Έναν κόσμο είχα και εγώ για να τον ζήσω.
Μια φωνή μου λέει όμως να σιωπήσω.
Μια φωνή μου λέει όμως να σ’ αφήσω,
τον κόσμο που χτίσαμε εγώ, εγώ να τον
γκρεμίσω. Συθέμελα την φαμίλια μας, να
την ρημάξω. Σαν πέσει το πρώτο φύλλο μας,
να την ξεχάσω. Αναρωτιέμαι… Μα ποιος αλήτης
θα θελε τούτο εδώ να γίνει; Μια οικογένεια όμορφη
να μην ποτές πογίνει. Αναρωτιέμαι… Γιατί όλα παν
έτσι όπως παν και δεν αλλάζουν; Θεέ μου Πατέρα όλων μας,
την βοήθειά Σου. Ένα αεράκι ξενιτιάς νιώθω εμένα να προσμένει.
Με μια πατρίδα απ’ τα παλιά, πλήρως ξεπουλημένη.
Σε νέους τόπους μακρινούς θέλουν να μας εκδιώξουν,
να μας αντικαταστήσουν, το κενό δήθεν να κλείσουν.
Σαν Ατλαντίδας βύθιση φαντάζει η εποχή μας, μα
που θα ακουστεί πια η φωνή μας, μα χάνουμε την ζωή μας.
photo by ArtTower, https://pixabay.com
















































