Το βιβλίο της Ιωάννας Λαζάρου «Για σένα που έφυγες νωρίς», αναφέρεται σε αληθινή ιστορία, η οποία διαδραματίζεται με φόντο τα πολύ δύσκολα χρόνια που καθόρισαν και σημάδεψαν την ελληνική κοινωνία. Οι ήρωες του βιβλίου, σα να δραπέτευσαν από έναν εφιάλτη, απόλυτα συντονισμένοι με την εποχή τους και τις ιδεολογίες που ενθάρρυναν συγκεκριμένες συμπεριφορές, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως την τελευταία σελίδα, προκαλώντας ιδιαίτερα έντονα συναισθήματα. Η γραφή είναι απλή, κατανοητή με δυνατές περιγραφές που σε μεταφέρουν αριστοτεχνικά στον τόπο και το χρόνο που διαδραματίζονται τα γεγονότα. Οι εικόνες πολλές φορές σοκάρουν με την αλήθεια τους, ενώ ο ρεαλισμός συνδέεται άρρηκτα με το συναίσθημα δημιουργώντας στον αναγνώστη την αίσθηση πως συμμετέχει ενεργά στην ιστορία.
Η Ελένη, η πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος αναγκάζεται ν’ αποδεχτεί τη μοίρα που της επιφύλαξε ο γάμος της με τον Πέτρο, υποτασσόμενη στον άντρα αφέντη και τις διεστραμμένες ορέξεις του. Εκείνος κακοποιεί το σώμα και την ψυχή της χωρίς έλεος μπροστά στα μάτια της έντρομης κόρης τους, της μικρής Αννούλας. Σε μια κοινωνία που αποδέχεται ως κάτι φυσιολογικό τη βία απέναντι στη γυναίκα, η Ελένη δεν φαίνεται να έχει καμία ελπίδα να δικαιωθεί. Ο θάνατος επέρχεται σαν φυσική συνέπεια, κλείνοντας την αυλαία του δράματος. Ο πα-τέρας- αφέντης συνεχίζει τη ζωή του χωρίς ιδιαίτερες αναστολές όχι όμως και το μικρό κορίτσι που κουβαλά το βαθύ τραύμα της πιο σημαντικής απώλειας.
Το μυθιστόρημα της Ιωάννας Λαζάρου «Για σένα που έφυγες νωρίς», είναι ένα μυθιστόρημα με διαχρονική αξία, ιδιαίτερα επίκαιρο στην σημερινή πραγματικότητα που τα κρούσματα βίας κατά των γυναικών πληθαίνουν τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκόσμια. Ένα μυθιστόρημα γροθιά στο στομάχι που φέρει τον σκεπτόμενο αναγνώστη προ των ευθυνών του για όσα ενδεχομένως επέλεξε να καλύψει με τη σιωπή.
Τα κατάλοιπα των ανδροκρατούμενων κοινωνιών φαίνεται πως παραμένουν ισχυρά ακόμα και σήμερα που η γυναίκα συμβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξη και την ευημερία της κοινωνίας. Γυναίκες κακοποιούνται σωματικά, λεκτικά, ψυχολογικά, κάθε μέρα. Ευθύνονται επειδή προκάλεσαν, επειδή δεν μίλησαν όταν έπρεπε, ευθύνονται επειδή τελικά βρήκαν τη δύναμη ν’ αντιδράσουν στους εξευτελισμούς και την απάνθρωπη συμπεριφορά. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως τις περισσότερες φορές είναι κι οι ίδιες πεπεισμένες γι αυτό.
Η συγγραφέας Ιωάννα Λαζάρου με το μυθιστόρημα της δικαιώνει όλες τις γυναίκες που έφυγαν νωρίς, τις γυναίκες-μητέρες με την ευγενική ψυχή και το παράπονο στο βλέμμα. Τι κι αν δεν πρόλαβαν να μιλήσουν. Μέσα από την ψυχή το φως βρίσκει πάντα το δρόμο του.
