Λέμε ότι η δασκάλα/δάσκαλος, είναι ο δεύτερος γονιός των παιδιών μας, αφού καλείται να ενισχύσει όσα μαθαίνουμε εμείς στα παιδιά μας ως γονείς και τα κουβαλούν από το σπίτι τους, αλλά έχει και τον κύριο λόγο για τις γνώσεις τους.
Τα άρθρα μου, τα γράφω όπως μιλάω και συζητάω στην καθημερινότητά μου. Άμεσα, με τις αλήθειες μου, την άποψή μου χωρίς φόβο και με πάθος. Είναι σαν να έχω εσάς τους αναγνώστες απέναντί μου και νιώθω την ευθύνη να… σας κοιτώ στα μάτια…
Δε με εμποδίζει και δε με φρενάρει τίποτα στο να τσαλακώνομαι, να εκτίθεμαι και να ξεδιπλώνω ακόμα και προσωπικές εμπειρίες, ούτως ώστε να θίξω κοινωνικά φαινόμενα που απασχολούν το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας.
Σήμερα, λοιπόν, θα σας εκμυστηρευτώ ένα περιστατικό που αφορά τον εφτά ετών, αυτιστικό γιο μου.
Λέμε ότι το σχολείο είναι το δεύτερο σπίτι των παιδιών μας, καθότι περνάνε αν όχι τις περισσότερες ώρες της ημέρας τους σε αυτό, σίγουρα αρκετές.
Εμείς ως γονείς οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας τον σεβασμό, την κατανόηση, την ενσυναίσθηση, την αγάπη, την εκτίμηση και όλες αυτές τις ηθικές αρχές που κουβαλάει ένας άνθρωπος εσαεί.
Ο δάσκαλος, κάθε παιδί που θα πάρει στα χέρια του, θα το αγκαλιάσει στοργικά, θα το κάνει να αγαπήσει το σχολείο σαν χώρο, αλλά και τη μάθηση ως το μεγαλύτερο εργαλείο για τα γνωστικά του εφόδια που θα το καταρτίσουν στην κοινωνία μας. Θα του εμφυσήσει την αναγκαιότητα της γνώσης και θα του διδάξει όλα τα θετικά της.
Ένα παιδί, ξεκινάει το ταξίδι του πολλές φορές σε αρκετά μικρή ηλικία για πολλούς και διάφορους λόγους, που δεν είναι της παρούσης και ο δάσκαλος είναι ο οδηγός..
Σε αυτήν την τρυφερή, λοιπόν, ηλικία που βάζουμε το παιδί στη διαδικασία της απομάκρυνσής του από τη συνήθεια της οικίας του, της αγκαλιάς και της στοργής μας, θέλουμε να πέσει σε καλά χέρια. Η όποια δασκάλα ή δάσκαλος βρεθεί στον δρόμο του, υποτίθεται ότι έχει μέσα του αγάπη για τα παιδιά. Δόξα τω Θεώ, έχει ακόμα τέτοιους εκπαιδευτικούς. Εμένα μου αρέσει να τους αποκαλώ λειτουργούς καθότι πιστεύω ότι δεν επαγγέλλονται απλά, αλλά προσφέρουν λειτούργημα και δη στις πιο ευαίσθητες ψυχές του πλανήτη μας. Στα παιδιά μας.
Κάπως έτσι έφτασε και η στιγμή που θα πήγαινε και το δικό μου παιδί, πέμπτο στη σειρά -που σημαίνει ότι όλα αυτά τα χρόνια έχω συναναστραφεί με πάμπολλους δασκάλους και καθηγητές- να ενταχθεί στο μικρότερο σχολικό πλαίσιο, αυτό του προνήπιου.
Μην έχοντας πάρει ακόμα στα χέρια μας κάποια σχετική διάγνωση παρά μόνο τις ενδείξεις του αυτισμού –με το ραντεβού να εκκρεμεί για δύο μήνες αργότερα- περάσαμε την πόρτα του σχολείου. Μας υποδέχτηκε μια δασκάλα, η βοηθός της και η διευθύντρια. Νέες γυναίκες, σκέφτηκα, άρα θα έχουν όρεξη και αντοχές να απασχολούν και να μαθαίνουν όσα χρειάζεται ένα παιδί σε αυτή την ηλικία.
Πραγματικά, πιο γελασμένη δεν έχω βγει ποτέ στη ζωή μου. Οι πρώτες μέρες ήταν προσαρμογή. Λογικό. Οι μέρες όμως περνούσαν. Οι εβδομάδες το ίδιο. Κι από Σεπτέμβριο φτάσαμε αρχές Οκτωβρίου. Κι ο μικρός πήγαινε μόνο γι δύο ώρες, τρεις φορές την εβδομάδα. Ο μικρός μου γενικά είναι ένα χαρούμενο παιδί, ευτυχισμένο, αγαπάει, αγκαλιάζει… με τη συγκεκριμένη όμως δασκάλα ήταν απόμακρος. Μόνο με τη δασκάλα. Γιατί με τη βοηθό της δεν είχε κανένα θέμα.
Έχετε δει εσείς πολλές δασκάλες να κάθονται σε ένα τραπεζάκι με τον καφέ στο χέρι και το ένα πόδι πάνω στ’ άλλο; Εγώ πάντως όχι. Κι όμως, όσες φορές χρειάστηκε να πάρω εγώ το παιδί από το σχολείο και όχι ο σύζυγος, αυτό που έβλεπα μέσα στην τάξη ήταν τα παιδιά να απασχολούνται μόνο από τη βοηθό, εκείνη να φωνάζει στα παιδιά –να φωνάζει όμως- όταν κάποιο παιδί σηκωνόταν από την καρέκλα του και τον Σπύρο μου μονίμως καθισμένο στο πάτωμα με έναν παράξενο εκνευρισμό και κάποια παιχνίδια στα χέρια του.
Έγιναν πολλά με τη συγκεκριμένη, με κορυφαίο μια μέρα που πήγε να πάρει το παιδί ο μπαμπάς του και τον βρήκε σε μια αλλοπρόσαλλη κατάσταση με τις φωνές της εν λόγο δασκάλας να ακούγονται μέχρι το πεζοδρόμιο. Γύρισαν σπίτι, και όταν καταφέραμε να ηρεμήσουμε το παιδί, ο άντρας μου δεν άντεξε άλλο, ξέσπασε. Ναι ξέσπασε σε δάκρυα γιατί δεν άντεξε την αναισθησία της. Δεν άντεξε να γίνεται μάρτυρας μια τέτοιας συμπεριφοράς εκπαιδευτικού σε ένα παιδί και μάλιστα στο φάσμα. Γνώριζε την περίπτωση του παιδιού, έβλεπε τα σημάδια, ήξερε ότι το μόνο που έμενε ήταν να πάρουμε επίσημα απλά ένα χαρτί στα χέρια μας που θα σφράγιζε τον αυτισμό ως πάθηση.
Έφτασα να κάνω μέχρι και καταγγελία στον συνήγορο του παιδιού, πήγα στον Δήμο, διαμαρτυρήθηκα στη διευθύντρια και η απάντησή της ήταν ότι είναι λιγάκι αψύς σαν χαρακτήρας και έχει δυνατή φωνή. Της πρότεινα να τη στείλει στη λαϊκή ούτως ώστε να εκμεταλλευτεί τη στεντόρεια φωνή της στο έπακρο.
Όπου κι αν απευθύνθηκα βρήκα πόρτες κλειστές. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αυτή ήταν η απάντηση. Βάλτε ιδιωτική παράλληλη. 600+ ευρώ τον μήνα γιατί ορισμένοι εκπαιδευτικοί είναι βαθιά νυχτωμένοι και βολεμένοι και δε θέλουν να μάθουν πώς να αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις. Γνωρίζω δασκάλες νηπίου που επαναλαμβάνουν συνεχώς σεμινάρια ούτως ώστε τα παιδιά που μπορούν να φοιτήσουν σε τυπικό πλαίσιο και δε χρήζουν άμεσα ειδικό σχολείο, να μπορέσουν να περάσουν όμορφα και σωστά τις ώρες τους εκεί.
Ναι, βρήκα παράλληλη ειδικής αγωγής για τους επόμενους δύο μήνες. Μια εξαίρετη, νέα κοπέλα. Το παιδί μου δεν είχε ούτε καρεκλάκι με το όνομά του όπως τα υπόλοιπα παιδιά ούτε θέση σε τραπεζάκι μέχρι που το απαίτησε εκείνη. Ναι, μου είπε ότι ο μικρός είναι ευτυχισμένος στο σχολείο και ας μην παίζει με τα υπόλοιπα παιδιά. Ναι, αυτούς τους δύο μήνες ο Σπύρος έφευγε και επέστρεφε με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χειλάκια του.
Εν κατακλείδι, δάσκαλος-α γεννιέσαι, δε γίνεσαι.
