Το β΄ μέρος του άρθρου του Π. Τραϊανού
Ο πανίσχυρος Ελληνισμός έχει χαρακτηριστικά πολυσύνθετου Κόσμου και όχι χαρακτηριστικά σαν αυτά που συνήθως χαρακτηρίζουν λαούς ανάλογου μεγέθους. Γι’ αυτόν τον λόγο παρομοιάζεται με θηρίο, το οποίο έχει πολλές διαφορετικές εξωτερικές «εμφανίσεις» —όπως μία «πάρδαλη»—. Μέσα στον ίδιο Ελληνισμό υπήρχαν πάντα πολλές εκδοχές τής εξουσίας και άρα ως σύστημα διέθετε όλες τις επιλογές να «κρύβεται» και να «επιτίθεται». «Ελληνισμός» δεν ήταν μόνον η Δημοκρατική Αθήνα …Ήταν και η Στρατοκρατική Σπάρτη …Ήταν και η Αριστοκρατική Θήβα …Ήταν και η Θεοκρατική Κνωσσός …Ήταν και οι Δεισιδαιμονικές Μυκήνες …Ήταν και η τρομερή Βασιλική Μακεδονία. Αυτή η βασιλική Μακεδονία έδωσε στη Ρώμη το λεόντειο «στόμα» της, το οποίο ήταν εκείνο του Αλέξανδρου, ο οποίος μιλούσε σαν δημοκράτης Αθηναίος, έχοντας ταυτόχρονα επίγνωση του θεϊκού Του ρόλου με το πάθος ενός δεισιδαίμονα. Όλα αυτά τα εξόχως αντικρουόμενα στοιχεία ΜΟΝΟΝ ο Ελληνισμός μπορούσε να τα «συνθέσει» με την απόλυτη αρμονία.
Με αυτά τα πανίσχυρα ελληνικά στοιχεία οπλίστηκε το θηρίο τής Ρώμης, που, παρ’ όλη την ελληνική του γνώση, λειτουργούσε υπό την εξουσία Θεού Αυτοκράτορα. Με αυτήν τη γνώση «οπλίστηκε» ο πανίσχυρος «κορμός» τής Ρώμης, που την καθιστούσε ανίκητη …Εξ’ ου και το όνομά της, που σημαίνει «δύναμη» και προέρχεται από το «ρώομαι», δηλαδή ορμώ. Τα «πόδια» αυτής της επιθετικής Ρώμης ήταν πόδια «αρκούδας», γιατί απλούστατα ο Σχεδιασμός τής Ρώμης θα «περνούσε» ως θηρίο από τα μέρη όπου τα πιο τρομερά θηρία ήταν οι αρκούδες …Η Ρώμη δεν θα «επέστρεφε» εκεί όπου «γεννήθηκε» το σύστημα εξουσίας, το οποίο ταυτίστηκε με τους Θεανθρώπους και ήταν η Βαβυλώνα …Δεν θα «επέστρεφε» εκεί όπου υπήρχαν λιοντάρια ή τίγρεις …Η Ρώμη θα έκανε τον γύρο τού Κόσμου από το βόρειο μέρος τού Βορείου Ημισφαιρίου, κινούμενη δυτικά και άρα εκεί όπου οι άνθρωποι ως κορυφαίο θηρίο γνωρίζουν την αρκούδα …Από τις στέπες τής Ρωσίας και τη Σκανδιναβία μέχρι τις πεδιάδες τού Σιάτλ …Σε αυτήν την «ευθεία» κινήθηκε η απόλυτη εξουσία τής Ρώμης.
Αυτήν τη Ρώμη τής Ευρώπης «βρήκε» ο Ιησούς …Ο δεύτερος Θεάνθρωπος, που είναι ο Υιός τού Θεού …Ο Υιός τού αρσενικού Θεού —αυτήν τη φορά—. Αυτός, ο οποίος θέλει να «καταπιεί» τον «Υιό τής Γυναίκας» και εξαιτίας Του ξεκινάει ο μεγάλος πόλεμος των «Ουρανών». Αυτός προέρχεται από τον Ιουδαϊκό Κόσμο. Άρα από τον χώρο τής ξηράς και συγκεκριμένα από αυτόν της ερήμου. Αυτό το Θηρίο, παρ’ όλο που στο προσωπικό επίπεδο είναι πιο δυνατό από τον Αλέξανδρο, δεν έχει ζωντανός τη συνολική δύναμη που είχε Εκείνος …Δεν έχει στρατιωτική ή πολιτική ισχύ σαν τον βασιλέα Αλέξανδρο. Αυτό το Θηρίο, όμως, είναι πολλαπλάσια πιο επικίνδυνο από το πρώτο. Αυτό το Θηρίο έχει ως χαρακτηριστικό Του την «παραπλάνηση». Προέρχεται από τον «κόσμο» τού Όφεως και σε «δηλητηριάζει». Δεν έχει «στόμα» λέοντος, που «κατασπαράζει», αλλά έχει στόμα φιδιού, που πρώτα σε «δηλητηριάζει» και μετά σε «καταπίνει» ζωντανό, χωρίς να μπορείς ν’ αντιδράσεις. Σε πλησιάζει απειλητικά, χωρίς να το καταλάβεις. Το κεφάλι Του ήταν όμοιο με αυτό ενός Αρνίου, γιατί ο Ιησούς είναι ο «αμνός» τού Θεού. Μιλούσε σαν Δράκων, γιατί ήταν κι αυτός Θεάνθρωπος.
Αυτό το Θηρίο στρέφεται αρχικά εναντίον τού πρώτου Θηρίου και το τραυματίζει πολύ «βαριά», χωρίς όμως να το θανατώσει, εφόσον καί τα δύο είναι αθάνατα. Μόνον αφού το «τραυματίσει» παίρνει απ’ Αυτό την αναγνώριση και την εξουσία …(Αποκ. Ιωάν. 13.3) «καὶ μίαν ἐκ τῶν κεφαλῶν αὐτοῦ ὡς ἐσφαγμένην εἰς θάνατον. καὶ ἡ πληγὴ τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἐθεραπεύθη, καὶ ἐθαύμασεν ὅλη ἡ γῆ ὀπίσω τοῦ θηρίου». Ο Δράκων, ως Θηρίον, «κατάπιε» τον εαυτό Του κι ενίσχυσε τη θέση Του. Ο Υιός τού Άνδρα «κατάπιε» το Γέννημα της Γυναίκας και ταυτίστηκε μ’ Αυτό …Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία —και συγκεκριμένα το ρωμαϊκό «κεφάλι» της— επιβίωσε της επίθεσης του Χριστιανισμού και έγινε ακόμα ισχυρότερη …Αυτό ήταν που «ἐθαύμασεν ὅλη ἡ γῆ ὀπίσω τοῦ θηρίου». Αυτό, δηλαδή, το οποίο περιγράφει η Αποκάλυψη και το γνωρίζουμε από την ιστορία, αλλά δεν γίνεται κατανοητό από τους ανθρώπους.
Οι άνθρωποι διαβάζουν την ιστορία, αλλά δεν κατανοούν την «ουσία» της …Δεν καταλαβαίνουν τι πραγματικά έγινε με την «αλλαγή» τής θρησκείας τής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας …Δεν καταλαβαίνουν πόσο κοσμογονικό ήταν αυτό …Πόσο μεγάλης σημασίας ήταν που ο αυτοκράτορας, ο οποίος μέχρι εκείνη την ώρα ήταν «διάδοχος» του Αλεξάνδρου, έβαλε στον «θρόνο» τής Ρώμης τον Ιησού. Αυτήν την «αλλαγή» περιγράφει η Αποκάλυψη με τη «συνάντηση» των Θηρίων. Ο Χριστιανισμός, ο οποίος από τη φύση του είναι μια απλή ιουδαϊκή αίρεση, «δάγκωσε» τον πανίσχυρο Ελληνισμό και τον «δηλητηρίασε». Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσει ο Ελληνισμός μέσα σε λίγους αιώνες στο σημείο να κινδυνεύει να «πεθάνει». Τότε ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πήρε την απόφαση να τον σώσει με τη μέθοδο της «ομοιοπαθητικής», δίνοντάς του το «δηλητήριο» εκ νέου ως «αντίδοτο» πλέον. Για να νικήσει τη θρησκεία, η οποία απειλούσε την αυτοκρατορία, δημιούργησε τις συνθήκες εκείνες, ώστε να υιοθετηθεί η θρησκεία αυτή από την αυτοκρατορία. Το αποτέλεσμα ήταν να «καταπιεί» το ένα θηρίο το άλλο.
Στα χρόνια τού Κωνσταντίνου —και εξαιτίας των δικών του αποφάσεων— ο ασήμαντος γενικά Ιουδαϊσμός —μέσω του Ιησού— διεκδίκησε επί ίσοις όροις τη Ρώμη τού Ελληνισμού …Διεκδίκησε δηλαδή το επτακέφαλο θηρίο. Έγινε τεράστια σύγκρουση μεταξύ των Θεανθρώπων και στην ουσία μεταξύ αυτών που τους αντιπροσώπευαν …(Αποκ. Ιωάν. 12.7) «Καὶ ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ· ὁ Μιχαὴλ καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ -τοῦ πολεμῆσαι μετὰ τοῦ δράκοντος· καὶ ὁ δράκων ἐπολέμησε καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ». Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε. Ο Ένας Θεάνθρωπος «κατάπιε» τον Άλλο και τα αποτελέσματα «έπεσαν» στη Γη σαν «πληγή» και σαν «όλεθρος». Το ισχυρό Θηρίο έγινε ακόμα ισχυρότερο, δανειζόμενο τα στοιχεία που Του έλειπαν από τον «αδερφό» Του. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα ο νεκρός Ιησούς κυβερνά τον Κόσμο με το πανίσχυρο ελληνικό θηρίο τής Ρώμης …(Αποκ. Ιωάν. 12.9) «καὶ ἐβλήθη ὁ δράκων, ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν, καὶ οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ ἐβλήθησαν».
Αυτήν τη Ρώμη το Θηρίον —με «θαύματα» και πλάνες— έβαλε τους λαούς να προσκυνούν. Αυτή είναι η «μικτή» Ελληνοϊουδαϊκή Ρώμη, η οποία έφτασε στις μέρες μας ως Χριστιανική Αυτοκρατορία. Με την ολοκλήρωση αυτού του Σχεδιασμού ο Θεός απέσυρε και τη Γυναίκα. Δεν υπήρχε λόγος να εκτίθεται και ν’ απειλεί το Σχέδιο …(Αποκ. Ιωάν. 12.13) «Καὶ ὅτε εἶδεν ὁ δράκων ὅτι ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν, ἐδίωξε τὴν γυναῖκα ἥτις ἔτεκε τὸν ἄῤῥενα». (Και όταν ο δράκων είδεν ότι ερρίφθη εις την γην, κατεδίωξεν με μανίαν την γυναίκα, που εγέννησε το αρσενικόν τέκνον) …(Αποκ. Ιωάν. 12.1) «καὶ ἐδόθησαν τῇ γυναικὶ δύο πτέρυγες τοῦ ἀετοῦ τοῦ μεγάλου, ἵνα πέτηται εἰς τὴν ἔρημον εἰς τὸν τόπον αὐτῆς, ὅπως τρέφηται ἐκεῖ καιρὸν καὶ καιροὺς καὶ ἥμισυ καιροῦ ἀπὸ προσώπου τοῦ ὄφεως. (Και εδόθησαν εις την γυναίκα οι δύο φτερούγες του αετού του μεγάλου, δια να πετά εις την έρημον, στον τόπον της, που είχεν ορισθή από τον Θεόν και να τρέφεται εκεί ασφαλής και απρόσβλητος από την μανίαν του όφεως ένα έτος και δύο ακόμη έτη και μισό έτος).
Όλα αυτά τα φαινόμενα, που για τα «μέτρα» τού αθάνατου Θεού είναι στιγμιαία, αλλά για τα «μέτρα» τού θνητού ανθρώπου τρομερά χρονοβόρα, απαιτούν χρόνο για να ολοκληρωθούν. Επειδή οι Θεάνθρωποι, ως Δράκοντες, γεννιούνται τέτοιοι, αλλά σε πραγματική κλίμακα και επί Γης πρέπει να συντεθούν εκ του μηδενός, ακολουθείται μια διαδικασία για να συμβεί αυτό. Επειδή ό,τι συμβαίνει «επάνω» στον Ουρανό πρέπει να συμβεί και «κάτω» στη Γη, ακολουθείται υποχρεωτικά αυτή η —επώδυνη για τον θνητό άνθρωπο— χρονοβόρα διαδικασία, ώστε το Σχέδιο του Θεού να ολοκληρωθεί …Αναγκαστικά, για να γεννηθεί ένας Δράκοντας, θέλει τα αντίστοιχα «γονίδια», τα οποία Τον κάνουν μοναδικό κι ανίκητο …Θέλει «γονίδια» αετού, εάν θέλει να κυριαρχεί στον αέρα …Θέλει «φολίδες» φιδιού, εάν θέλει να είναι άτρωτος στη Γη. Οι δύο Θεάνθρωποι «γεννιούνται» με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά των λαών που τους «γεννούν» και άρα «κουβαλούν» διαφορετικά «γονίδια» …Ο Αλέξανδρος στον ελληνικό Κόσμο γεννιέται ως «Αετός» τού Διός …Ο Ιησούς γεννιέται ως Όφις στον Κόσμο των εχιδνών, όπως μας αποκαλύπτει ο Ίδιος για τους «συμπατριώτες» Του.
Όλα αυτά αποτυπώνονται σε σύμβολα, για να «παρακολουθεί» ο άνθρωπος την εξέλιξη και βέβαια να ξεχωρίζει τους Θεανθρώπους μεταξύ Τους. Η ελληνική Ρώμη τού Αλεξάνδρου γι’ αυτόν τον λόγο έχει ως σύμβολό της τον αετό …Τον Μικρό αετό. Η ελληνοϊουδαϊκή Νέα Ρώμη, η οποία προέκυψε μετά τη γέννηση του Ιησού —για τον ανάλογο λόγο— έχει ως σύμβολό της τον «Δικέφαλο» αετό …Τον αετό τον Μεγάλο, όπως πολύ χαρακτηριστικά τον ορίζει και τον περιγράφει η Αποκάλυψη …Έναν αετό, ο οποίος βέβαια δεν είναι ο ίδιος δικέφαλος εξαιτίας κάποιας γονιδιακής «μετάλλαξης», αλλά έχει τυλιγμένο επάνω του και τον Όφι, και άρα και το κεφάλι τού δεύτερου Θεανθρώπου …Γι’ αυτόν τον λόγο είναι Μεγάλος …Διπλάσιος συγκεκριμένα, γιατί έχει αποτυπωμένες επάνω του καί τις δύο Μορφές τού Θεανθρώπου. Τέλος, η Τρίτη Ρώμη, η οποία θα είναι η τελική μορφή τής Ρώμης, που θα φτάσει στην «Κρίση τού Κόσμου», θα έχει την τελική μορφή τού Θεανθρώπου, που είναι αυτή του Δράκοντα …Τη μορφή τής απόλυτης «συγχώνευσης» των «γονιδίων» αυτών των δύο Θηρίων. Αυτό θα είναι και το σύμβολο του Θεανθρώπου τής τελικής Κρίσης …Το σύμβολο αυτό, το οποίο θα περάσει στην αιωνιότητα ως σύνθεση των ΤΡΙΩΝ Θεανθρώπων, που είναι ΕΝΑΣ !!!
Όπου υπάρχει «Νυμφίος» υπάρχει και «Νύμφη» !!!
Πάμε τώρα στην περίφημη Πόρνη τής Βαβυλώνας. Αυτό το δημιούργημα του Θεού είναι εξίσου σημαντικό με τους Θεανθρώπους, γιατί αυτό «συντηρεί» τον Σχεδιασμό μέχρι να επανεμφανιστεί ο Υιός. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί η εμφάνιση του Υιού να έχει τα επιθυμητά παγκόσμια και αιώνια αποτελέσματα. Στον χρόνο λοιπόν που ο Θηλυκός Θεός θα «εγκυμονούσε» τον Θεάνθρωπο, ο Αρσενικός Θεός είχε άλλη εξίσου σημαντική «δουλειά» να κάνει. Σε εκείνον τον χρόνο θα «έχτιζε» τη Βαβυλώνα. Μέχρι να γεννηθεί ο «Βασιλεύς των Βασιλέων» ο Αρσενικός Θεός θα μεριμνούσε να υπάρχει Βασίλειο ανάλογο του μεγέθους Του και ης ισχύος Του. Μέχρι να γεννηθεί ο Υιός Του από τη Γυναίκα, Αυτός θα «έχτιζε» τη «σύντροφό» Του …Ένα Βασίλειο, το οποίο, επειδή το δημιούργησε ο Ίδιος ο Θεός, θα είχε ζωντανά χαρακτηριστικά, για να μπορεί να συμμετέχει ενεργά στον Σχεδιασμό …Ένα Βασίλειο, το οποίο θα είχε την ίδια γνώση με τον Υιό, αλλά διαφορετικό «φύλο». Όπως λοιπόν ο Θηλυκός Θεός «ΓΕΝΝΗΣΕ» τον Θεάνθρωπο, έτσι κι ο Αρσενικός Θεός «ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕ» την «Κόρη» με την οποία ο Υιός Αυτός στο ΤΕΛΟΣ τού ΣΧΕΔΙΟΥ θα γίνει ΕΝΑ μ’ Αυτήν. Μέχρι όμως ο Θεάνθρωπος Υιός να γίνει τέλειος Άνθρωπος-Θεός, η ίδια «αδυναμία» χαρακτηρίζει και την «Κόρη».
Εδώ, πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, πρέπει να κάνουμε μια διευκρίνηση, γιατί στο σημείο αυτό δημιουργείται ένα πρόβλημα θεολογικό, το οποίο επιτρέπει εδώ και αιώνες στους άσχετους και κακοήθεις μισογύνηδες της πατριαρχίας να το μετατρέπουν σε κοινωνικό, ισχυριζόμενοι ηλιθιότητες για τις οποίες μάλιστα επικαλούνται τις Ιερές Γραφές. Όταν λέμε ότι ο Υιός «γεννιέται» και η Κόρη «χτίζεται», δεν σημαίνει ότι η θηλυκή ύπαρξη είναι κατώτερη της ανδρικής. Όταν λέμε ότι ο Θεός «κατασκεύασε» σύντροφο για τον Υιό Του, δεν μιλάμε για κάτι «κατασκευασμένο» να υπηρετεί τον άνδρα …Δεν μιλάμε για ένα «κατώτερο» ανθρωποειδές, το οποίο έχει ως ρόλο του να υπηρετεί το «ανώτερο» αρσενικό όν.
Αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι το εξής απλό: Οι Ιερές Γραφές, για να περιγράψουν κάτι με τρόπο αποτελεσματικό, πολλές φορές δανείζονται στοιχεία τής ανθρώπινης ζωής, τα οποία είναι γνωστά και άρα κατανοητά απ’ όλους …«Άνδρας» λοιπόν για τις Ιερές Γραφές είναι πάντα το «σπέρμα» …Είναι ο φορέας μιας γνώσης και άρα είναι ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ συγκεκριμένος …και συγκεκριμένος ΑΝΘΡΩΠΟΣ μπορεί να είναι τόσο ένας άνδρας όσο και μία γυναίκα …«Άνδρας» στις Γραφές, δηλαδή, μπορεί να είναι και μία γυναίκα φιλόσοφος ή πολιτικός, γιατί η «γνώση» της είναι το «σπέρμα» που παράγει κι αφήνει πίσω της …«Γυναίκα» για τις Ιερές Γραφές δεν είναι ΠΟΤΕ ένας άνθρωπος ξεχωριστά …«Γυναίκα» είναι ΠΑΝΤΑ ένα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ …Ένα «σύστημα», το οποίο είναι «κατασκευασμένο» από τον ιδρυτή του και μπορεί με το «σπέρμα» μιας συγκεκριμένης γνώσης να δώσει συγκεκριμένα «παιδιά». Διαφορετικά «συστήματα» είναι διαφορετικές «γυναίκες» και με διαφορετικά «σπέρματα» κάνουν διαφορετικά «παιδιά».
Όταν για παράδειγμα διαβάζουμε στην αρχαία ελληνική μυθολογία ότι ο Δίας «πήγαινε» με τη μία και με την άλλη θεά ή θνητή γυναίκα, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον περίεργο σεξομανή, που κάνει διάφορα «κόλπα» για να ξεγελάει τις γυναίκες …Έχουμε να κάνουμε με μία Γνώση Θεανθρώπου, η οποία, επειδή είναι πολύ μεγάλη και «λαμπερή», είναι επιθυμητή απ’ όλα τα «θηλυκά» συστήματα …Μία Γνώση, η οποία διατίθεται επιλεκτικά σ’ αυτά, για να εξυπηρετήσει τον Θείο Σχεδιασμό και την οποία τα κοινωνικά συστήματα την παίρνουν κι «αναπαράγονται» μέσω αυτής. Το καθένα από τα συστήματα αυτά —με βάση τη δική του ιδιομορφία— «παράγει» διαφορετικά αποτελέσματα και άρα «παιδιά» για τον «ζωηρό» Δία.
Με τον ίδιο αυτόν τρόπο έχουν συνταχθεί όλες οι Ιερές Γραφές, εφόσον όλες είναι δοσμένες από τον Ίδιο Θεό. Ας μελετήσει κάποιος τη σκηνή τού Προπατορικού Αμαρτήματος, όπως αυτή παραδόθηκε στους ανθρώπους. Ο Όφις τού Προπατορικού Αμαρτήματος ήταν ένας δαιμόνιος άνδρας —και από τη «δρακόντεια» μορφή Του υποψιαζόμαστε ποιος ήταν Αυτός—. Η Εύα, η οποία πήρε το «δηλητηριασμένο» μήλο-«σπέρμα» ήταν το σύστημα εκείνο που παγιδεύτηκε και μεταλλάχθηκε από μητριαρχικό σε πατριαρχικό και άρα υιοθέτησε τους στόχους και τις επιδιώξεις τού Όφεως. Ο Αδάμ ήταν ο γιος της, ο οποίος ήταν πλέον «καταραμένος», γιατί «γεννιόταν» συνέχεια με το ίδιο «ελάττωμα», το οποίο ήταν αποτέλεσμα του «σφάλματος» και άρα της «αμαρτίας» τής «μητέρας» του. Έτσι κάπως περιγράφουν τα δρώμενα όλες οι Ιερές Γραφές και γι’ αυτόν τον λόγο «χρεώνουν» τα σφάλματα στις «γυναίκες». Όταν αυτά τα συστήματα-«γυναίκες» είναι φτιαγμένα από τον Θεό, είναι Θεές, ενώ, όταν είναι φτιαγμένα από ανθρώπους, είναι θνητές και βέβαια υπάρχουν και τα μικτά συστήματα. Ανάλογα λοιπόν με τις ανάγκες τού Σχεδίου ο άνδρας-Θεάνθρωπος επιλέγει ποια θα «γονιμοποιήσει», προκειμένου να δημιουργήσει τα δεδομένα που εξυπηρετούν το Σχέδιο αυτό …Επιλέγει ο Ίδιος ποια θα «γονιμοποιήσει» και άρα —εάν αυτό είναι απαραίτητο— καταφεύγει σε τεχνάσματα, προκειμένου να πάρει αυτό το οποίο θεωρεί απαραίτητο για τον Σχεδιασμό.
Η Βαβυλώνα τής Αποκάλυψης είναι κι αυτήν ένα τέτοιο σύστημα, και άρα «Γυναίκα» …Είναι το απολύτως θεοκρατικό σύστημα της Βαβυλώνας …Είναι ένα σύστημα, το οποίο το «δημιούργησε» ο Θεός εκ του μηδενός, για να το «παραδώσει» στον Υιό Του …Δεν προέκυψε από κάποια «γέννηση», γιατί είναι καθαρά δημιούργημα της Γνώσης τού Θεού. Αυτό το «Θηλυκό» έχει έναν συγκεκριμένο και πολύ σημαντικό ρόλο στον Θείο Σχεδιασμό …Είναι ένα σύστημα-«Γυναίκα», της οποίας η «καρδιά» τής Γνώσης είναι «προγραμματισμένη» ώστε να παραδοθεί στον Υιό …Είναι «γραφτό» γι’ αυτήν να γίνει ο Έρωτας του Υιού. Αυτό πρακτικά σημαίνει το εξής: Ο πυρήνας τής Γνώσης της —ο οποίος φυλάσσεται με πάθος από το ιερατείο της— «κλειδώνει» και «ξεκλειδώνει» ΜΟΝΟΝ από τη Γνώση τού Θεανθρώπου. Είναι δηλαδή εξ’ αρχής φτιαγμένη, ώστε να «ερωτευτεί» τον Υιό και μόνον Αυτόν. Τον Θεάνθρωπο, δηλαδή, μπορεί να τον καταλάβει κάποιος όχι μόνον από τον δικό Του Λόγο, αλλά και από τον «έρωτα» της «Κόρης». Απ’ αυτόν τον «έρωτα», δηλαδή, μπορεί να καταλάβει κάποιος ποιος είναι ο Υιός. Κανένας κοινός άνθρωπος —όσες γνώσεις και όση ευφυΐα κι αν έχει— δεν μπορεί να προκαλέσει τον «έρωτά» της, εάν αυτός δεν είναι ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος …κι αυτή είναι η σημαντικότερη «δικλείδα» ασφαλείας τού Σχεδίου τού Θεού.
Για όσο διάστημα ο Θεάνθρωπος είναι ατελές Θηρίο —και άρα όχι τέλειος αρσενικός ΘΕΟΣ— η «Κόρη» έχει επίσης ατελή χαρακτηριστικά. Δεν είναι δυνατόν ο Θεάνθρωπος να είναι απών και η «Κόρη» να είναι τέλεια …Δεν «προχωράει» το Σχέδιο …Δεν «έλκονται» Μνηστήρες, οι οποίοι θα την επιθυμούν και θα παγιδεύονται από τον έρωτά τους γι’ Αυτήν …Δεν υπάρχει νέο δυναμικό ανδρών, που με τις ικανότητές τους θα «σπρώξουν» το Σχέδιο. Η «Κόρη», λοιπόν, με τα ατελή αυτά χαρακτηριστικά «εκπορνεύεται» και άρα είναι «πόρνη», και όχι θηλυκή ΘΕΑ. Τι σημαίνει αυτό; …Στο διάστημα που η Βαβυλώνα υπάρχει, αλλά δεν έχει εμφανιστεί ο Θεάνθρωπος, αυτή «εκπορνεύεται» συστηματικά …«Εκπορνεύεται», για ν’ αυξήσει το μέγεθός της ταχύτατα και να γίνει ορατή σε ολόκληρο τον Κόσμο …Να γίνει ένας Μέγας Θρόνος για Τον Μέγα Αναμενόμενο. Για να αυξήσει την ισχύ της, «ακολουθεί» —χωρίς να ερωτεύεται— όλους τους βασιλείς, οι οποίοι της υπόσχονται πλούτο και δύναμη …Βασιλείς όπως ο Κύρος, ο Ξέρξης ή ο Δαρείος κλπ. …Αυτοί τη στολίζουν και την «προικίζουν», για να την κάνουν να είναι τόσο ισχυρή, ώστε να φαίνεται απ’ όλον τον κόσμο και να «προκαλεί» ΟΛΟΥΣ τους άνδρες υποψήφιους μνηστήρες.
Κάπου εκεί κοντά στα «κρεβάτια» τής «αμαρτίας» και της «εκπόρνευσης» της Βαβυλώνας ο Αρσενικός Θεός δημιούργησε και τον άλλο σημαντικό λαό για τον Σχεδιασμό Του. Δημιούργησε τον «εκλεκτό» λαό των Ισραηλιτών. Αυτόν τον λαό τον δημιούργησε και δεν τον «γέννησε» ως Υιό. Ο Αρσενικός Θεός δεν «γεννά» όπως «γέννησε» ο Θηλυκός Θεός τους Έλληνες. Τον «εκλεκτό» λαό τον «δημιούργησε» ως Άνδρας με φοβέρες, απειλές και υποσχέσεις, ώστε το κοινωνικό του σύστημα, να λάβει κάποια πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Τον ξεχώρισε από άλλους όμοιούς του λαούς τής πατριαρχίας και του έδωσε τα χαρακτηριστικά εκείνα, ώστε ν’ ανανεώνεται ως λαός μέσα στους αιώνες με τις ίδιες πάντα φοβέρες κι απειλές, αλλά να μην αναπαράγεται με τον συμβατικό τρόπο —ώστε να «γεννά» και να εξελίσσεται— και άρα την κοινωνία του την έκανε «στείρα» …Τη «δημιούργησε», ώστε να υπάρχει μόνιμα με τα επιθυμητά χαρακτηριστικά και τη στιγμή που θα εξυπηρετούσε το Σχέδιό Του να «τρυπώσει» ο Ίδιος ανάμεσα στα μέλη της και να το «σπρώξει» στην εξέλιξή του. Δημιούργησε τον λαό των «εχιδνών», για να μπορέσει ο Ίδιος ως «Όφις» —και άρα ως «Υιός τού Ανδρός»— να «επιτεθεί» στον «Υιό τής Γυναίκας», ο οποίος θα εμφανιζόταν πρώτος στο Σχέδιο, διεκδικώντας τον έρωτα της «Κόρης» τού Θεού.
Αυτό το «παιχνίδι» τού «έρωτα» μεταξύ τού Υιού και της Γυναίκας είναι το όλο μυστικό τού Σχεδιασμού. Πότε άρχισε αυτό το «παιχνίδι»; …Με την εμφάνιση του Αλεξάνδρου στο προσκήνιο. Πριν καν Αυτός ξεκινήσει για την εκστρατεία Του στην Ασία, ήδη ακουγόταν διάφορες φήμες για τον ρόλο Του και την προσωπικότητά Του …Ήδη ακούγονταν φήμες για την «περίεργη» μητέρα Του, η οποία ήταν ιέρεια του Διονύσου και «κοιμόταν» με φίδια —κι άλλα περίεργα—. Το νεαρό τής ηλικίας Του Τον έκανε έναν γοητευτικό ήρωα …και στους ανθρώπους αρέσουν οι ήρωες. Αυτός ο ήρωας ξεκίνησε εκστρατεία εναντίον τής Υπερδύναμης της εποχής, που ήταν η Περσική Αυτοκρατορία …Το «περίβλημα» της φοβερής και τρομερής Βαβυλώνας. Όλοι πλέον περίμεναν να δουν τι θα γίνει σ’ αυτήν την εκστρατεία.
Εάν κατόρθωνε αυτό, το οποίο εκείνη τη στιγμή φαινόταν ακατόρθωτο, τότε θα μπορούσε να επιβεβαιώσει τις φήμες που Τον «ακολουθούσαν» αλλά κι αυτές που «προηγούνταν» Αυτού. Εάν κατόρθωνε και κατακτούσε τον «έρωτα» της Βαβυλώνας, θα επιβεβαίωνε τη θεϊκή καταγωγή Του και τον ρόλο Του. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια είχε κατορθώσει το ακατόρθωτο. Ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε ένας άνθρωπος, τον οποίο ΟΛΟΚΛΗΡΗ η ανθρωπότητα Τον έβλεπε με έναν θετικό τρόπο …και κυρίως Τον «έβλεπε». Στην κυριολεξία οι κοινωνίες τής εποχής εκείνης —και μάλιστα εκείνες της αυταρχικής Ασίας— ένιωθαν ότι ήρθε η ώρα τού Μεσσία. Ο Αλέξανδρος είχε σκορπίσει την ελπίδα στον Κόσμο. Για κάποιους ήταν ο ανίκητος Μεσσίας …Ο τρομερός Διόνυσος στη θριαμβευτική Του «εκστρατεία» στην Ασία. Οι Γραφές πλέον το επιβεβαίωναν και όλοι αισθάνονταν τη μεγάλη αλλαγή στον κόσμο εκείνης της εποχής.
Ο Αλέξανδρος, όμως, πέθανε ακριβώς στη μεγάλη Του «ώρα». Άφησε πίσω Του το «δακτυλίδι» τής διαδοχής. Ο Μεσσίας όρισε τον διάδοχό Του ανάμεσα στους πάντες —και μη διαχωρίζοντας Έλληνες από Βάρβαρους— …«Τω κρατίστω» είπε, και «πέθανε» …«Στον πιο ισχυρό» είπε ο Θεάνθρωπος …και ποιος θα ήταν πιο κατάλληλος από τη Ρώμη, που, εκτός από τη χάρη, είχε και το «όνομα»; Μετά από πολλές ζυμώσεις και πολλές ανακατατάξεις στα ελληνιστικά βασίλεια ο νικητής ήταν η Ρώμη …Η ελληνιστική Ρώμη …Η Ρώμη, η οποία θα διατηρούσε «ζωντανό» τον Αλέξανδρο ως Θεό της …Η Ρώμη, η οποία θα γινόταν η έδρα τού Αυτοκράτορα. Η πρώτη έδρα Αυτοκράτορα στην Ευρώπη και μακριά από τον χώρο γέννησης της «Κόρης». Το «παιχνίδι» τού «έρωτα» είχε πετύχει τον σκοπό του. Η Βαβυλώνα «ερωτεύτηκε» τον Ευρωπαίο Αλέξανδρο και τον «ακολούθησε» στη Ρώμη …Η Ρώμη στο εξής θα ήταν η έδρα της …Εκεί θα ζούσε τον «έρωτά» της με τον αθάνατο Αυτοκράτορα.
Ο «Υιός τής Γυναίκας» τα είχε καταφέρει. Είχε θριαμβεύσει εις βάρος τού πιο σκληρού και ισχυρού πατριαρχικού συστήματος και το είχε κάνει να Τον «ερωτευτεί». Είχε φέρει την πιο όμορφη, πλούσια και ισχυρή Νύφη τής Δημιουργίας στην Ευρώπη. Η πατριαρχία, όμως, δεν είχε πει την τελευταία της «κουβέντα» …Ήταν βέβαιο ότι δεν θα τα «παρατούσε» τόσο εύκολα. Ο «Υιός τής Γυναίκας» είχε πατήσει τον μεγάλο Όφι τής Βαβυλώνας στο «κεφάλι», αλλά δεν ήταν Αυτός που θα καθόριζε το τέλος τής Πατριαρχίας. Ο Όφις ο Αρχαίος τού Προπατορικού Αμαρτήματος ήταν ακόμα «ζωντανός». Ο λαός των «εχιδνών» βρισκόταν ανάμεσα στους λαούς τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας …Οι Εβραίοι περιφέρονταν ανάμεσα στους Ρωμαίους. Ανάμεσα σ’ αυτές τις «έχιδνες» «τρύπωσε» ο «Υιός τού Ανδρός» …Ο «Όφις ο αρχαίος» …Ο Υιός τού Θεού, που, όπως είπαμε, ήταν ο Ίδιος ο Θεός, γιατί απλούστατα δεν μπορούσε να Τον «γεννήσει» —ούτε ο Ίδιος ούτε το «στείρο» ιουδαϊκό σύστημα—.
Αυτός ο «Υιός τού Ανδρός» —όπως είχε προφητευτεί αιώνες πριν— «δάγκωσε» τον «Υιό τής Γυναίκας» στην πτέρνα …«Δάγκωσε» Αυτόν, ο οποίος πάτησε το πατριαρχικό σύστημα στο κεφάλι. Μέσα σε λίγους αιώνες —και μετά την κοσμογονική απόφαση του Μεγάλου Κωνσταντίνου— ολοκληρώνεται ο αρχικός Πατριαρχικός Σχεδιασμός, ο οποίος «διακόπηκε» προσωρινά από τον «Υιό τής Γυναίκας». Ο «Υιός τού Ανδρός» «ξανακερδίζει» τη Βαβυλώνα τής Ευρώπης, την οποία «έχασε» για κάποιον χρόνο από τον «Υιό τής Γυναίκας». Το πιο σκληρό σύστημα της Πατριαρχίας —με αυθεντικό αυτοκράτορα της Πατριαρχίας— περνάει στην Ευρώπη, όπου ούτε θεωρητικά δεν υπήρχαν οι δυνατότητες να δημιουργηθεί ένα τόσο ισχυρό και δογματικό σύστημα επάνω σ’ έναν τόσο φτωχό χώρο. Αυτό, δηλαδή, το οποίο δημιουργούνταν εύκολα επάνω στον Τίγρη, τον Ευφράτη ή τον Νείλο και τα απίστευτα πλούτη τους, «μετακινήθηκε» στη φτωχή Ευρώπη.
Η «Γυναίκα» «παρατάει» τον πρώτο Θεάνθρωπο και ζει τον «έρωτά» της με Τον νέο, με Τον οποίο γνωρίζονταν από την Ασία. Το νέο «καταφύγιο» του «έρωτά» Τους είναι η Νέα Ρώμη πλέον …Εκεί «στήνουν» το Παλάτι Τους …Ανάμεσα από την Ευρώπη και την Ασία …Ανάμεσα από την προβληματική Ευρώπη και την πλούσια Ασία, η οποία θα μπορούσε με τους πόρους της να συντηρεί το νέο ζεύγος. Το «φως», το οποίο είχε σκορπίσει ο Αλέξανδρος, χάθηκε και έσβησε ξανά. Τώρα θα έμπαινε η κοινωνία στον απόλυτο ασιατικό Μεσαίωνα της Πατριαρχίας. Οι άνθρωποι θα αναπολούσαν τον Αλέξανδρο, αλλά θα τους φαινόταν πλέον σαν «παραμύθι» η περίοδός Του. Τώρα θα δάγκωναν τις γλώσσες τους από τον πόνο κι απλά θα περίμεναν να έρθει το πλήρωμα του χρόνου, για να τους λυτρώσει ο Ίδιος ο Θεός από το μαρτύριο. Τα πάντα είχαν πλέον σφραγιστεί !!!
Οι δύο Θεάνθρωποι είχαν πετύχει το ακατόρθωτο. Ο πρώτος μετακίνησε το σύστημα της Βαβυλώνας στην Ευρώπη κι ο δεύτερος το «κλείδωσε» με ακατάλυτες σφραγίδες. Όμως, το ιδιόμορφο στοιχείο τού Σχεδιασμού ήταν ότι η «νύφη» βρισκόταν και πάλι μόνη της να «περιμένει» …Μπήκε δηλαδή ξανά σε κατάσταση αναμονής, όπως ήταν στην Ασία. Ναι μεν μπήκε στην Ευρώπη, αλλά ο «γαμπρός» ήταν «φευγάτος» …Το σύστημα της Βαβυλώνας είχε «στηθεί» στην Ευρώπη, αλλά οι Θεάνθρωποι ήταν νεκροί …Είχαν «φύγει» και είχαν «πάει» εκεί όπου έπρεπε να δώσουν τις «μάχες» Τους για το Θείο Σχέδιο. Η «νύφη» ήταν πλέον μια «Πηνελόπη», η οποία ήταν υποχρεωμένη να συντηρεί το Παλάτι και να περιμένει τον σύζυγό Της να γυρίσει από τη Μεγάλη Μάχη …Τη Μάχη των Μαχών, που είναι ο Μυστικός Σχεδιασμός τού Θεού …Ήταν υποχρεωμένη να ζει με τους δούλους τού Συζύγου Της και να μεριμνά για τον Οίκο Του …Να μεριμνά και να περιμένει στωικά την επιστροφή Του.
Μόλις συνέβη αυτό —μέσω του «Γάμου» τού Υιού— και ο Υιός ταυτίστηκε με ακατάλυτους δεσμούς με τη σύντροφό Του, ο Θεός έπρεπε να μεριμνήσει για την ασφάλεια ολόκληρου του Σχεδιασμού και βέβαια των πρωταγωνιστών του. Ο Ελληνισμός από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα δεν έπρεπε να είναι ενεργός, γιατί από τη μία απειλούσε τον Σχεδιασμό κι από την άλλη απειλούνταν κι ο ίδιος από την εξουσία τού ζεύγους. Άρα; …Άρα, έπρεπε ο Θηλυκός Θεός —που «γεννά»— ν’ αποσυρθεί κάπου, όπου να είναι ασφαλής. Αυτό και έγινε στην «έρημο» …Ο Θεός έφτιαξε το Ισλάμ με χαρακτηριστικά «ερήμου», για να προφυλάξει τον Ελληνισμό μέχρι να ξαναγίνει απαραίτητη η παρουσία του. Το Ισλάμ είναι απολύτως ουδέτερο με τον Ελληνισμό. Μπορούν να συνυπάρχουν επί αιώνες, χωρίς ν’ αλληλοεπηρεάζονται. Οι Έλληνες δεν ενοχλούν με την παρουσία τους τούς Μωαμεθανούς και οι Μωαμεθανοί έχουν «εντολές» από τον Προφήτη να μην τους κάνουν κακό. Οι Έλληνες δεν μπορούν —ακόμα και με τις γνώσεις τους— να παρασύρουν τους Μωαμεθανούς σε επικίνδυνους σχεδιασμούς και άρα ο Ελληνισμός μέσα στο Ισλάμ απλά επιβιώνει χωρίς «εξάρσεις».
Οι Επτά σφραγίδες και οι Τέσσερις Καβαλάρηδες
Από τη στιγμή που ο Ασιάτης Ιησούς έγινε ο Κύριος τής ευρωπαϊκής Ρώμης ο Σχεδιασμός, όπως είπαμε, «κλείδωσε». Ό,τι περιγράφεται στην αρχή τής Αποκάλυψης ως κακό για την ανθρωπότητα είχε πλέον συμβεί …Αυτά, δηλαδή, τα οποία είπαμε ότι ακολουθούν νόμους τού παράδοξου, όπου τα πάντα γίνονται μπροστά μας, ενώ έχουν ολοκληρωθεί αιώνες πριν. Τότε ολοκληρώθηκε κι αυτό το οποίο είχε περιγραφεί με την επέλαση των φοβερών Καβαλάρηδων …Ολοκληρώθηκε αυτό, το οποίο περιγράφεται από την αρχή τής Αποκάλυψης και του οποίου οι συνέπειες μόνον μετά το αποτέλεσμα της επέλασης αυτής γίνονται ορατές. Ποιοι είναι λοιπόν οι Τέσσερις φοβεροί Καβαλάρηδες, οι οποίοι, μετά την ολοκληρωτική ταύτιση του Ιησού με τη Νέα Ρώμη, σκόρπισαν τον πόνο και τον πανικό στον Κόσμο;…
…Οι Τέσσερις Καβαλάρηδες είναι οι Θεάνθρωποι. «Μα —θα πει κάποιος— οι Θεάνθρωποι, όπως έχουμε πει πιο πάνω, είναι δύο!» …Αυτό ακριβώς …Οι Θεάνθρωποι είναι δύο, αλλά είναι αθάνατοι. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να ενεργούν τόσο ως ζωντανοί όσο και ως νεκροί !!! …Μπορούν να ενεργούν τόσο ως παρόντες όσο και ως απόντες …Είναι θέμα πρόσημου. Οι Θεάνθρωποι διαθέτουν τεράστια δύναμη, η οποία όμως παραμένει στη Γη ακόμα κι όταν Αυτοί «αποσύρονται». Όταν αυτήν τη δύναμη τη διαχειρίζονται οι Ίδιοι ως ζωντανοί, αυτή η κατάσταση έχει θετικό πρόσημο για την ανθρωπότητα. Όταν αυτήν τη δύναμη τη διαχειρίζονται οι διάδοχοί Τους «αντ’ Αυτών», αυτό έχει αρνητικό πρόσημο για την ανθρωπότητα, γιατί απλούστατα αυτό επιβάλει ο Σχεδιασμός. Έτσι δημιουργούνται κι εμφανίζονται τα «Αντίθετα», τα οποία όλους αυτούς τους αιώνες με την πελώρια ισχύ τους τρομάζουν τους ανθρώπους …Έτσι από τον Χριστό προκύπτει ο «Αντίχριστος» …Από τον Θεό ο «Αντίθεος».
Ο Αντίχριστος, δηλαδή —τον οποίο υποτίθεται οι Χριστιανοί τρέμουν και περιμένουν να έρθει μετά τον Χριστό— στην πραγματικότητα «γεννήθηκε» την αμέσως επόμενη στιγμή που πέθανε ο Χριστός επάνω στον Σταυρό …Δευτερόλεπτα μετά …Ούτε καν μία ώρα μετά …«Γεννήθηκε» όταν ο Χριστός ολοκλήρωσε την τελευταία Του φράση …«Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί», παραδίδοντας το Πνεύμα Του στον Θεό και τη Δύναμή Του στους διαδόχους Του …«Γεννήθηκε» όταν κάτω από τον Σταυρό οι «μαθητές» Του έκαναν σχέδια για το πώς θα χειριστούν τη δύναμή Του. Τρεις ημέρες μετά —και άρα με την «Ανάσταση» του Νεκρού στον λαό των «νεκρών»— ο Αντίχριστος ήταν πλέον πανίσχυρος. Όπως είχε φωνάξει στον Σταυρό, Τον είχε εγκαταλείψει ο Θεός μόνο Του …και τρεις ημέρες μετά ο «Όφις ο Αρχαίος» είχε γύρω του δώδεκα όφεις έτοιμους να ξεχυθούν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και να τη «δηλητηριάσουν» …Όφεις πεινασμένους, αγράμματους και κομπλεξικούς, οι οποίοι θα εξαντλούσαν όλα τα όρια της τεράστιας εκείνης εξουσίας, η οποία από «τύχη» βρέθηκε στα χέρια τους. Από τη στιγμή που ο Πέτρος πήρε την εξουσία τού Χριστού στα χέρια του, ο Αντίχριστος είχε πλέον «ζωή» και μαζί με τους Δώδεκα Αποστόλους Του θα «κάλπαζε» επάνω στον Κόσμο. Μετά απ’ αυτό η ανθρωπότητα θα ήταν πλέον εκείνη, η οποία θα φώναζε «Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί».
Όλα είναι θέμα «πρόσημου» μιας δύναμης η οποία εκδηλώθηκε, αλλά, επειδή παραμένει στη Γη και στα χέρια αυτών που δεν πρέπει, γίνεται αρνητική. Εάν για παράδειγμα το θετικό πρόσημο της παρουσίας τού Αλεξάνδρου στη Γη παρέμενε θετικό ακόμη και με τη μετέπειτα δράση των διαδόχων Του, τότε θα τελείωνε το Θεϊκό Σχέδιο άκαιρα και χωρίς καμία πιθανότητα επιτυχίας …Δεν θα είχε κανένα νόημα η «απόσυρση» του Αλεξάνδρου. Το ίδιο θα συνέβαινε κι αν ο Χριστός δεν πέθαινε επάνω στον Σταυρό …Δεν θα υπήρχε κάποια εξέλιξη. Η «παραπλάνηση» του Θεανθρώπου και η κατάληξη της Δύναμής Του στα σωστά «λάθος» χέρια, είναι αυτό το οποίο δίνει ώθηση στο Σχέδιο. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε νόημα ούτε στον πρώιμο θάνατο του Αλεξάνδρου ούτε στη Θυσία τού Ιησού. Τόσο οι Αυτοκράτορες της Ρώμης όσο και οι Απόστολοι του Ιησού έπρεπε να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά τα οποία θα έκαναν με την ίδια δύναμη οι Θεάνθρωποι εάν Αυτοί ήταν ζωντανοί. Κάνοντας τα αντίθετα, δημιουργούσαν τον Καβαλάρη-«είδωλο» με την ίδια ισχύ και τα αντίθετα χαρακτηριστικά !!!
Ο Ίππος ο Λευκός, λοιπόν, με τον Καβαλάρη του είναι ο Αλέξανδρος επάνω στον Ελληνισμό. Ο Ίππος ο Πυρρός με τον δικό του Καβαλάρη είναι ο εκάστοτε διάδοχός Του αυτοκράτορας της Ρώμης επάνω στην αυτοκρατορία τής Ρώμης. Ο Ίππος ο Μέλας με τον Καβαλάρη του είναι ο Ιησούς επάνω στον Ιουδαϊσμό, ο οποίος —σύμφωνα και με τον Ίδιο— είναι ο «Κάτω Κόσμος». Τέλος ο Ίππος ο Χλωρός με τον Καβαλάρη του είναι οι διάδοχοι τού Πέτρου …Πατριάρχες και Πάπες επάνω στη χριστιανική Νέα Ρώμη και βέβαια στα είδωλά της. Οι Καβαλάρηδες αυτοί, οι οποίοι συνδέονται με τον Ελληνισμό, είναι «ζωντανοί» άνθρωποι, ενώ εκείνοι, οι οποίοι συνδέονται με τον Ιουδαϊσμό, εμφανίζονται ως σκελετοί και άρα ως «νεκροί» άνθρωποι. Ο Αλέξανδρος κρατά τόξο, γιατί στη σύντομη ζωή Του έκανε νικηφόρες μάχες σε μεγάλες αποστάσεις, οι οποίες είχαν περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα και Του απέδωσαν αίγλη και δόξα, αλλά δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο «βάθος» κατάκτησης …Μοιάζουν με χτυπήματα τόξου, που, ναι μεν σκοτώνουν σε μακρινές αποστάσεις, αλλά είναι χτυπήματα αδύναμα. Αντίθετα οι διάδοχοί Του στο άλογο της Ρώμης κρατάνε ξίφος και άρα κατακτούν πραγματικά τους χώρους κι εγκαθιστούν πραγματικά το καθεστώς τους.
Ο Ιησούς επάνω στο άλογο του Ιουδαϊσμού κρατά ζυγό, γιατί υποσχόταν Απόλυτη Δικαιοσύνη και Αιώνια Τιμωρία των αδίκων …Μέσα στον ρόλο Του ως «Υιός τού Ανδρός» όμως —και πριν παραδώσει στους διαδόχους Του— θα έπρεπε να σεβαστεί κάποιους περιορισμούς. Επειδή η Δύναμή Του ήταν άπειρη και υπήρχε κίνδυνος από την κακή χρήση της από τους κοινούς θνητούς που θα την διαχειρίζονταν, επιβλήθηκαν περιορισμοί. Για την ασφάλεια λοιπόν του Σχεδιασμού έπρεπε ν’ αποφύγουν οι διάδοχοί Του έναν γενικό «θερισμό», ο οποίος θα μπορούσε να καταστρέψει τις προοπτικές ολοκλήρωσης του Σχεδιασμού. Τότε ακούστηκε η φωνή πριν την εναλλαγή των δύο τελευταίων αλόγων …(Αποκ. Ιωάν. 6.6) «καὶ ἤκουσα ὡς φωνὴν ἐν μέσῳ τῶν τεσσάρων ζῴων λέγουσαν· χοῖνιξ σίτου δηναρίου, καὶ τρεῖς χοίνικες κριθῆς δηναρίου· καὶ τὸ ἔλαιον καὶ τὸν οἶνον μὴ ἀδικήσῃς». Με βάση τη λογική ο «Υιός τού Ανδρός» υποχρεούταν να προστατεύσει τον Ελληνισμό, προκειμένου να μην χαθεί το θηλυκό σύστημα που «γεννά». Δεν έπρεπε να επιτραπεί στην πιο ισχυρή μορφή τής Πατριαρχίας να κάνει κακό στη «Γυναίκα».
Γι’ αυτόν τον λόγο γίνεται αναφορά στον «σίτο» και στον «οίνο», που για τον αρχαίο Κόσμο ήταν συμβολισμοί οι οποίοι αφορούσαν τους Έλληνες. Το άλογό Του ήταν μικροκαμωμένο άσχημο κι ασήμαντο σαν στείρο μουλάρι —όπως είναι ο Ιουδαϊκός Κόσμος— κι αυτό που έμενε ήταν μόνον ο Λόγος Του. Αντίθετα το άλογο των διαδόχων Του είναι τρομερό …Είναι το «χλωρό» άλογο της χριστιανικής Ρώμης, το οποίο είναι πολύ πιο άγριο, πολύ πιο ισχυρό και απείρως πιο φονικό από το κόκκινο άλογο της ελληνιστικής Ρώμης. Ο καβαλάρης εκεί κρατά το δρεπάνι τού Χάρου, γιατί απλούστατα ο Χριστιανισμός εξιουδάιζε ακόμα και με τη βία τούς ανθρώπινους πληθυσμούς και άρα τους «θέριζε», βάζοντάς τους μαζικά στον Κάτω Κόσμο …Βάζοντάς τους στον κόσμο των Ιουδαίων και άρα των «νεκρών». Επάνω στον χλωρό ίππο κάθονταν οι «αλάθητοι» Πάπες και Πατριάρχες, οι οποίοι εξειδικεύονταν στα λάθη. Το τέταρτον της Γης που «θέρισαν» είναι περίπου το τελικό μέγεθος του Χριστιανισμού σε σχέση με τις άλλες τρεις μεγάλες θρησκείες …Το Ισλάμ, τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό.
Η μεθυσμένη Πόρνη…
…και η Μεγάλη Ημέρα τού Κυρίου
Από τη στιγμή που είχε βγει ο τέταρτος Ίππος, ο Χριστιανισμός ήταν η κυρίαρχη Τάξη Πραγμάτων για τον χώρο τής Δύσης. Οι επτά φιάλες τής οργής τού Θεού είχαν πλέον «αδειάσει» το περιεχόμενό τους στη Γη και οι άνθρωποι υπέφεραν αφόρητα. Ο κόσμος είχε μπει στην περίοδο που εμείς γνωρίζουμε ως χριστιανικό Μεσαίωνα …Στην περίοδο του απόλυτου «σκότους» στην Ευρώπη —και όχι μόνον—. Στο χρονικό αυτό διάστημα έχουμε την παντοδυναμία τής Πόρνης και του Θηρίου …Η Ρώμη στην περίοδο αυτήν είναι στην κυριολεξία ανεξέλεγκτη κι αποτελεί μια ανοικτή «πληγή» για την ανθρωπότητα …Η Ρώμη έχει διαφθείρει κι έχει εκμαυλίσει τις ηγεσίες όλων των λαών επάνω στους οποίους ασκεί εξουσία …Το δίδυμο του νεκρού Ιησού και της Ρώμης έχουν γίνει πλέον μια οδυνηρή πραγματικότητα για τον κόσμο.
Τα δύο Θηρία, τα οποία είδε ο Ιωάννης στην αρχή τής Αποκάλυψης, είχαν οριστικά αλλάξει θέσεις μεταξύ Τους στον Θρόνο τής Ρώμης και ο νικητής Ιησούς είχε πάρει την Πόρνη για τον Εαυτό Του. Γι’ αυτόν τον λόγο η Αποκάλυψη μιλάει για Πορνεία. Η «Νύμφη» τής Ασίας εκπορνεύτηκε για τα συμφέροντά της. Η «Νύμφη» τής Βαβυλώνας, η οποία από «έρωτα» είχε ακολουθήσει τον Αλέξανδρο στην Ευρώπη, άρχισε να Τον «απατά» με τον Ασιάτη Ιησού. «Ξέχασε» τον έρωτά Της για τον «Υιό τής Γυναίκας» και είχε γίνει ΕΝΑ με τον «Υιό τού Ανδρός». Το «ζεύγος» τού ολέθρου, το οποίο προηγουμένως δέσποζε επάνω στον Ευφράτη, είχε μεταφερθεί στην Ευρώπη και έκανε τα ίδια. Ο «Υιός τού Όφεως» μαζί με την Πόρνη λειτουργούσαν όπως ακριβώς λειτουργούσαν στη Βαβυλώνα τής Ασίας και είχαν πλέον γίνει οι κυρίαρχοι του Δυτικού Κόσμου. Η Πόρνη είχε «μεθύσει» με τη δύναμή Της. Αυτής της Πόρνης ο «Εραστής» ήταν ο Σατανάς. Αυτός, ο οποίος προοριζόταν ν’ ανέβει από την Άβυσσο, για να συντριβεί από τον Κύριο. Μέχρι βέβαια να συμβεί αυτό, οι άνθρωποι θα υπέφεραν από τις πληγές τής οργής τού Θεού. Μέχρι να δοκιμάσει η Πόρνη με τον Εραστή Της να κατακτήσει την απόλυτη κοσμοκρατορία, οι άνθρωποι θα υπέμεναν τον βασανισμό Της.
Όταν στη συνέχεια η Αποκάλυψη περιγράφει τον Θρίαμβο του Κυρίου, και πάλι εμφανίζεται ο Λευκός Ίππος και ο νέος Καβαλάρης —ο οποίος είναι και πάλι ο παλιός—. Αυτός ο Ιππέας είναι που θα συντρίψει τον Σατανά. Αυτός είναι ο τελευταίος Θεάνθρωπος. Αυτός είναι Ένας και δεν έχει «είδωλο». Αυτό σημαίνει ότι θα εμφανιστεί στον Άνω Κόσμο και εκεί θα παραμείνει. Δεν θα αφεθεί να λειτουργήσει σαν «νεκρός» …Δεν προβλέπεται στον Σχεδιασμό να λειτουργήσει σαν «νεκρός». Αυτά, τα οποία θα κάνει, θα τα κάνει εν ζωή. Όμως, για ν’ αντιληφθούμε τι σημαίνουν όλα αυτά, θα πρέπει —όπως είπαμε— να κατανοούμε την έννοια του χρόνου με τον τρόπο που «βλέπει» τα πράγματα ο Θεός …Τα γεγονότα, λοιπόν, που θα γίνουν, έχουν ξαναγίνει …Αυτά, τα οποία περιμένουμε να «δούμε», είναι αυτά τα οποία έχουμε ήδη «δει».
Όλα έχουν διπλή «ανάγνωση», γιατί δύο είναι οι Κόσμοι στους οποίους γίνεται αναφορά στις Γραφές …και στους Κόσμους αυτούς συμβαίνουν τα ίδια πράγματα, αλλά όχι ταυτόχρονα. Όπως συμβαίνει με τον Θεό και τον άνθρωπο, έτσι συμβαίνει και με τους δύο αυτούς Κόσμους …Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν λειτουργούν κι αυτοί …Ό,τι γίνεται στον έναν, θα γίνεται και στον άλλο, αλλά όχι ταυτόχρονα. Επειδή βέβαια ο «Ουρανός» «προηγείται» και τα πάντα εκεί γίνονται «στιγμιαία», αυτός, ο οποίος ακολουθεί, είναι ο δικός μας Κόσμος, στον οποίο πρέπει να περιμένουμε αιώνες για να εξελιχθούν τα ίδια πράγματα …Αυτό, το οποίο στον Άνω Κόσμο τελειώνει, στον Κάτω Κόσμο αρχίζει και ξεκινάει κλπ.. Όταν λοιπόν στον Άνω Κόσμο γίνεται μάχη μεταξύ τής Πατριαρχίας τού Όφεως και των παιδιών τής Γυναίκας, δεν σημαίνει ότι αυτό έχει συμβεί στον Κάτω Κόσμο —και άρα στον Κόσμο των ανθρώπων— …Σημαίνει απλά ότι θα επαναληφθεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και στον Κάτω Κόσμο.
Όταν, για παράδειγμα, ο Μιχαήλ «νικάει» στον Άνω Κόσμο τον Διάβολο και τους «αγγέλους» Του, δεν σημαίνει ότι «νίκησε» στον Κάτω Κόσμο. Σημαίνει απλά ότι ΘΑ νικήσει και στον Κάτω Κόσμο, γιατί αυτό έχει ήδη γίνει στον Άνω Κόσμο. Αυτό το γεγονός, δηλαδή, θα πρέπει να «μεταφερθεί» στον πολύ αργό —λόγω ανθρωπότητας— Κάτω Κόσμο, για να το «δουν» οι άνθρωποι και να βιώσουν βέβαια τις όποιες συνέπειές του …Θα πρέπει να «πέσει» ο Μιχαήλ και οι «άγγελοί» Του στον Κάτω Κόσμο, στον οποίο βρίσκεται ήδη ο Διάβολος, για να επαναλάβουν τη σύγκρουσή Τους κι εκεί οι δύο «μονομάχοι» …ΤΑ ΠΑΝΤΑ γίνονται με τον ίδιο τρόπο και πάντα με τη σειρά που εξυπηρετεί το Σχέδιο …Πρώτα «πέφτει» Διάβολος και μετά ο Σατανάς …Πρώτα «πέφτει» Αυτός, ο οποίος μπορεί να πλανέψει και να παρασύρει τους ανθρώπους και μετά Αυτός, ο οποίος θα τους «εγκλωβίσει» στην «παγίδα» …Πρώτα εμφανίζεται ο Αλέξανδρος και μετά ο Ιησούς …Πρώτα εμφανίζεται ο πρώτος Θεάνθρωπος και μετά ο δεύτερος. Εκεί θα πολεμήσει ο Σατανάς τον Διάβολο για την απόλυτη εξουσία στον Κάτω Κόσμο.
Αυτή είναι μια μάχη μεταξύ Αρχαγγέλων. Όταν αυτοί οι Αρχάγγελοι «πέφτουν» στον Κάτω Κόσμο, συνεχίζουν να έχουν την ίδια δύναμη, αλλά το «πρόσημο» της δύναμης αυτής αλλάζει και γίνεται αρνητικό. Γίνονται δυνάμεις τού Κακού, γιατί απλούστατα στον Κάτω Κόσμο όλα είναι αρνητικά και άρα και οι δυνάμεις που πρωταγωνιστούν …Το άσπρο γίνεται μαύρο και το καλό γίνεται κακό …Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα αρνητικά μιας φωτογραφίας, όπου όλα είναι απολύτως ίδια, αλλά αλλάζουν θέσεις τα χρώματα μεταξύ τους. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τους Κόσμους …Ο ένας Κόσμος είναι το «αρνητικό» τού άλλου …Ο νεκρός Αρχάγγελος είναι το «αρνητικό» τού ζωντανού εαυτού Του, παραμένοντας όμως το ίδιο ισχυρός. Ο Μιχαήλ, ο οποίος συνδέεται με τον πατριαρχικό Ιουδαϊσμό, είναι ο Σατανάς …και πολεμά με τον Γαβριήλ, τον Διάβολο, ο οποίος συνδέεται με τη Γυναίκα και τον Ελληνισμό.
Αυτοί οι Αρχάγγελοι είναι οι επικεφαλής των «αγγελικών στρατευμάτων». Οι ιουδαϊκές «δυνάμεις» τού Μιχαήλ —Αρχαγγέλου τού Ανδρός— πολεμούν τις ελληνικές «δυνάμεις» τού Γαβριήλ —Αρχαγγέλου τής Γυναίκας—. Ο Γαβριήλ ΠΑΝΤΑ συνδέεται με τον Θηλυκό Θεό, ο οποίος γεννά. Όπου βρίσκεται ο Θηλυκός Θεός, εκεί βρίσκεται και ο Γαβριήλ. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Έλληνες λατρεύουν με τόσο πάθος την Παναγία …Ο Γαβριήλ είναι Αυτός που πλησιάζει την Παναγία, ώστε να την ενημερώσει για την εγκυμοσύνη της. Ο Ίδιος είναι πάλι που, μέσω τού Προφήτη Μωάμεθ, δημιουργεί την «έρημο», για να προστατεύσει τη «Γυναίκα». Όταν —για την πρόκληση εξελίξεων— υπάρχει «επαφή» Αρχαγγέλου, που αφορά μια θηλυκή «έκφραση» του Θείου, ΠΑΝΤΑ ο Γαβριήλ είναι παρών και ΠΟΤΕ ο Μιχαήλ. Ο Μιχαήλ είναι ΠΑΝΤΑ με τον Πατέρα Του …Αυτός κάνει τις επαφές με τους «πατέρες» τής Πατριαρχίας …Αυτός «κατευθύνει» τους άνδρες …Από τον Αβραάμ μέχρι τον Μωυσή στην έρημο. Αυτοί είναι οι Αρχάγγελοι που «πέφτουν» στη Γη, για να πολεμήσουν ο καθένας υπέρ τής πλευράς Του, χωρίς να είναι οι Ίδιοι παρόντες. Επειδή οι Αρχάγγελοι είναι αθάνατοι κι ανίκητοι —και στην πραγματικότητα ΕΝΑΣ—, αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι εκείνο που περιγράψαμε πιο πάνω ως «παράσταση για Έναν» …Αυτό το οποίο ορίσαμε ως «One Man Show»…
(Συνεχίζεται)
photo: https://pixabay.com/el/
