Κάθε μέρα που ξημερώνει ποθείς να δοθείς,
γεννήθηκες χωρίς φραγμούς
αλλά δε σε αφήνουν οι άλλοι…
δε χαίρεσαι, δε δίνεσαι όπως θέλεις
έτσι ακολουθείς μια γραμμή που γυρίζει γύρω από τον εαυτό σου
και η όψη σου είναι παγωμένη.
Κάθε βράδυ βασανίζεσαι να δοθείς όπως πρέπει
αλλά δεν σε αφήνει κάποιος άνεμος,
κάποια φούρια αέρα που έρχεται από αλλού γινωμένη,
έτσι πάσχεις από συμμετρικό πάθος
και η όψη σου είναι χλωμή.
Κλειστές οι μέρες και οι νύχτες
και οι πόθοι για μέθη στο να δίνεσαι ολοκληρωτικά μεστώνουν,
ξεχειλίζουν και υπερβαίνουν το χρόνο και τις θεωρίες.
Κι όλα αυτά λιγώνουν, λυγίζουν το σώμα, την ψυχή
τα ύστατα, άχραντα αυτά γυναικεία μυστήρια!!!
photo by pexels, https://pixabay.com
















































