Δεν είναι λίγα τα δυστυχήματα – ατυχήματα – εγκλήματα – ή δεν ξέρω πώς πρέπει να ονομαστούν, όσα καταλήγουν στο “με συγχωρείς, σε ξέχασα”…
Όποτε η ειδησεογραφία μας θυμίζει ένα τέτοιο περιστατικό, αισθανόμαστε θυμό για τον άκαρδο πατέρα ή την απρόσεχτη μητέρα – που είναι τόσο εγωκεντρική, που δεν έλαβε υπ’ όψιν της τις προειδοποιήσεις των ειδικών, για τους βαθμούς θερμοκρασίας που μπορεί να φτάσει το εσωτερικό ενός αυτοκινήτου, παρατημένου για λίγη ώρα σε ένα πάρκινγκ. Και ξέχασε εκεί το παιδί της. Ή το σκυλάκι της. Τα βάζω και τα δύο μαζί, γιατί τυγχάνει, (όλως παραδόξως εν έτει 2022 να μην το θεωρούμε αυτονόητο), να έχουν και τα δυο ζωή και ψυχή.
Σε περιπτώσεις που δεν φτάνουν στα αυτιά μας, το παιδί ή το ζώο μπορεί και να ζήσουν. Και ποιός ασχολείται με τα ψυχολογικά τραύματα του “είμαι εδώ, ταλαιπωρούμαι, δεν έχω βοήθεια, η μαμά νοιάζεται πιο πολύ να ψωνίσει παρά να με νοιαστεί”; Αφού έζησε και δεν θα βγούμε στις ειδήσεις, όλα καλά.
Υπάρχουν όμως και οι ειδήσεις, όπως αυτή που μας έφτασε από την Γαλλία, όπου ένα μωρό “ξεχάστηκε” από τον πατέρα του, μέσα σε σταθμευμένο αυτοκίνητο, εν μέσω ακραίου καύσωνα (που και αν δεν το ένοιωσες κύριε πατέρα, τουλάχιστον θα το είχες ακούσει στις ειδήσεις), και φυσικά, πέθανε. 14 μήνες ζωής. Πόσο κοστίζουν 14 μήνες ζωής; Ψώνια σε σούπερ μάρκετ; Μήτινγκ με στελέχη της εταιρείας; Εκπτώσεις σε πολυκατάστημα;
Τελικά, πόσο αξίζει μια ζωή που την αφήνεις απερίσκεπτα, για να προλάβεις την τόσο δεσμευτική καθημερινότητά σου, υπολογίζοντας ότι “θα τα βγάλει πέρα”, ή ότι “το κακό δεν θα συμβεί σε μένα”, ή ότι “εν πάση περιπτώσει έχουμε και δουλειές”;
Και τελικά, γιατί δεν ακούμε τους ειδικούς; Κυρίως, όταν λένε πράγματα αυτονόητα, πράγματα που μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε και μόνοι μας ότι ισχύουν;
Νομίζω ότι το κλειδί για όλα αυτά που ακούγονται ακραία, μόνο όταν γίνουν είδηση στα κανάλια, είναι ακριβώς η “δεσμευτική καθημερινότητα”. Αυτή μας κάνει να μην εστιάζουμε σε ό,τι έχει πραγματικά σημασία.
Πραγματικά σημασία -για παράδειγμα- έχει να προστατεύεις το κεφάλι σου, όταν οδηγείς μοτοσυκλέτα, άρα θα πρέπει να φοράς κράνος. Φοράς;
Πραγματικά σημασία, έχει να φοράς την ζώνη σου, όταν είσαι οδηγός ή συνοδηγός, γιατί προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η ζωή σου. Φοράς;
Πραγματικά σημασία, έχει να έχεις στο νου σου το παιδί σου, γιατί (υποτίθεται θα έπρεπε) να είναι προτεραιότητά σου, ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω σου. Το έχεις στο νου σου;
Και εν πάση περιπτώσει, πραγματικά σημασία έχει να βρούμε ποιές είναι οι προτεραιότητές μας.
Θα έπρεπε, ως άνθρωποι εξελιγμένοι, να έχουμε ξεκαθαρίσει τις προτεραιότητές μας, και αυτό είναι τόσο ειρωνικό, ως σχόλιο, όσο και πραγματικό. Αφού ο εγκέφαλός μας εξελίχθηκε σε σχέση με του Νεάτερνταλ, θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι τα θέματα του Νεάτερνταλ τα έχουμε λύσει: ένστικτα, παρορμήσεις κ.π. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, μάλλον παλεύουμε ακόμα με τα θέματα της ισορροπίας μεταξύ συναισθήματος και λογικής. Νομίζοντας ότι μας αρκεί η λογική, αφηνόμαστε να μας παρασέρνει ένα συναίσθημα σαν σχεδία στον ωκεανό. Κι έτσι το “ό,τι συμβαίνει γύρω μας” γίνεται πιο σημαντικό και μας απασχολεί απόλυτα, μην αφήνοντας χώρο για τα πραγματικά σημαντικά.
Κι έτσι η κατάσταση “το μήτινγκ ξεκινά σε 10 λεπτά” γίνεται πιο σημαντική από το να είναι καλά το παιδί. Το παιδί που θα έπρεπε να είναι καρπός έρωτα, αγάπης. Να είναι ο κεντρικός άξονας της ζωής σου. Κάτι ζωντανό, κάτι που έχει ψυχή, ζει, βρίσκεται εδώ για να έχει πορεία, ο άνθρωπος. Και αρκούν 15 λεπτά για να βάλεις τέρμα στην ιστορία αυτή.
Η κατάσταση “λίγα ψώνια θα κάνω, να προλάβω να γυρίσω νωρίς, για να μην φύγω από το πρόγραμμα”, γίνεται πιο σημαντική από το να παραμείνει ζωντανό ένα πλάσμα που σου έχει χαρίσει την αγάπη του, το ζώο σου. Ένα πλάσμα που δεν δημιούργησες εσύ, γιατί εσύ δεν μπορείς να φτιάξεις έναν σκύλο. Μπορείς όμως με την σημασία που δίνεις “στο πρόγραμμά σου” να το σκοτώσεις εύκολα. 15 λεπτά αρκούν.
Τελικά, ποιές είναι οι προτεραιότητές μας σήμερα; Παντρεύεσαι επειδή ερωτεύτηκες; Επειδή θέλεις να ζήσεις μια ζωή με έναν άνθρωπο που αγαπάς; Η οικογένεια γίνεται γιατί το θέλεις, το αγαπάς, το ζητάς; Ή είναι η κοινωνική συνθήκη που επιτάσσει να κάνεις αυτό ή εκείνο; Βέβαια, και το κράτος κάνει ό,τι μπορεί για να μας στρεβλώσει τις προτεραιότητες. Αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του -για παράδειγμα- τον τρόπο που αντιδρά η αστυνομία απέναντι σε γυναίκες που διαδηλώνουν για τις απόπειρες βιασμού, αντιλαμβάνεται ότι η “γενική γραμμή” είναι “σκάσε και κολύμπα”. Κι εμείς όμως, ο καθ’ ένας ξεχωριστά, κινούμαστε σε μια γραμμή που ορίζουν οι βασικές και ριζικές μας προτεραιότητες, ή αποκοβόμαστε παντελώς από ό,τι ως τώρα θεωρούσαμε “παραδοσιακό” αλλά μας έτρεφε τις ανάγκες;
Εν τέλει, επειδή ένας άνθρωπος κρίνεται από τις πράξεις του, και όχι από τις σκέψεις του ή τα συναισθήματά του, αν δούμε την μεγάλη εικόνα, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι χάσαμε τον έλεγχο. Ισορροπία δεν υπάρχει. Ή, πολύ απλά, ας παραδεχτούμε ότι η προτεραιότητά μας είναι να δουλεύουμε και να είμαστε κοινωνικά αποδεκτοί. Το λιγοστό συναίσθημα που έμεινε στον πάτο του μπουκαλιού, δίνεται για τον σκοπό αυτό: για την κοινωνική αποδοχή. Διαφορετικά η προσοχή θα δινόταν σε αυτά που πραγματικά έχουν ανάγκη από την φροντίδα μας.
Επειδή όμως αυτό που φροντίζεις, είναι και αυτό που αναπτύσσεται, ας παρατηρήσουμε σε τί πραγματικά δίνουμε φροντίδα, μήπως και τελικά αλλάξουμε το κέντρο της προσοχής μας και ρίξουμε το βάρος εκεί που πρέπει.
Εκτός, αν άλλαξαν τα δεδομένα της ζωής μας και ως ρομποτικοί άνθρωποι δεν έχουμε ανάγκη τα συναισθήματα…
photo https://pixabay.com/el/
