Το Τμήμα 601 ΑΧΕΠΑ Κωνσταντινούπολης «Βόσπορος», με τη διαδικτυακή ημερίδα του για την Ελληνική Γλώσσα, στα μέσα του περασμένου Απριλίου, κατάφερε να εκκινήσει το ενδιαφέρον του Ελληνισμού απανταχού της Γης, ώστε η αναγνώριση της 9ης Φεβρουαρίου ως «Παγκόσμιας Ημέρας της Ελληνικής Γλώσσας» να τύχει διεθνούς κατοχύρωσης.
Με τις ευλογίες του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, με τη συνδρομή των υφυπουργών Εξωτερικών κ. Κων/νου Βλάση και Παιδείας κ. Ζέττας Μακρή, και με το ενεργό ενδιαφέρον της Ύπατης Διοίκησης της ΑΧΕΠΑ, ο συγκεκριμένος στόχος βρίσκεται σε φάση υλοποίησης, με κέντρο αναφοράς την UNESCO.
Κατά γενική παραδοχή, ενισχυμένη με πλήθος τεκμηρίων, η Ελληνική Γλώσσα είναι από τις αρχαιότερες στον Κόσμο, και μαζί με την Κινεζική αποτελούν τις μόνες γλώσσες που ομιλούνται μέχρι και σήμερα, με αδιάλειπτη συνέχεια, για περισσότερα από 3.500 χρόνια.
Ωστόσο, το πλεονέκτημα της Ελληνικής Γλώσσας, έναντι της Κινεζικής, είναι ότι αποτέλεσε την εννοιολογική βάση πολλών άλλων γλωσσών και τροφοδότησε τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό με διαχρονικές αξίες, όπως η Δημοκρατία, ο Ανθρωπισμός, η Δικαιοσύνη και η επιστημονική αξιολόγηση της γνώσης.
Σύμφωνα με τον Ακαδημαϊκό Αντώνιο Κουνάδη, στον ελλαδικό χώρο, και συγκεκριμένα στην Κρήτη, εμφανίστηκε πριν από 5.000 χρόνια το πρώτο σύστημα γραφής με ιδεογράμματα (ιερογλυφικά), ακολούθησε, πριν από περίπου 4.000 χρόνια, η Γραμμική γραφή Α’ (που δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί), την οποία διαδέχθηκε, πριν από 3.500 χρόνια (15ος π.Χ. αι.) η Γραμμική γραφή Β’ (που περιλαμβάνει και φωνήεντα), την οποία αποκρυπτογράφησε ο Βρετανός αρχιτέκτων Μ. Ventris.
Στη Μέση Ανατολή, και συγκεκριμένα στην πρώην Φοινίκη, εμφανίστηκε περί το 1150 π.Χ. το καλούμενο Φοινικικοσημιτικό σύστημα γραφής, το οποίο δεν είναι αλφάβητο αλλά συλλαβάριο, χωρίς φωνήεντα, με 22 σύμφωνα, (στα οποία δεν περιλαμβάνονται τα ελληνικά σύμφωνα Ξ, Φ, Ψ.) Αν υπήρχε γραφή κατά τους χρόνους του Τρωικού Πολέμου (δηλ. πριν από το 1200 π.Χ.), η υπόθεση, ότι οι Έλληνες πήραν το Φοινικικό σύστημα γραφής, δεν ισχύει.
Το πρώτο αλφάβητο στον κόσμο είναι το Ελληνικό, του 8ου π.Χ. αι. Αρχικώς είχε 27 γράμματα, και από το 403 π.Χ. 24 γράμματα, μετά την αφαίρεση του «δίγαμμα» (F), του «κόπα» (Q) και του «σαμπί» (ϡ). Ωστόσο, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, βάσει ιστορικών πηγών και αρχαιολογικών ευρημάτων, ότι το Ελληνικό αλφάβητο είναι πολύ αρχαιότερο, αναγόμενο πιθανότατα στα χρόνια του Τρωικού Πολέμου (Μυστριώτης , Απολλόδωρος, κ.ά.), και πολύ πιθανό είναι τα ομηρικά έπη να έχουν παραδοθεί γραπτά (Μυστριώτης, Τζ. Χάιγκετ, Χ. Μπλανκ, Ζακλίν Ντε Ρομιγύ).
Η Ελληνική Γλώσσα βοήθησε στην αποκρυπτογράφηση πολλών αρχαίων γραφών, επειδή πολλές ξενόγλωσσες πινακίδες είχαν γραφεί και στα Ελληνικά, όπως π.χ. η στήλη της Ροζέτας (με Ελληνικά και Αιγυπτιακά), η επιγραφή Ράμπαδ στο Alep (με Ελληνικά, Συριακά και Αραβικά), η επιγραφή Αρράν στο Αουράν (με Ελληνικά και Αραβικά).
Με την οικουμενικότητά της, κατά την Ελληνιστική περίοδο, και με την καταλυτική επίδρασή της στη Ρωμαϊκή Γλώσσα, κατάφερε να γίνει το όργανο μετάδοσης των εκκλησιαστικών κειμένων, και, επί αυτοκράτορα Ηρακλείου (στο πρώτο μισό του 7ου αιώνα), να αναδειχθεί ως επίσημη Γλώσσα του Βυζαντινού κράτους.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολλοί Ρωμαίοι πολίτες είχαν ελληνική μόρφωση και σημαντικοί αυτοκράτορες και ρήτορές τους εκφωνούσαν τους λόγους τους ή έγραφαν τα συγγράμματά τους στην Ελληνική Γλώσσα. Τα τελευταία λόγια του Καίσαρα «και σύ, τέκνον Βρούτε;» ήταν Ελληνικά. Ο Κλαύδιος τα απομνημονεύματά του και ο Μάρκος Αυρήλιος το προσωπικό του ημερολόγιο τα έγραψαν στα Ελληνικά. O ρήτορας Κικέρων, που επισκέφτηκε την Ελλάδα, για να βελτιώσει τη ρητορική του ικανότητα, ομολογούσε: «ει οι θεοί διαλέγονται, την των Ελλήνων γλώτταν χρώνται».
Επίσης, απόστολοι και ευαγγελιστές, όπως οι Παύλος, Ιωάννης, Λουκάς, Ματθαίος, ήταν γνώστες της Ελληνικής Γλώσσας, γι’ αυτό τις επιστολές, τα συγγράμματα και τα ευαγγέλιά τους τα έγραψαν κατευθείαν στην Ελληνική Γλώσσα, ενώ η Παλαιά Διαθήκη έγινε γνωστή παγκοσμίως μετά τη μετάφρασή της στην Ελληνική γλώσσα από τους «Εβδομήκοντα».
Εξάλλου, ο Μαρτίνος Λούθηρος, για να δημιουργήσει τη Γερμανική γραμματική, αντέγραψε την αρχαία Ελληνική Γραμματική.
Ο κυρίαρχος ρόλος της Ελληνικής γλώσσας σε έναν ευρύτατο γεωγραφικό χώρο, όπως αυτός της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, επέτρεψε να διαδοθούν τα επιτεύγματα του Ελληνικού πολιτισμού (φιλοσοφία, επιστήμες, πολιτική) και να εξελιχθεί σε “πυλώνα” μιας διεθνούς πολυδιάστατης Παιδείας.
Παρά τις μακρές περιόδους ξένης κυριαρχίας και τον αφομοιωτικό χαρακτήρα των πολυεθνικών προσμείξεων, ιδιαίτερα επί Οθωμανικής κατοχής, η Ελληνική Γλώσσα κατάφερε να παραμείνει αναλλοίωτη στη δομή της και να διατηρεί τα επικοινωνιακά της χαρακτηριστικά, όπως διαμορφώθηκαν από την εποχή του Ομήρου.
Αν και πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Προφανώς, κάποιες δεν διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στη γλώσσα μας μέσω των παραγώγων τους.
- Μπορεί να λέμε «χώμα», αντί «αρούρα», αλλά λέμε «αρουραίο» τον ποντικό που σκάβει το χώμα.
- Μπορεί να λέμε «βάρος», αντί «άχθος», αλλά λέμε «αχθοφόρο» αυτόν που κουβαλάει βάρος.
- Μπορεί να λέμε «λουρί», αντί «λώρος», αλλά ο μαιευτήρας κόβει τον «ομφάλιο λώρο» του νεογέννητου.
- Μπορεί αυτό που φοράμε να το λέμε «ρούχο», αντί «λωπός», αλλά λέμε «λωποδύτη» αυτόν που χώνει το χέρι του μέσα στο ρούχο κάποιου, για να τον κλέψει.
- Μπορεί να λέμε «φροντίδα», αντί «κήδος», αλλά λέμε «κηδεμόνα» αυτόν που φροντίζει τα παιδιά και «κηδεία» τη φροντίδα του νεκρού.
- Μπορεί να λέμε «βροχή», αντί «όμβρος», αλλά λέμε «ανομβρία» την έλλειψη βροχής και «ομβρέλα» το μέσον που μας προστατεύει από τη βροχή.
Και να λάβουμε υπόψη μας ότι ο Όμηρος δεν υπήρξε ο πρώτος, αλλά ο τελευταίος και διασημότερος μιας μεγάλης σειράς επικών ποιητών, όπως ο Κρεώφυλος, ο Πρόδικος, ο Αρκτίνος, ο Αντίμαχος, ο Κιναίθων, ο Καλλίμαχος, των οποίων τα έργα («Φορωνίς», «Φωκαΐς», «Δαναΐς», «Αιθιοπίς», «Επίγονοι», «Οιδιπόδεια», «Θήβαις» κ.ά.) δεν έχουν διασωθεί.
Ενώ, σε άλλες γλώσσες, η κάθε λέξη έχει τη σημασιολογική αυτονομία της, στην Ελληνική Γλώσσα διατηρεί το ετυμολογικό dna της σε όλα τα παράγωγά της, δημιουργώντας μια ολόκληρη γενιά λέξεων. Π.χ. αν πάρουμε ως μητρική τη λέξη «φορά» (από το ρ. «φέρω»), μπορούμε να παραγάγουμε από αυτήν τις λέξεις: αναφορά, εκφορά, διαφορά, προσφορά, καταφορά, εισφορά, μεταφορά, αποφορά, συμφορά, παραφορά, κ.λπ. Αυτές οι συγγενικές λέξεις, μεταφρασμένες στα Αγγλικά, αντιστοιχούν σε λέξεις άσχετες μεταξύ τους.
Η Ελληνική Γλώσσα έχει πολλές δυνατότητες κατασκευής λέξεων, μέσω της παραγωγής και της σύνθεσης, δηλ. με διαδικασίες που της επιτρέπουν να συνενώνει στοιχεία σε ένα νέο σύνολο. Ειδικότερα διαθέτει πολλά τέτοια στοιχεία, πάνω από 100 υπολογίζονται μόνο τα προθήματα και τα επιθήματα, δηλ. τα βασικά δομικά στοιχεία, όπως οι προθέσεις: αντι-, μετα- κ.λπ. / και οι καταλήξεις: -ικός, -ινός κ.λπ.
Στην Ελληνική Γλώσσα υπάρχουν το «σημαίνον» (η λέξη) και το «σημαινόμενον» (η έννοια), που αποτελούν το πρώτο στάδιο σε μια εξελικτική διαδικασία, κάτι που στις άλλες γλώσσες δεν συμβαίνει, αφού το «σημαίνον» είναι απλώς μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, μια έννοια έχει το όνομα που συμφωνήθηκε να της δοθεί, ενώ στην Ελληνική η έννοια μιας λέξης εξαρτάται από την ετυμολογία της (την αρχική της ρίζα), από την οποία μπορεί να παραχθούν πολλές άλλες λέξεις, με διακριτή σημασία, παρά τη γονιδιακή τους εξάρτηση.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
Αγορά [από το αγείρω = συγκεντρώνω] (σημαίνει: συνάθροιση, χώρος συνέλευσης, ευγλωττία, ψώνια)
αγορεύω, αλληγορία, απαγόρευση, παρηγοριά, πανηγύρι, αγύρτης (όλες οι παραγόμενες λέξεις προϋποθέτουν συγκεντρωμένους ανθρώπους)
Άρτιος [από το άρω, αρετή, άριστος] (σημαίνει: πλήρης, τέλειος)
απαρτία, κατάρτιση, αρτιμελής (όλες οι παραγόμενες λέξεις σημαίνουν «πληρότητα»)
Δίδωμι [από το δι-δαίω] (σημαίνει: προσφέρω)
δίνω, δοτός, δωρεά, δάνειο, προδοσία (όλες οι παραγόμενες λέξεις σημαίνουν «παροχή»)
Οδός [από το βάδος > αδός] (σημαίνει: δρόμος)
οδηγός, άνοδος, έφοδος, επεισόδιο, φρούδος (όλες οι παραγόμενες λέξεις σημαίνουν «κίνηση»)
Ορώ[από το ορέω = διακρίνω μέχρι τα όρια] (σημαίνει: βλέπω, παρατηρώ)
όραμα, ορίζοντας, ορισμός, οριστικός, ορόσημο (όλες οι παραγόμενες λέξεις σημαίνουν «παρατήρηση»)
Πρέσβυς [από το προς + σέβας] (σημαίνει: σεβάσμιος)
Πρεσβύτερος, πρεσβυτέρειον, πρεσβευτής, πρεσβεία (όλες οι παραγόμενες λέξεις σημαίνουν «εκδήλωση σεβασμού»)
Ωπάζομαι [από το ωψ, ωπός] (σημαίνει: βλέπω)
μέτωπο, ενώπιον, Ευρώπη, στενωπός (όλες οι παραγόμενες λέξεις σημαίνουν «θέαση»)
Η σαφήνεια των εννοιών στην Ελληνική Γλώσσα βασίζεται:
- στη συνεπή προφορά των συλλαβών, με την ορθογραφική διάκριση των ομόηχων (π.χ. καλός με “ο” / καλώς με “ω”)
- στις καταλήξεις, στον τονισμό και στην κλίση των λέξεων
- στα συντακτικά σχήματα, που επιτρέπουν την ευέλικτη μετακίνηση των βασικών όρων της πρότασης (υποκείμενο – ρήμα – αντικείμενο), χωρίς να επηρεάζεται το νόημά της.
Αντιθέτως, στις άλλες γλώσσες, άλλα γράφουμε, κι άλλα λέμε (προφέρουμε). Στην Αγγλική υπάρχουν διαφορετικές λέξεις που καλύπτονται από την ίδια προφορά (όπως η πρόθεση «προς, το επίρρημα «πολύ», κι ο αριθμός «δύο» / to, too, two), αλλά και πολλές σημασίες που καλύπτονται από την ίδια λέξη. Π.χ. η λέξη «fair» συγχρόνως είναι ουσιαστικό και σημαίνει «εμποροπανήγυρη», «έκθεση», είναι επίθετο και επίρρημα, και σημαίνει αντιστοίχως «δίκαιος-δίκαια», «σωστός-σωστά», «τίμιος-τίμια», «καθαρός-καθαρά», ενώ στην Ελληνική οι σημασίες αυτές αντιστοιχούν σε ισάριθμες λέξεις διαφορετικού γραμματικού χαρακτήρα.
Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες που παραμένουν αμετάφραστες στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως «άμιλλα», «θαλπωρή», «παρέα», «φιλότιμο».
Μόνο η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη «ζωή» από τον «βίο», την «αγάπη» από τον «έρωτα». Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το «ατύχημα» από το «δυστύχημα», το «συμφέρον» από το «ενδιαφέρον».
Χάρη σ’ αυτές τις ιδιαιτερότητές της, η Ελληνική καταξιώθηκε ως «οικουμενική γλώσσα», αφού τα εννοιολογικά της “αντισώματα” εμβολίασαν επιτυχώς, με ανεξίτηλες σημασίες, πολλούς επιστημονικούς όρους των βασικότερων διεθνών γλωσσών (Αγγλική, Γαλλική, Ισπανική, Ιταλική κ.ά.). Μόνο η Αγγλική γλώσσα χρησιμοποιεί περισσότερες από 50.000 ελληνικές λέξεις, τις οποίες άρχισε να υιοθετεί από τον 9ο μ.Χ. αιώνα.
Σύμφωνα με την ομότιμη καθηγήτρια Γλωσσολογίας του ΑΠΘ, Άννα Αναστασιάδη – Συμεωνίδη, ο δανεισμός των ευρωπαϊκών γλωσσών από την Ελληνική έγινε με τρεις τρόπους:
- απ’ ευθείας από την Αρχαία Ελληνική
Π.χ. τον 14ο αι., η Αγγλική και η Γαλλική δανείστηκαν τη λέξη «λοβός» με τη μορφή «lobe», τον 16ο αι. η Γαλλική δανείστηκε τη λέξη «μισογύνης» ως «misogyne», τον 18ο αι. η Αγγλική η Γαλλική δανείστηκαν τη λέξη «αχρώματος» ως «achromatic» και «achromatique» αντιστοίχως, επίσης τον 18ο αι. η Γαλλική δανείστηκε τη λέξη «εγκέφαλος» ως «encéphale» κ.λπ.
- μέσω της Λατινικής Γλώσσας, η οποία είχε δανειστεί από την Αρχαία Ελληνική
Π.χ. η γαλλική λέξη «bulbe» προέρχεται από τη λατινική «bulbus», η οποία προέρχεται από την αρχαιοελληνική «βολβός», η γαλλική λέξη «phalange» προέρχεται από τη λατινική «phalanx», η οποία προέρχεται από την αρχαιοελληνική «φάλαγξ», η γαλλική λέξη «colosse» και η αντίστοιχη αγγλική «colossus» προέρχονται από τη λατινική «colossus», η προέρχεται από την αρχαιοελληνική «κολοσσός», η γαλλική λέξη «zone» προέρχεται από τη λατινική «zona», η οποία προέρχεται από την αρχαιοελληνική «ζώνη».
- μέσω κατασκευής νέων λέξεων με τη σύνθεση αρχαιοελληνικών λέξεων
Π.χ. η Γαλλική Γλώσσα κατασκεύασε τη λέξη «microbe» (μικρόβιο), συνθέτοντας τις αρχαιοελληνικές λέξεις «μικρός» και «βίος». Επίσης, η Γαλλική Γλώσσα κατασκεύασε τη λέξη «dynamomètre» και, αντιστοίχως, η Αγγλική τη λέξη «dynamometer» (δυναμόμετρο), συνθέτοντας τις αρχαιοελληνικές λέξεις «δύναμις», «μετρώ».)
Ωστόσο, η κατασκευή νέων λέξεων με τη σύνθεση αρχαιοελληνικών λέξεων δεν ήταν και τόσο επιτυχής, διότι, ενώ η γαλλική λέξη «microbe» σημαίνει «μικρός ζωντανός οργανισμός», η ελληνική «μικρόβιο» σημαίνει «βραχύβιος οργανισμός». Επίσης, οι λέξεις «oxygène» (οξυγόνο) και «hydrogène» (υδρογόνο) βασίστηκαν λανθασμένα στο θέμα «γένος», που σημαίνει καταγωγή (όπως «ευγενής»), και όχι στο θέμα «γόνος», που σημαίνει «παραγωγή».
Για να κατανοήσει κάποιος τη μεγάλη επιρροή της Ελληνικής Γλώσσας μόνο στην Αγγλική (και μόνο στον επιστημονικό κλάδο), αρκεί να αναφέρω τις παράγωγες λέξεις, μόνο ως προς τη θεματική τους κατάληξη «logy»! Ιδού μερικά παραδείγματα, μόνο με δυο-τρεις περιπτώσεις, κατά αλφαβητική σειρά.
Anemology, Anthropology, Astrology
Biology, Bryology
Cardiology, Chronology, Cosmology
Dendrology, Deontology, Dermatology
Entomology, Ethnology, Etymology
Genealogy, Geology, Gerontology
Haematology, Horology
Ichtyology
Lexicology, Lithology
Meteorology, Microbiology, Mythology
Nomology, Nosology
Ontology, Ophthalmology, Ornithology
Palaeontology, Pathology, Phrenology
Rhinology
Semiology, Speleology, Stomamtology
Theology, Topology, Toxicology
Zoology, Zymology, κ.ά.
Σας θυμίζω τις μνημειώδεις ομιλίες του πρώην πρωθυπουργού και καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα, τις οποίες είχε εκφωνήσει στην Ουάσιγκτον (26 Σεπτεμβρίου 1957 και 2 Οκτωβρίου 1959), απευθυνόμενος στους συνέδρους της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, μιλώντας Αγγλικά με ελληνικές λέξεις, χωρίς να προκύψει πρόβλημα συνεννόησης.
Εν κατακλείδι, όπως επισημαίνει και πάλι η γλωσσολόγος κ. Άννα Αναστασιάδη – Συμεωνίδη, «η Ελλάδα έδωσε στη Δύση αυτό που αποκαλείται σήμερα Λατινικό Αλφάβητο και στην Ανατολή, κατά την περίοδο του εκχριστιανισμού των Σλάβων, το Κυριλλικό Αλφάβητο, θεμελίωσε όλες σχεδόν τις επιστήμες, και κατ’ επέκταση τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, και προέβαλε την ανθρωπιστική στάση.
Από την Αναγέννηση ιδίως, τέθηκαν οι πνευματικές βάσεις της Ευρώπης και ο Ελληνικός Πολιτισμός έγινε και πάλι η κινητήρια δύναμη στην εξέλιξη της Ευρώπης. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η καταλυτική γλωσσική συμβολή της Ελληνικής Γλώσσας στη διαμόρφωση των ευρωπαϊκών γλωσσών μέσω της κλασικής ελληνορωμαϊκής παιδείας. Η συμβολή αυτή αναγνωρίζεται γενικά από τους Ευρωπαίους, και έτσι εξηγείται το ότι, σε πολλά ονόματα κοινοτικών προγραμμάτων αλλά και μεγάλων ηλεκτρονικών υπολογιστών και συστημάτων, έχουν δοθεί ελληνικά ονόματα, όπως «Socrates», «Eureka», «Phare», «Arion», «Icone», «Pluton» κ.ά.
Οι Ευρωπαίοι δανείστηκαν τα εργαλεία της σκέψης, που εφηύραν οι Έλληνες, και συγχρόνως τις λέξεις, με τις οποίες δηλώνονταν αυτά. Έτσι, γεννήθηκε η μετρολογία και οι ονομασίες των οργάνων μέτρησης, όπως «ανεμόμετρο», «βαρόμετρο», «δυναμόμετρο», «θερμόμετρο», «μανόμετρο», «ποτόμετρο», «ταξίμετρο», «χρονόμετρο», αλλά και οι ονομασίες των οργάνων παρατήρησης, π.χ. «επιδιασκόπιο», «μικροσκόπιο», «περισκόπιο», «στηθοσκόπιο», «τηλεσκόπιο».»
Ιδού μερικές γνώμες προσωπικοτήτων, για την αξία της Ελληνικής Γλώσσας:
Κικέρων (Ρωμαίος ρήτορας): «Εάν οι θεοί μιλούν, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.»
Βολταίρος (Γάλλος διαφωτιστής): «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»
Γκαίτε (Γερμανός λογοτέχνης): «Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα.»
Φωριέλ (Γάλλος Ακαδημαϊκός και ποιητής): «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»
Μαργαρίτα Γιουρσενάρ (Γαλλίδα Ακαδημαϊκός και συγγραφέας): «Αγάπησα την Ελληνική Γλώσσα για την εύρωστη πλαστικότητά της, που η κάθε της λέξη πιστοποιεί την άμεση και διαφορετική επαφή της με τις αλήθειες και γιατί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο, έχει, ως επί το πλείστον, λεχθεί σ’ αυτήν τη γλώσσα.»
Γουίλ Ντουράντ (Αμερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Columbia): «Το αλφάβητό μας προήλθε από την Ελλάδα. Η Γλώσσα μας είναι γεμάτη με ελληνικές λέξεις. Η επιστήμη μας σφυρηλάτησε μια διεθνή γλώσσα με ελληνικούς όρους. Η γραμματική μας και η ρητορική μας, ακόμα και η στίξη και η διαίρεση σε παραγράφους είναι ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά μας είδη είναι ελληνικά –το λυρικό, η ωδή, το ειδύλλιο, το μυθιστόρημα, η πραγματεία, η προσφώνηση, η βιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραμα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι ελληνικές.»
Φραγκίσκος Λιγκόρα (Ιταλός καθηγητής Πανεπιστημίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας προς διάδοση του Πολιτισμού): «Έλληνες, να είστε περήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα, ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το “διαβατήριό” σας για τον παγκόσμιο πολιτισμό.»
Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής Γλωσσολογίας – Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας της Βασκωνίας): «Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονομιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος, για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική, όλες –και επιμένω όλες– οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς. Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργημένων ατόμων. Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.»
Ζακλίν Ντε Ρομιγύ (Γαλλίδα Ακαδημαϊκός και συγγραφέας): «Η αρχαία Ελλάδα μάς προσφέρει μια γλώσσα, για την οποία θα πω ότι είναι οικουμενική. Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα μάς βοηθάει, πρώτα απ’ όλα, να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα.»
Όταν προσωπικότητες παγκόσμιου κύρους αναγνωρίζουν τη μοναδικότητα της Ελληνικής Γλώσσας, το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε εμείς, ως Έλληνες, είναι να συμβάλουμε, ώστε να τύχει διεθνούς αναγνώρισης η καθιέρωση της 9ης Φεβρουαρίου ως «Παγκόσμιας Ημέρας της Ελληνικής Γλώσσας».
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Ύδωρ είναι το νερό. Γι’ αυτό λέμε υδραγωγείο.
Όρνιθα είναι η κότα. Γι’ αυτό λέμε ορνιθοτροφείο.
Οφθαλμός είναι το μάτι. Γι’ αυτό λέμε οφθαλμίατρος.
Ναυς είναι η βάρκα. Γι’ αυτό λέμε ναυσιπλοΐα.
Θύρα είναι η πόρτα. Γι’ αυτό λέμε θυρωρός.
Κύλικας είναι το ποτήρι. Γι’ αυτό λέμε κυλικείο.
Δεκάζω σημαίνει εξαγοράζω με δώρα (δωροδοκώ). Γι’ αυτό λέμε αδέκαστον αυτόν που δεν δωροδοκείται.
Όφλησις είναι το χρέος (οφειλή). Γι’ αυτό λέμε εξόφληση, κι όχι «εκχρέωση».
Φρην είναι το μυαλό. Γι’ αυτό λέμε φρενοβλαβής, έχει σώας τας φρένας.
Ύλη είναι το δάσος. Γι’ αυτό λέμε υλοτόμος, υλοτομία.
Φάος είναι το φως. Γι’ αυτό λέμε φαεινή ιδέα.
Δόρπος είναι το δείπνο. Γι’ αυτό λέμε επιδόρπιο.
Πέλωρ σημαίνει τέρας. Γι’ αυτό λέμε πελώριος.
Βρύχια είναι τα βαθιά νερά. Γι’ αυτό λέμε υποβρύχιο.
Λας είναι η πέτρα. Γι’ αυτό λέμε λατομείο.
