Κάποιοι έχουν γεννηθεί να μένουν για ν’ αγαπούν και κάποιοι για να φεύγουν. Εσείς που κρίνετε μια γυναίκα ακόμα και σαν πόρνη, είναι προς τιμήν της. Η πόρνη προσφέρει λειτούργημα ένα χαμένο κορμί που δεν κάνει απολύτως τίποτα τι προσφέρει ; Τζάμπα φαιά ουσία και τόπο πιάνει.
Πάντα μου άρεσαν οι αυτόνομες πόρνες. Σε κοιτάζουν στα ίσια, καπνίζουν με νόημα, βάφονται πολύ, φορούν λίγα κι έντονα ρούχα, γράφουν την κοινωνία, τον καθωσπρεπισμό και την υποτέλειά της στα παλιά τους κόκκινα παπούτσια. Ο νταβατζής είναι βέβαια ένα θέμα…πάντα ήταν. Το ξύλο, η περιφρόνηση, η βίαιη πράξη από κάθε λογής ανώμαλο κουμάσι.. Τι να πεις όταν βρήκαν νεκρή, στραγγαλισμένη την πιο διάσημη πόρνη των Αθηνών, τη Γαβριέλα.. Γαβριέλα, ο άγγελος της αμαρτίας. Μου έμεινε σιρόπι απ’ το γλυκό πορτοκάλι στα χείλη. Σκέφτομαι τώρα τέτοια γεύση έχει ο αγνός έρωτας με λευκά άνθη πορτοκαλιάς τριγύρω..ο χυμός και τ’ άρωμα μεθυστικό. Άλλοτε γίνεται γλυκόπικρος σαν το νεράντζι, άλλοτε λάγνος στο χρώμα του βύσσινου. Κι άλλοτε μεθυστικός, έρωτας σφοδρός σαν φράουλες με ζάχαρη και κονιάκ..
Είδα στον ύπνο μου ότι είχα δυο ζευγάρια γόβες να φορέσω ‘ μία στο χρώμα του λευκού και μία στου κόκκινου του πάθους. Φυσικά επέλεξα το κόκκινο. Από μικρή πάντα ενώ πασαλειβόμουν με τα κραγιόν και τις σκιές τις μάνας μου, φορούσα λευκό σατέν και ψιλοτάκουνες γόβες κόκκινες. Πάντα διάλεγα το κόκκινο. Έβαφα τα νύχια μου κόκκινα, ήθελα να περνάω με κόκκινο, λάτρευα με κατάνυξη ιέρειας σε αρχαϊκό ναό τα ολόγιομα κόκκινα φεγγάρια. Κι όταν φανταζόμουν πώς θα ‘ναι αυτός που θ’ αγαπήσω..πώς θα ‘ναι αυτός που θ’ αγαπήσω… Τώρα σκέφτομαι και λέω’ κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν να μένουν για ν’ αγαπούν και κάποιοι για να φεύγουν. Η κόκκινη βαλίτσα μου πάντα στέκει εκεί για να μου το θυμίζει… Ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω.
photo laurenrpadden / https://pixabay.com
