Η άνοιξη μπήκε άξαφνα και φουριόζα στην κοσμική σκηνή, καλύπτοντας το διάβα της με πολύχρωμα άνθη, μυρωδιές και ευωδιές.
Το άρωμα είναι τέχνη, γοητεία και μαγεία, συνδεδεμένη άρρηκτα με το παρελθόν, στιγμιότυπα, εποχές, πρόσωπα, συναισθήματα, πράγματα, αισθήσεις και προπάντων έρωτες.
Αφυπνίζονται από το σεντούκι του μυαλού, προκαλώντας ένα λίγωμα με την γλυκιά προσμονή για τα μελλούμενα και ίσως και μια γλυκιά θλίψη για όσα χάθηκαν μα άφησαν για θυμητάρι το άρωμά τους.
Αυτή η υπέροχη Οπερέτα αρωμάτων και χρωμάτων, στο κρεσέντο της αναγέννησης της φύσης και του έρωτα, δεν είναι ικανή τα τελευταία χρόνια να μας παρασύρει ανέμελα στον λυρικό και ξέφρενο ρυθμό της.
Οικονομική κρίση, πανδημία και ο πόλεμος είναι το σκηνικό της δραματουργίας που εκτυλίσσεται σ΄αυτήν.
Κάθε μέρα οι πληροφορίες που λαμβάνουμε είναι όλο και πιο σκοτεινές, δίνοντας την αίσθηση ότι ένας ένας, θα μπούμε ίσως σ΄ένα καταστροφικό γαϊτανάκι πολέμου. Και
Ο Θάνατος χορεύει ταγκό
με παρτενέρ την Ζωή.
Η Εξαθλίωση πλέκει γαϊτανάκι
με την Υποκρισία και στο
φόντο ορδές ξυπόλητων αμάχων
να ξεχύνονται και πάλι στ΄αγκαθωτά
μονοπάτια της προσφυγιάς,
με μόνη τους αποσκευή τον Τρόμο.
Οι Έμποροι των Εθνών, παίζουν
την τύχη τους στα ζάρια
– ο καθένας περιμένει την
αναπόφευκτη σειρά του –
και κλείνουν πονηρά το μάτι
στην μεθυσμένη με το ίδιο
της το αίμα Ιστορία.
Η Ειρήνη με την Δημοκρατία,
την Μνήμη και τον Πολιτισμό,
άφαντοι στα υπόγεια καταφύγια.
Ο καθείς με την σειρά του…
(Ε.Τζιώγα)
΄Ερχεται για μία ακόμη φορά η διαπίστωση ότι ενώ έχουν γίνει τεράστια βήματα τεχνολογικής προόδου, τόσα που ο μέσος άνθρωπος αδυνατεί να αφομοιώσει, ο πολιτισμός έχει παραμείνει σε πρωτόγονο επίπεδο.
Η ανθρωπότητα είναι το καρκίνωμα της φύσης και της ίδιας της της υπόστασης.
Το ανθρώπινο γένος, γένος ηλιθίων.
Είχα την ψευδαίσθηση και την αγωνιώδη ελπίδα ότι η γενιά μου (γενιά baby boomer), δεν θα γνώριζε την δίνη του πολέμου.
Αφελώς βέβαια, διότι οι εμπόλεμες συρράξεις στον πλανήτη, δεν σταμάτησαν ποτέ.
Και να που ήρθαν και στην ευρωπαϊκή γειτονιά μας, απειλώντας να μας βάλουν
στον σκοτεινό στρόβιλο της καταστροφής.
Δυστυχώς
Το μπόλι της αγάπης δεν το δέχτηκε ο κόσμος
υστέρημα η άνοιξη
ανύπαρκτο πουγκί
μπλόφα χοντρή η άνοιξη στις μέρες μας
(Νίκος Καρούζος)
Κι από μία εξαίσια Οπερέτα η σημερινή ΄Ανοιξη, μετατράπηκε σε δραματική ΄Οπερα καταστροφής και θλιβερής κατάντιας του κόσμου.
Βιώνουμε “΄Εαρ μικρό, έαρ βαθύ, έαρ συντετριμμένο”, όπως είπε ο Νίκος Καρούζος.
Επειδή όμως (κλισέ πλέον) η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, θα σταθώ στον Οδυσσέα Ελύτη και στον στίχο του: “Την΄Ανοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις”.
Ακόμη μπορούμε. Προλαβαίνουμε.
Επίσης θα αναφερθώ και σε μία φράση που αναφέρομαι πολύ συχνά και με την οποία η Μάργκαρετ Μίτσελ έκλεισε προοπτικά το έργο της “Όσα παίρνει ο άνεμος”, “Αύριο είναι μια άλλη μέρα”.
΄Ισως.
Και έαρ γλυκύ…….
