Τα Τέμπη ήταν ένας αγαπημένος προορισμός των παιδικών μου χρόνων. Σε κάθε μας οικογενειακή μετακίνηση μέσω της εθνικής οδού Θεσσαλονίκης – Αθηνών κάναμε πάντα μια στάση στα Τέμπη για ξεκούραση. Δεν υπήρχαν τότε τα τούνελ και το νέο τμήμα του αυτοκινητοδρόμου, που από τον Απρίλιο του 2017 συντόμευσαν την διαδρομή. Ο δρόμος ήταν στενός κι επικίνδυνος καθώς περνούσε μέσα απ’ το φαράγγι, ανάμεσα στα δυο βουνά, τον Όλυμπο και τον Κίσσαβο, σύριζα στους απότομους βράχους. Μας άρεσε τόσο πολύ να περνάμε από εκεί …! θες η μοναδική άγρια ομορφιά του τοπίου, θες η αίσθηση του κινδύνου, η προσμονή για βόλτα και ξεκούραση από το πολύωρο ταξίδι … ; Ίσως να αποτελεί και για εσάς μια πολύτιμη παιδική ανάμνηση.
Είχα όμως πολλά χρόνια να πάω. Φανταζόμουν το χώρο ερειπωμένο, άδειο, ξεχασμένο.
Σταθμεύσαμε στον χώρο στάθμευσης όπου κάποτε επικρατούσε το αδιαχώρητο και μου έκανε εντύπωση που είδα κι άλλα αυτοκίνητα εκεί. Περπατώντας λίγο πιο κάτω είδα τα δύο πρώτα υπαίθρια καταστήματα με τα πήλινα σκεύη. Κατηφορίζοντας προς το ποτάμι στις δύο πλευρές της πέτρινης σκάλας κάποια ακόμη μαγαζάκια πωλούσαν μικροαντικείμενα και παιχνίδια, έτσι όπως παλιά, που λαχταρούσαμε να μας αγοράσουν οι γονείς μας κάποιο μικρό παιχνιδάκι ή ένα ζαχαρωτό. Και τότε την είδα στη θέση της την κρεμαστή γέφυρα που τόσο με εντυπωσίασε όταν την πρωτοδιάβηκα. «Προσέξτε» είχε πει η μητέρα μου, «μην τρέχετε. Η γέφυρα κινείται με την κίνηση των ανθρώπων που περπατούν πάνω της». Τότε έμαθα και για τον συντονισμό, που μπορεί μέχρι και να την γκρεμίσει, όπως τα τείχη της Ιερισσού.
Η άσπρη κρεμαστή γέφυρα συνδέει ακόμη τις δυο όχθες του Πηνειού ποταμού. Σταμάτησα στο κέντρο της για να φωτογραφίσω τα νερά του ποταμού και την πυκνή βλάστηση που καθρεπτίζεται σ΄ αυτά.
Ο Πηνειός σε αυτό το σημείο κυλάει ήρεμα, αλλά είναι ο ίδιος ποταμός που ξεκινώντας από την Πίνδο έχει σμιλεύσει κοίτες και φαράγγια, καθώς χυνόταν στην τεράστια λίμνη που πριν από 30 εκατομμύρια χρόνια κάλυπτε ολόκληρο τον σημερινό Θεσσαλικό κάμπο. Στο πέρασμα των αιώνων ισχυρά γεωλογικά φαινόμενα απέκοψαν τους συμπαγείς βράχους των δύο βουνών κι επέτρεψαν στα νερά της λίμνης να χυθούν στο Αιγαίο μέσα από την στενή κοιλάδα του Πηνειού. Στην άλλη άκρη της γέφυρας η φημισμένη εκκλησίτσα της Αγίας Παρασκευής, χτισμένη μέσα στον βράχο, στην αγκαλιά του Ολύμπου. Δίπλα η σπηλιά ανοιχτή σε κάθε πιστό περαστικό που θέλει να μπει στο στενό της βάθος της για να πάρει αγιασμό. Την ώρα εκείνη στην εκκλησία τελούνταν το μυστήριο της βάπτισης. Μπορεί ο χώρος να μην έχει πια την επισκεψιμότητα που είχε στο παρελθόν, αλλά έμαθα ότι πολλοί επιλέγουν την Αγία Παρασκευή για να τελέσουν τον γάμο τους ή την βάπτιση των παιδιών τους.
Περπατήσαμε ανάμεσα στα δέντρα σ΄ αυτό το παραδεισένιο τοπίο κατά μήκος του ποταμού, δροσιστήκαμε με το νερό των πηγών που αναβλύζει κρυστάλλινο μέσα από μυστικές διαδρομές των βράχων του Ολύμπου, και καθίσαμε στα παγκάκια στη σκιά των δέντρων να απολαύσουμε την ηρεμία και το κελάηδημα των πουλιών.
Τώρα πια την ησυχία δεν την διέκοψε ο θόρυβος της μηχανής του τραίνου που περνούσε τότε σε μια στενή γραμμή σκαμμένη στο βράχο και χανόταν στο άνοιγμα της σήραγγας ακριβώς πάνω από την εκκλησία. Εκείνο που έλειπε από την εικόνα που είχα στο μυαλό μου είναι το πλοιάριο που κατέβαινε μέχρι τις εκβολές του Πηνειού προσφέροντας στους επιβάτες του μοναδική θέα της κοιλάδας μέσα από το ποτάμι.
Κακώς άφησα να περάσουν τόσα χρόνια μέχρι να επισκεφτώ και πάλι τα Τέμπη. Είναι τόσο κοντά στην Θεσσαλονίκη (μόλις 1,5 ώρα δρόμος), ώστε να είναι εφικτή μια ημερήσια εξόρμηση. Και αξίζει να αφήσει ο διερχόμενος ταξιδιώτης τον αυτοκινητόδρομο στον κόμβο του Λιτοχώρου, να βρει την παλιά εθνική οδό στο κάστρο του Πλαταμώνα κι αφού περάσει τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό της Ραψάνης, να μπει στα στενά των Τεμπών από την παλιά γέφυρα.
Μια μικρή εκδρομή, μια μικρή φυγή από την κουραστική καθημερινότητα, που προτείνω σε όλους τους φυσιολάτρες φίλους.
