Το αυτοκίνητο είχε βγει στο αντίθετο ρεύμα, ανέβηκε στο πεζοδρόμιο και χτύπησε σε ένα δέντρο με χοντρό κορμό. Όλη η μπροστινή αριστερή πλευρά του αυτοκινήτου είχε βυθιστεί, προς τα μέσα, σαν φυσαρμόνικα. Το παρμπρίζ είχε θρυμματιστεί. Ο Νίκος βγήκε με δυσκολία από τη θέση του. Για να βγει από το αυτοκίνητο χρειάστηκε να σπάσει το τζάμι από το παράθυρο του – ήταν μόνος μέσα σε αυτό. Όταν βγήκε από το αυτοκίνητο παρατήρησε την καταστροφή που συντελέστηκε σε αυτό, σκέφτηκε πως ήταν θαύμα που ζούσε, καθώς δεν φορούσε ζώνη. Το τζιν παντελόνι του ήταν σκισμένο στο αριστερό γόνατο και κούτσαινε λίγο στο περπάτημα, απ’ τον δεξί του κρόταφο έτρεχε λίγο αίμα, το διαπίστωσε όταν έπιασε το κεφάλι του, διότι ένοιωθε τρομερά ζαλισμένος.
Είχε μείνει λιπόθυμος μετά το ατύχημα για μερικά λεπτά, καθώς δεν θυμόταν απολύτως τίποτα για το συμβάν που είχε προηγηθεί. Δεν μπορούσε να θυμηθεί ούτε που πήγαινε, ούτε από πού ερχόταν, ούτε καν τι είχε κάνει λίγες ώρες πριν. Έμεινε λίγα λεπτά σαστισμένος, να κοιτάει το κατεστραμμένο του αυτοκίνητο με τα φανάρια του ανοιχτά μέσα στην κρύα νύχτα του Νοέμβρη, μη μπορώντας να συνειδητοποιήσει τι του είχε συμβεί.
Άρχισε να κοιτάζει τριγύρω του προσπαθώντας να εξερευνήσει το μέρος όπου βρισκόταν. Ήταν σίγουρος πως αυτήν την πόλη, παρόλο το κενό μνήμης που είχε, πως δεν την είχε δει ποτέ ξανά. Απόρησε και σκέφτηκε: «Τι να γυρεύω εγώ εδώ μέσα στη νύχτα σε μια πόλη που δεν την ξέρω, μέσα σε ένα συνοικιακό δρόμο;». Ο δρόμος όπου είχε τρακάρει συνέχιζε ευθεία μπροστά, με φανάρια και ψηλά κυπαρίσσια δεξιά κι αριστερά. Ο Νίκος σκέφτηκε πως μάλλον πρέπει να ήταν μεθυσμένος, για να τράκαρε μέσα σε ευθεία και να μη θυμόταν τίποτα και συνάμα να ήταν ζαλισμένος, αν και γι’ αυτό ίσως ευθυνόταν το ατύχημα.
Αποφάσισε να συνεχίσει σε αυτήν την ευθεία. Έγινε μάλιστα πιο σίγουρος σε αυτήν του την απόφαση, βλέποντας μια πινακίδα που έλεγε «κέντρο», προς την φορά κατεύθυνσης που είχε τρακάρει, όπου τώρα θα συνέχιζε πεζός. Πηγαίνοντας προς το κέντρο της πόλης, σίγουρα θα έβρισκε κι άλλους ανθρώπους. Θα τον βοηθούσαν αν τυχόν χρειαζόταν σοβαρή ιατρική περίθαλψη, μετά το ατύχημα. Τα φώτα στα σπίτια ήταν όλα κλειστά· έξω δεν κυκλοφορούσε κανένας· η πόλη ήταν πεντακάθαρη και δεν υπήρχαν ούτε καν αδέσποτα ζώα. Σκέφτηκε πως ίσως η ώρα να είναι προχωρημένη γι’ αυτό και δεν κυκλοφορούσε κανένας έξω. Ασυναίσθητα κοίταξε το αριστερό του χέρι για να δει την ώρα· συνειδητοποίησε πως δεν φορούσε το ρολόι του. Ήταν η πρώτη φορά που το είχε ξεχάσει εδώ και πολλά χρόνια.
Τα βήματα του γινόταν όλο και πιο αργά και βασανιστικά, λόγω του τραύματος που είχε στο αριστερό του γόνατο. Τώρα ένοιωθε το κρύο όλο και πιο δυνατό· το κορμί του άρχισε να τρέμει ολόκληρο· κούμπωσε γρήγορα το μπουφάν του μήπως και ζεσταθεί. «Τι περίεργη νύχτα κι αυτή!» μονολόγησε γεμάτος τρόμο «δεν υπάρχει ούτε κόσμος, ούτε αυτοκίνητα, μηχανάκια, ενδείξεις ζωής σε αυτήν την πόλη, όλα είναι έρημα».
Άρχισε να πανικοβάλλεται και να νοιώθει φοβισμένος, η καρδιά του χτυπούσε δυνατά από την ένταση και το άγχος. Μια ματιά στον ουρανό του Νοέμβρη, στο κόκκινο γεμάτο φεγγάρι, αυτή η εικόνα σίγουρα θα τον γαλήνευε, ευτυχώς που απόψε δεν είχε σύννεφα. Σήκωσε αργά το κεφάλι, γεμάτος σιγουριά για αυτό που πήγαινε να κάνει, ξέροντας πως το θέαμα που θα αντίκριζε θα τον αποζημίωνε, και θα του έδινε την ηρεμία που ζητούσε. Κοίταξε ψηλά στον ουρανό, μπροστά, δεν αντίκρισε το φεγγάρι, κατόπιν κοίταξε ακριβώς πίσω του, δεν είδε ξανά τίποτα, γύρισε δεξιά, αλλά πάλι τίποτα και αμέσως μετά αριστερά, ακόμη μία φορά η ίδια κατάσταση.
Κοίταξε από παντού ξανά και ξανά, αλλά δεν υπήρχε κανένα ίχνος του φεγγαριού στον ουρανό. «Θεέ μου, μα που βρίσκομαι;» αναφώνησε φωνάζοντας δυνατά γεμάτος τρόμο.
Ο ουρανός ήταν φωτεινός σαν να υπήρχε φεγγάρι, αλλά αυτό πουθενά. Αυτό μάλιστα που συνέβαινε δεν ταίριαζε ούτε και με την σημερινή ημερομηνία. Άρχισε να τρέχει (μη νοιώθοντας από τον τρόμο τον πόνο του) μέσα στους δρόμους. Χωρίς να ξέρει από πού, από τι, πρέπει και γιατί να κρυφτεί; Ένοιωσε ένα δυνατό πόνο στην κοιλιά, αν και ζαλισμένος συνέχισε να τρέχει· πιάνοντας με το δεξί του χέρι το στομάχι· έχοντας την αίσθηση πως έτσι θα ανακουφίσει τον πόνο. Εν τω μεταξύ του ερχόταν όσο περπατούσε όλο και πιο έντονη η τάση για έμετο.
Σαν να τον καθοδηγούσε όμως μία ανώτερη δύναμη συνέχισε προς το κέντρο της πόλης. Μετά από λίγα λεπτά έφτασε στο κέντρο μίας έρημης πλατείας, άρχισε να φωνάζει για βοήθεια, ενώ είχε διπλώσει στα δύο από τον πόνο στην κοιλιά· οι κρόταφοι του βούιζαν ακατάληπτα απ’ τη ζάλη. Έκανε έμετο, τα μάτια του δάκρυσαν, ξέρασε αίμα και σάλια, ξαφνικά άρχισε να βήχει τόσο δυνατά που του κόπηκε η ανάσα.
Για μια στιγμή ένοιωσε πως θα χάσει τις αισθήσεις του, έκανε ένα βήμα πίσω με κλειστά τα μάτια, ενώ ένοιωσε πως από μέσα του βγήκε κάτι το στερεό, το οποίο του προκάλεσε τρομερό πόνο στον οισοφάγο. Κοίταξε κάτω όσο πιο προσεχτικά μπορούσε· καθαρίζοντας τα μάτια του από τα δάκρυα· βουτηγμένη μέσα στα αίματα και στα σάλια είδε μια απαίσια μάζα από πούπουλα «τι αηδία!» αυτό το πράγμα κουνιόταν, ήταν ζωντανό, ήταν ένα κατάμαυρο μικρό πουλί που κουνούσε όλο και περισσότερο τα φτερά του, σαν να ήθελε να πετάξει. Καθόταν αποβλακωμένος και κοιτούσε αυτό το μαύρο πουλί, μη μπορώντας να συνειδητοποιήσει τι του είχε συμβεί.
Το πουλί όμως μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ορθοπόδησε, τέντωσε τα φτερά του, άρχισε να πετάει περήφανα ανάμεσα από τις κεραίες και τα σύρματα, που υπήρχαν στις ταράτσες των πολυκατοικιών, προς το κόκκινο γεμάτο φεγγάρι, μεγαλώνοντας και αλλάζοντας συνέχεια φωτεινά χρώματα.
Ο Νίκος παρακολουθούσε όλη αυτή τη σκηνή, έξω από το σώμα του και πίσω από αυτό, βλέποντας το σαν σκιά, ενώ αυτό κατέρρεε μπροστά του σαν χάρτινος πύργος για πάντα.
