Πεινάω...Πεινάω τόσο, που δαγκώνω τα χείλη και ματώνουν.... Πεινάω τόσο, που στις παλάμες μου έχω σημάδια απ’ τα νύχια μου, απ’τις σφιγμένες μου μικρές γροθιές...Πεινάω και μου έρχεται να φωνάξω τόσο δυνατά που θ’ ακουστεί σαν ουρλιαχτό άγριου ζώου...Στη σιωπή της...

Έσιει τρεις μέρες προσπαθώ λέξη για να συντάξω να ευχηθώ αιώνια η μνήμη τζιαι να γράψω. Να στείλω ποσιαιρέτημαν σε άκακους αγγέλους που άλλοι τ' αποφάσισαν να ππέσουν τίτλοι τέλους. Μα το στομάσιην σφίγγεται τα μμάθκια πάλε τρέχουν για τζίνους τους φτωχούς μιτσιούς οι...

Δεν έχω λόγια να σας πω... παρά μόνο να υποκλιθώ στη δύναμη και στο μεγαλείο της ψυχής σας... Είμαστε μαζί σας σε τούτη την αδικία, σε τούτο το ατιμώρητο έγκλημα.... Γονείς των Τεμπών κρατάτε γερά... Σαν ελάχιστη ένδειξη της συμπαράστασής μου, μια ανάρτησή μου με ένα...

Μειδίαμα αινιγματικό,  ασπρόμαυρη μορφή, λεβέντικη ατσαλάκωτα νιάτα πρόσωπο αγαπημένο φόντο ασπρόμαυρο. Κορμοστασιά χρόνια η  ίδια  όμορφος το ίδιο νέος το ίδιο ανέπαφος στο άγγιγμα του χρόνου. Μάνες βουρκώσαν, γεράσαν,  νοικοκυρεύτηκαν νήπια στα τώρα μου χρώμα στα...

Τα βλέφαρα νοσταλγικά βαραίνουν  Η σκέψη μου εκ νέου σε αναζητά.  Οι αισθήσεις εκ βαθέων πάλλονται συνειρμικά.  Του νερού το κελάρυσμα, αμέριμνα χαρούμενο,  ψιθυρίζει λόγια παρήγορα στ' αυτιά.  Της φυλλωσιάς ο δρόσος, της επιβίωσής μου η ελπίδα.  Βαθυπράσινοι οι...