Κώστας Θ. Ριζάκης, Γιώργος Δελιόπουλος: κατά ανεφίκτου γλυφές. 1
της γυναικός τριάντα παγιδεύσεις
Ζούμε σε μία περίεργη εποχή, πολλά καταλύονται κι άλλα τόσα απαξιώνονται. Η ζωή μας χρειάζεται μία ριζική επαναφορά, μία χάραξη νέων δρόμων μακριά από πεπατημένα βήματα. Μία επαναστατική πρωτοτυπία. Και τι μπορεί να σημαίνει αυτή; Μα, την επαναστατική πρωτοτυπία που βρίσκουμε στην ποίηση.
Μονόδρομος που θα μπορεί να αντικαταστήσει τη φυσική γλώσσα με τη συμβολική ενέργεια τής συναισθηματικής ηθικής που προσφέρει ένα ποίημα.
Η ιστορία του πνεύματος δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ μέσα στο τραχύ αγώνα της ζωής. Και σαν αποτέλεσμα της εισαγωγής μου, έρχεται να δικαιώσει τη σκέψη μου, το καινούργιο βιβλίο που κυκλοφόρησε σε πολυτονικό σύστημα γραφής από τις εκδόσεις ΑΩ: «κατά ανεφίκτου γλυφές,1 της γυναικός τριάντα παγιδεύσεις», των ποιητών: Κώστα Θ. Ριζάκη και Γιώργου Δελιόπουλου, σε μία συνοδοιπορία δύο εξεχουσών προσωπικοτήτων στην ελληνική γραμματεία πού καταθέτουν μία αυτόφωτη, αυτόνομη, υπεύθυνη, δημιουργία.
Το βιβλίο ξεκινά με εισαγωγή από την Ευσταθία Δήμου: Ποίηση σε δύο πράξεις. με τίτλο, Στιχηροί αντίλαλοι, όπου αναφέρεται εκτενώς (σε μια υπέροχη ανάλυση) στη δυναμική και την ποιότητα των δύο ποιητών κάνοντας τον αναγνώστη να εμβαθύνει στον πνευματικό τους ταγό δίχως την παραμικρή αμφιβολία.
Εικαστική παρέμβαση από τη Γλύκα Διονυσοπούλου που κοσμεί το βιβλίο.
Ένα βιβλίο με δύο διαφορετικές ποιητικές φωνές και διαφορετικές πτυχές ύφους, καθώς βρίσκονται σε διαφορετικές γενιές. Ωστόσο, συμπλέουν τόσο όμορφα που ακόμα κι αν ήτανε το ένα ποίημα του ενός δίπλα στου άλλου θα ταίριαζαν ως απόλυτο αποτέλεσμα, καθώς και οι δύο μιλούν για τη γυναίκα ως υπόσταση· και με την ίδια βάση ως αφετηρία μπορούν να διακρίνουν και να εκφράσουν με τους στίχους τους τα τρία είδη που την απαρτίζουν: «δια το χρήσιμον», «δι ηδονής», «δια το αγαθόν».
Γυναίκα, πώς με ποιον τρόπο μπορούν να συλληφθούν οι χίλιες μεταβαλλόμενες αποχρώσεις του συναισθηματικού της κόσμου για να βυθιστούμε στον λαβυρινθώδη κόσμο του φαντασιακού.
Η γυναίκα είναι το απόλυτο μυστηριακό ταξίδι μέσα από τα μονοπάτια του έρωτα.
Ο καθένας συναντάει τον άλλον και πίσω από τον άλλον τον ίδιο τον εαυτό του.
Γράφοντας για τον έρωτα ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ανεξήγητο, μιλούμε για μία μυστηριώδη και ανατρεπτική εμπειρία, αποδίδουμε στα φαντάσματα μας τη φωνή τους. (φάντασμα φροϋδικός όρος).
Καθώς η ανάγνωση είναι μία καινούργια ανακάλυψη του κειμένου μια μεταφορά του φανταστικού κόσμου του ποιητή στο δικό μας, ο αναγνώστης συναντά τελικά πιο πολύ τις δικές του εικόνες παρά τις εικόνες του ποιητή.
Κάθε αναφορά στον έρωτα γίνεται προσωπική, είναι μία εκ βαθέων εξομολόγηση.
Το πλεονέκτημα της ποιητικής γλώσσας σε σχέση με τη γλώσσα της ψυχολογίας είναι ότι μπορεί να αγγίζει με αμεσότητα τις εικόνες της ψυχής.
Σαν προφήτης ο ποιητής παραμερίζει το εγώ του για να αφήσει να εμφανιστεί ο δαίμονας, έτσι ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να συνομιλεί απευθείας με το Θεό που κατοικεί μέσα του.
Και στο παρόν βιβλίο, κατά ανεφίκτου γλυφές, 1… οι ποιητές κατάφεραν να αποδώσουν, της γυναικός τριάντα παγιδεύσεις.
Το πρώτο μέρος του βιβλίου ανήκει στον Κώστα Θ. Ριζάκη, με τίτλο:
στο τσακ των αμυγδάλων
Εν πρώτης βλέπουμε πως η γραφή είναι αποδομένη με δεκαπεντασύλλαβο στίχο και με ιδιαίτερη λεκτική εκφραστικότητα, του ποιητή που χρειάζεται απόλυτη αφοσίωση ώστε να αγγιχτούν, το πνευματικό αγαθό και οι βαθύτερες ψυχικές ρίζες του δημιουργού που ξεπερνά τα κοινά μέτρα και χαράσσει πνευματική αξία στον ποιητικό λόγο.
Από το ποίημα: απιστία τα παραμύθια σου όμως στέρεψαν γιατί θα λείχει ο έρως
τούνελ οι τρόποι παρευθύς; κακό βαθύ κι αστράφτεις σα σκοτάδι
Στίχοι με εσωτερικό πάθος για την αλήθεια προβάλλουν ειλικρίνεια και ευθυκρισία ως το βαθύτερο σημείο έξαρσης του παθιασμένου νοήματος καθώς ο έρως, αυτός ο πλάνος, ωραίος και κακότροπος, είναι παρών ως κινητήρια δύναμη μέσα από τη θηλυκή υπόσταση του.
Ποιήματα που λαμβάνουν ερεθίσματα από το ανθρώπινο συναίσθημα και κατανοούνται από τον αναγνώστη οι απόψεις του ποιητή για το λειτούργημα της ποίησης. Έτσι σε κάθε ποίημα υπάρχει η ουσιαστική αυτονομία που πηγαίνει στο απώτερο σημείο του ιδεατού ορίου προς το οποίο διαβάζοντας τείνουμε να προσεγγίσουμε τις αέναες έννοιες και να μπούμε στο πεδίο έλξης της αυτόφωτης ποίησης και στον γνωστικό τομέα της πνευματικής ζωής του ποιητή.
Το δεύτερο μέρος του βιβλίο ανήκει στον ποιητή Γιώργο Δελιόπουλο με τίτλο,
γυναίκα θάλασσα γυμνή
Η ποίηση του Γιώργου Δελιόπουλου αποτυπώνει τη γυναίκα, με πιο εμφανή τρόπο αποθεώνοντας τον έρωτα, την πίστη, τον πόθο, τη συγκίνηση, την προδοσία στην απώτερη τους έκφραση σημειολογικά από τον ανθρώπινο στο θεϊκό έρωτα.
Λεπτομέρειες που οροθετούν το χώρο και την ψυχή έχουν ένα ξεχωριστό ποιητικό αντίκρισμα ύφους όπου οι λεπτομέρειες είναι οικείες, αναγνωρίσιμες και φυσικά με τον τρόπο αυτό γίνεται η φωνή της εποχής του. Προσαρμόζει το ποιητικό του έργο στις δικές του ανάγκες όσο και στις ανάγκες των αναγνωστών.
Από το ποίημα: λίγα βήματα όνειρο Σαν παιχνίδι κι απόψε ο πόθος/οι ψυχές μας στο τέμπο ξυπνούν
Οι στίχοι αποτυπώνονται χωρίς αντίσταση, αλλά με θαυμαστή ικανότητα να συλλαμβάνει τα πράγματα ώριμα σε βάθος ενώ σε παράλληλο χρόνο η αντίδραση του είναι άμεση σχεδόν αυτόματη στους ερεθισμούς.
Από το ποίημα: ερωτεύσου. Στον έρωτα ναυάγησα/σίγουρη πως θα γλίτωνα/με χάρτη και πυξίδα.
Άμεσα ο στίχος ταυτίζει με το πρόβλημα και τη συγκρουσιακή δοκιμασία. Ο ποιητής με μορφή εξομολογητική αποκαλύπτει σ’ αυτό το έργο τούς χώρους όπου αφορμάται για να δημιουργήσει ποιητικά την έμπνευση του.
Από το ποίημα: δεκαπενταύγουστο δοξαστικό. Σφυρίζοντας ανέβαινες και γύρευα νερό/μήπως βραχεί ο ίσκιος μου στην πέτρα
Το ύφος των στίχων που διαβάζουμε, η απομνημόνευση τους και η εκτέλεση των ελεγκτικών διανοητικών χειρισμών της γλώσσας, με την απλότητα έκφρασης εντυπωσιάζουν για την αποτελεσματικότητα τους.
Με φράσεις λιτές, αρμονικές να απουσιάζουν έντεχνα οι ελλείψεις και οι επαναλήψεις, ενώ πολλά από τα ποιήματα πλησιάζουν τη δυναμική των ρήσεων και καταφέρνουν να υποβάλλονται στον αναγνώστη δίνοντας τη θετική σημασία τους ή ακόμα να δημιουργούν ερωτήματα ή κάποια άλλα από αυτά -τα ερωτήματα- να απαντώνται.
Από το ποίημα: ερωτεύσου. παντού δεμένη σε θηλιές/με σφίγγουν και μικραίνω
Η αποτίμηση της γλώσσας του Δελιόπουλου μας βάζει σε μία στενή και άμεση εξάρτηση του πνεύματος του. Επομένως ο ποιητικός του λόγος εκφέρεται ως εκφραστικό όργανο του εσωτερικού του κόσμου και γίνεται γέφυρα για επικοινωνία με τους συνανθρώπους του, αλλά και μέθοδος διαστοχασμού προοπτικής για την αντίληψη και τη σημασιολογική σχέση των πραγμάτων. Ουσιαστική φωνή με νόημα και σκέψη που εκφράζεται από την εσωτερική δυναμική του.
