Είναι μέρες γιορτινές, μέρες αγάπης, δοτικότητας και προσφοράς. Κι εγώ ομολογώ ήθελα να γράψω κάτι ευχάριστο. Κάτι που θα δίνει ελπίδα σ’ εμάς και στα παιδιά μας… για τα παιδιά μας.
Έπεσε όμως σαν βόμβα η είδηση για τον βιασμό ενός παιδιού από δεκαπεντάχρονους συνομήλικούς του, και μου έδωσε ένα χαστούκι που θα το θυμάμαι για καιρό. Στο μυαλό μου ήρθαν τα δύο μου μεγάλα αγόρια. Ενήλικες πια, που η εφηβεία τους πέρασε και δεν ακούμπησε, που λένε. Χωρίς εκρήξεις θυμού, χωρίς ντροπές, χωρίς παραβατικές συμπεριφορές. Ευαίσθητα παιδιά, με αγάπη και ένα τιτανομέγιστο αίσθημα προσφοράς προς τον συνάνθρωπό τους.
Θυμάμαι τον μεγάλο μου γιο, όταν μια συνομήλικη φίλη του δεκαπέντε ετών, μπήκε εισαγωγή στο νοσοκομείο, χάνοντας συν τοις άλλοις και τα μαλλάκια της από λευχαιμία. Μπήκε σ’ ένα κομμωτήριο και αποχωρίστηκε όλα τα δικά του πριν πάει να τη δει. «Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω, μαμά, για να ξέρει ότι δεν είναι μόνη της», μου είχε πει με δάκρυα στα μάτια. Και σκούπισε τα δάκρυα, στέγνωσε τα μάτια του και σχημάτισε ένα τιτανοτεράστιο χαμόγελο για να της το προσφέρει. Γιατί έτσι τιτανιτεράστια πρέπει να είναι τα παιδιά μας στο συναίσθημα. Έτσι είναι φτιαγμένα.
Αποκεί και πέρα, στο χέρι μας είναι αν θα διατηρηθεί αυτή μεγαλειότητα της αλληλεγγύης, της κατανόησης, της ανθρωπιάς ή αν θα το χάσουν στην πορεία βαλλόμενα από τόνους υπερέκθεσης στα media, στα λάθος πρότυπα της εποχής που ζούμε, στους λάθος -πολλές φορές, δυστυχώς, και ανύπαρκτους- χειρισμούς των γονιών. Ένα παιδί, όταν φτάσει στο σημείο να βιάσει με σκουπόξυλο, κάποιο άλλο παιδί, παύει να λέγεται παιδί. Έχει μπει κι αυτό με τη βία στον σκληρό κόσμο των επικίνδυνων ενηλίκων.
Έναν κόσμο που δε θα μπορέσει ποτέ να βγει. Και η κοινωνία μας, οφείλει να το τιμωρήσει παραδειγματικά, όσο σκληρό κι αν ακούγεται σε κάποιους αυτό. Η ατιμωρησία φέρνει ασυδοσία. Η τιμωρία με το… γάντι, δεν έχει ποτέ αποτέλεσμα. Κι απλά θα συνεχίσουν να υπάρχουν θύματα-παιδιά που στιγματίζονται για μια ζωή, που θα κουβαλάνε πόνο, τρόμο και θα κοιτάζουν όλο τον κόσμο με μισό μάτι αμφιβάλλοντας… Αλήθεια, αυτό θέλουμε για τα παιδιά του κόσμου; Βάζω στη θέση του παιδιού αυτού, τα δικά μου παιδιά.
Ούτε να το σκεφτώ μπορώ, ούτε να διανοηθώ καν, ότι η αγνότητα τιμωρείται επειδή κάποια παιδιά μεγαλώνουν με ευαισθησία, με γαλήνη, απονήρευτα, αθώα. Σκληρύνετε λένε τα παιδιά σας, γιατί θα δουν πολλές φρικαλεότητες και δε θα μπορούν να τις διαχειριστούν. Τα βαράνε; Δείξτε τους πώς να βαρέσουν κι εκείνα. Ξεχάσαμε τους νόμους, που αλήθεια είναι, δεν εφαρμόζονται όπως πρέπει. Ξ
εχάσαμε και τα παιδιά μας σε μια γωνίτσα να μεγαλώνουν στον αυτόματο και βγαίνουν στην κοινωνία αυτοματοποιημένα ρομποτάκια που κουρδίζονται από πολλούς έξυπνους καλοθελητές. Να με συμπαθάτε που μέρες που είναι δεν έγραψα κάτι πιο ευχάριστο. Αλλά μέρες που είναι κάποια παιδιά δε θα έχουν την τύχη των δικών μας που θα χαμογελάνε αθώα, που θα περνάνε όμορφα και οικογενειακά, ξέγνοιαστα…
Καλές γιορτές, είθε ο νέος χρόνος που θα μπει, να φέρει σε όλα τα παιδιά τη χαμένη τους αθωότητα.
Φωτό Greyerbaby / https://pixabay.com
