86, https://pixabay.com
















































